Polityka

Książka o ideach, poglądach, obserwacjach i sporach Czesława Miłosza. Portret intelektualny słynnego poety i analiza jego napiętych i frapujących relacji z polskością. „Krzysztof Kloc nie tylko wychodzi daleko poza najczęściej przywoływaną przez badaczki i badaczy Wyprawę w Dwudziestolecie, odwołując się do wielu nieznanych lub marginalizowanych wypowiedzi noblisty, ale także daje dowód znakomitej znajomości epoki, swoistego zmysłu historycznego, pozwalającego mu umieszczać losy swojego bohatera w wcale nieoczywistych kontekstach, dokonuje ciekawych porównań np. zestawiając postaci Józefa Mackiewicza, Jerzego Stempowskiego z Czesławem Miłoszem. Choć tekst, jak zastrzega Autor, nie jest pełną intelektualną biografią Miłosza, stanowi jednak, to moje dopowiedzenie, ważny głos w dyskusji o jego miejscu w kulturze polskiej, w jej różnych, korespondujących ze sobą wymiarach”. prof. dr hab. Rafał Stobiecki, Uniwersytet Łódzki „Krzysztof Kloc zastrzega, że jego książka jest skromnym, niecałościowym zbliżeniem: jest to wyraz uczciwości intelektualnej i pokory, stanowi ona bowiem – oryginalną formalnie – z prawdziwego zdarzenia biografię intelektualną (gatunek u nas raczej mało popularny). Niby ramy to Dwudziestolecie, niby nie mówi się w książce o poezji Miłosza – a jednak: mamy tu Miłosza z krwi i kości. Do tego pokazanego bezkompromisowo i świeżo, uczciwie”. dr Jacek Hajduk, Uniwersytet Jagielloński „To naukowy esej, rzeczowy i treściwy, zarazem bardzo przyjazny czytelnikowi. Język wykładu w każdym miejscu pozostaje wzorcowy, świadomie podarchaizowany, podobnie składnia, jak u starych mistrzów, ale bez wpadania w przesadę. Książka do wielokrotnego czytania i powrotów. Nie jest to pieśń pochwalna ku czci, ale może rozkochać w Miłoszu. Można też Poetę po tej lekturze znienawidzić”. dr Robert Spałek, Instytut Pamięci Narodowej Spis treści Od autora 1 Polska, Polacy, Polskość 2 Wilno: ni to Polska, ni to nie Polska, ni to Litwa, ni to nie Litwa 3 Piłsudski i państwo 4 Dmowski i nacjonalizm 5 Inteligencja i intelektualiści 6 Katastrofizm i marksizm Bibliografia Krzysztof Kloc (ur. 1989), historyk, profesor w Instytucie Historii i Archiwistyki Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Interesuje się historią Polski XX w., ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Dwudziestolecia i obozu piłsudczykowskiego, losami polskiej inteligencji i historią środowiska „Kultury” Jerzego Giedroycia oraz biografistyką tego okresu. Autor m.in. wielokrotnie nagradzanej biografii ambasadora Michała Sokolnickiego (2018) oraz wydanej w Ośrodku Myśli Politycznej książki Piłsudski. Studium fenomenu Komendanta (2021). Edytor i wydawca źródeł.

Richard Pipes prezentuje w swoim dwutomowym dziele wielowątkową biografię Piotra Struwego (1870–1944), jednego z najwybitniejszych rosyjskich intelektualistów przełomu XIX i XX w., historyka, filozofa, ekonomisty, publicysty i polityka. We wszystkich tych dziedzinach Struwe wywierał ogromny wpływ. Jako naukowiec i działacz pomógł stworzyć ruch marksistowski w Rosji, przyczynił się do rozwoju kariery Lenina, zainicjował rewizjonizm marksistowski, był też teoretykiem i współzałożycielem partii kadetów. Po 1905 r. stał się zdecydowanym krytykiem postaw rosyjskiej inteligencji i najważniejszym politycznym ideologiem opozycji antybolszewickiej w okresie wojny domowej, a później na emigracji. Walczył o ukształtowanie liberalnej demokracji, lecz doznał porażki i był świadkiem narodzin państwa totalitarnego. Pipes obnaża rozdartą duszę rosyjskich intelektualistów – ich brak odpowiedzialności, niechęć do kompromisu, nietolerancję. Struwe – liberał, który stał się konserwatystą – głosił swoim rodakom wolność opartą na prawie. Był okcydentalistą broniącym reform społecznych, rządów prawa, własności prywatnej oraz znaczenia państwa. Ta długa i bogata tradycja liberalnego konserwatyzmu jest przedstawiona na tle „gigantycznego wzrostu politycznych oczekiwań wobec jednostki”, który „sprawił, że intelektualną i moralną niezależność coraz częściej karano ostracyzmem, ograniczaniem wolności, wygnaniem i śmiercią”. Richard Pipes, ur. 1923 r. w Cieszynie, dzieciństwo spędził w Warszawie. Od 1940 r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. Emerytowany profesor Uniwersytetu Harvarda, jeden z najważniejszych historyków Rosji. W Polsce ukazały się m.in.: Rosja carów (1990), Rewolucja rosyjska (1994), Rosja bolszewików (2005), Rosyjski konserwatyzm i jego krytycy (2009), a także autobiografia Żyłem. Wspomnienia niezależnego (2004).

Richard Pipes prezentuje w swoim dwutomowym dziele wielowątkową biografię Piotra Struwego (1870–1944), jednego z najwybitniejszych rosyjskich intelektualistów przełomu XIX i XX w., historyka, filozofa, ekonomisty, publicysty i polityka. We wszystkich tych dziedzinach Struwe wywierał ogromny wpływ. Jako naukowiec i działacz pomógł stworzyć ruch marksistowski w Rosji, przyczynił się do rozwoju kariery Lenina, zainicjował rewizjonizm marksistowski, był też teoretykiem i współzałożycielem partii kadetów. Po 1905 r. stał się zdecydowanym krytykiem postaw rosyjskiej inteligencji i najważniejszym politycznym ideologiem opozycji antybolszewickiej w okresie wojny domowej, a później na emigracji. Walczył o ukształtowanie liberalnej demokracji, lecz doznał porażki i był świadkiem narodzin państwa totalitarnego. Pipes obnaża rozdartą duszę rosyjskich intelektualistów – ich brak odpowiedzialności, niechęć do kompromisu, nietolerancję. Struwe – liberał, który stał się konserwatystą – głosił swoim rodakom wolność opartą na prawie. Był okcydentalistą broniącym reform społecznych, rządów prawa, własności prywatnej oraz znaczenia państwa. Ta długa i bogata tradycja liberalnego konserwatyzmu jest przedstawiona na tle „gigantycznego wzrostu politycznych oczekiwań wobec jednostki”, który „sprawił, że intelektualną i moralną niezależność coraz częściej karano ostracyzmem, ograniczaniem wolności, wygnaniem i śmiercią”. Richard Pipes, ur. 1923 r. w Cieszynie, dzieciństwo spędził w Warszawie. Od 1940 r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. Emerytowany profesor Uniwersytetu Harvarda, jeden z najważniejszych historyków Rosji. W Polsce ukazały się m.in.: Rosja carów (1990), Rewolucja rosyjska (1994), Rosja bolszewików (2005), Rosyjski konserwatyzm i jego krytycy (2009), a także autobiografia Żyłem. Wspomnienia niezależnego (2004).

FASCYNUJĄCA ANALIZA WSPÓŁCZESNYCH DYLEMATÓW GOSPODARCZYCH I POLITYCZNYCH Z PERSPEKTYWY HISTORII ŚWIATA Pierwsze wydanie tej błyskotliwie napisanej i oryginalnej książki ukazało się w 1988 r. i nadal stanowi lekturę obowiązkową dla każdego, kto interesuje się geopolityką i polityką światową. Międzynarodowy bestseller Paula Kennedy’ego jest fascynującym opisem pięciuset lat zmiany układu sił zarówno gospodarczych, jak i militarnych w relacjach pomiędzy wielkimi mocarstwami. Autor zaczyna swą opowieść od dominacji Europy na świecie kosztem Chin i krajów muzułmańskich i doprowadza czytelnika do czasów współczesnych. Po drodze Kennedy opisuje wojny światowe i konflikty wewnętrzne, destrukcyjne ideologie, paranoję supermocarstw i problemy zjednoczonej Europy. Przekonująco przedstawia współzależność potęgi gospodarczej i militarnej, pokazując, jak brak równowagi między nimi prowadził do spektakularnych katastrof politycznych. Kennedy, profesor historii na Uniwersytecie Yale, bada interakcje między gospodarką a strategią na przestrzeni ostatnich pięciu wieków. Książka jest mocnym przyczynkiem do debaty nad zakresem, w jakim bogactwo narodowe powinno być wykorzystywane do celów wojskowych. - „Publishers Weekly” Dzięki tej ważnej, mądrej i przejrzystej książce Paula Kennedy’ego możemy dostrzec nasze obecne problemy międzynarodowe na tle historii imperiów, które już upadły, ponieważ nie były w stanie udźwignąć kosztów swojej wielkości. Autor stosuje uniwersalną perspektywę historyczną, której z pewnością nie powstydziłby się sam Leopold von Ranke. - James Joll, „The New York Review of Books” Strategiczno-ekonomiczne podejście tworzy nie tylko ramy narracji, lecz także umożliwia profesorowi Kennedy’emu głębszą analizę kontekstów historycznych, w których funkcjonowały poszczególne „ośrodki władzy” […]. Jednak najważniejsza jest […] nauka, którą wyciąga z pięciu wieków państwowości i jej przełożenie na naszą obecną sytuację. Ostatnia część książki przeznaczona jest dla wszystkich zainteresowanych współczesną sceną polityczną. - Christopher Lehmann-Haupt, „The New York Times” Dzieło w rozmachu podobne do Studium historii Arnolda J. Toynbee’ego. Kiedy tak skrupulatny i wykształcony badacz jak Kennedy czuje, że współczesne problemy zmuszają go do ponownego zbadania wielkich procesów z przeszłości, rezultatem może być jedynie pogłębienie naszego rozumienia historii i świeże spojrzenie na problemy czasów współczesnych. Ta fascynująca książka może przynieść naprawdę wiele pożytku. - Michael Howard, „The New York Times Book Review” Paul Kennedy - wybitny historyk, autor lub redaktor trzynastu książek, w tym Preparing for the Twenty-first Century , The Rise of the Anglo-German Antagonism , The Realities Behind Diplomacy , Strategy and Diplomacy i Architektów zwycięstwa. Jak inżynierowie wygrali drugą wojnę światową . Od 1983 r. profesor historii na Uniwersytecie Yale. Członek Royal Historical Society. Zasiada w radzie redakcyjnej wielu czasopism naukowych i pisze m.in. dla „The New York Times”, „Los Angeles Times”, „The Atlantic Monthly”. Odebrał wykształcenie na Uniwersytecie Newcastle i Uniwersytecie Oksfordzkim, był też stypendystą Uniwersytetu Princeton oraz Fundacji Alexandra von Humboldta w Bonn.

Robert Nozick (1938–2002) należał do najbardziej znanych amerykańskich filozofów polityki, chociaż wczesne dzieło "Anarchia, państwo i utopia" (1974) było praktycznie jego jedyną publikacją w tej dziedzinie. Później, jako profesor Harvardu, zajmował się epistemologią i teorią racjonalności. W "Anarchii…" zarysowuje z pozycji libertarianizmu swoje rozumienie i uzasadnienie państwa. Locke, Kant i Rawls to główne postacie z dziejów filozofii politycznej, do których nawiązuje, a z Rawlsem spiera się o rozumienie sprawiedliwości. Słynna stała się stworzona przez Nozicka i przedstawiona w tym tomie teoria „państwa minimalnego”, ograniczonego do bardzo specjalnych, ochronnych funkcji. Wszelkie „większe” państwo wykracza już poza naturalną zasadność. Własność pozyskana dzięki „wolnej wymianie” jest sprawiedliwa, nawet jeśli prowadzi do nierówności społecznych. Te idee oraz żywy język i żywa myśl, za pomocą których zostały przedstawione, zyskały sobie uznanie wśród neokonserwatywnych przeciwników „państwa opiekuńczego”, chociaż Nozickowi, w przeciwieństwie do Rawlsa, obce były konserwatywne koncepcje moralnych podwalin państwa liberalnego. Jego książka jest mimo zmiennych mód politycznych nadal atrakcyjna intelektualnie i stopniowo staje się klasyką nie mniej niż traktaty Locke'a. „Times Literary Supplement” umieścił ją na liście stu najbardziej wpływowych książek XX wieku.

Publikacja stanowi nowatorskie opracowanie w polskiej politologii, dotyczące postpamięci (pamięci drugiego pokolenia) – kategorii analitycznej szeroko eksplorowanej na płaszczyźnie różnych dyscyplin naukowych, ale najczęściej kojarzonej z literaturoznawstwem, zwłaszcza w kontekście analiz podejmujących tematykę Ocalałych z Holocaustu. Autorka, bazując na wieloletnich badaniach jakościowych, stworzyła pogłębioną analizę stosunków etnicznych w Bośni i Hercegowinie z perspektywy drugiego pokolenia, które nie doświadczyło wojny, ale pielęgnuje pamięć o konflikcie. Pamięć ta ma istotny wpływ na skomplikowane stosunki społeczno-etniczne w tym państwie. Monografia, choć napisana głównie z perspektywy politologicznej, jest interdyscyplinarnym ujęciem kategorii postpamięci. Autorka odnosi się do dorobku socjologii, historii, stosunków międzynarodowych oraz prawa, co przyczynia się do lepszego zrozumienia sytuacji w regionie Bałkanów. Monografia jest niezwykle ważnym dziełem w badaniach nad szeroko rozumianą kwestią relacji, a także stosunków narodowościowych i etnicznych w kontekście polityki historycznej, prawa międzynarodowego i stosunków międzynarodowych oraz geopolityki Bałkanów. Z recenzji dr. hab. Andrzeja Krzaka, prof. UJD

Podstawowym celem badawczym niniejszej książki jest przedstawienie najważniejszych aspektów funkcjonowania opozycji medialnej w Polsce. Można w związku z tym postawić wstępne pytania badawcze: jakie są cechy opozycji medialnej jako odmiany opozycji politycznej? na czym polega funkcjonowanie konkretnych mediów jako opozycji medialnej? jak władza polityczna – rządzący mogą oddziaływać na media, w tym te, które pełnią rolę opozycji medialnej? W związku z powyższymi pytaniami postawiono wstępne hipotezy badawcze: media mogą funkcjonować w demokratycznym systemie politycznym jako rodzaj specyficznej opozycji politycznej wobec rządzących, przykładem opozycji medialnej w Polsce jest działalność telewizji TVN, „Gazety Wyborczej” oraz portalu internetowego Onet.pl w okresie rządów Zjednoczonej Prawicy (2015–2023), głównie ze względu na bardzo duży stopień krytycyzmu wobec rządzących, działalność władz publicznych nawet w demokratycznych państwach UE może zagrażać wolności mediów i być wymierzona w te media, które pełnią rolę opozycji medialnej. Problematyka opozycji politycznej spotyka się z dużym zainteresowaniem ze strony badaczy zarówno polskich, jak i zagranicznych. Natomiast zagadnienia dotyczące opozycji medialnej nie są zbyt dobrze rozpoznane w literaturze przedmiotu. Stąd też autorzy mają nadzieję, że niniejszą publikacją „przetrą szlaki” w ramach analizowanej problematyki badawczej. (Fragmenty książki, s. 8, 10)

Jak wytłumaczyć fenomen Viktora Orbána? Jakie są tajniki jego dojścia do władzy? Jak napisał red. Robert Walenciak, Węgrzy kochają swoich dyktatorów, a Viktor Orbán garściami od nich czerpie. Franciszek Józef zbudował mit Wielkich Węgier, Miklós Horthy mit narodu zdradzonego, János Kádár – mit porządku i małej stabilizacji. Oto polityczni ojcowie Viktora Orbána. Profesor Bogdan Góralczyk w swej najnowszej książce prowadzi nas przez historię Węgier i ich przywódców od czasów Monarchii Habsburgów aż po obecnego premiera, ze znawstwem i polotem tłumacząc motywacje Węgrów i ich niełatwe dzieje najnowsze, opierając się zarówno na licznych źródłach, jak i własnych obserwacjach. To książka dla każdego, kto pragnie się dowiedzieć, co tak naprawdę Węgrom w duszy gra. Prof. zw. dr hab. Bogdan J. Góralczyk – politolog i sinolog, b. ambasador w państwach Azji, publicysta, wykładowca w Centrum Europejskim Uniwersytetu Warszawskiego i jego były dyrektor. Specjalizuje się we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Bada też zagadnienia wyzwań globalnych, integracji (europejskiej i poza naszym kontynentem) oraz przekształceń systemowych w różnych regionach świata, ze szczególnym naciskiem na Azję Wschodnią (Chiny) i Europę Środkową (Węgry), co wiąże się ze znajomością języków tych państw. Do tej pory w Wydawnictwie Dialog Autor opublikował następujące książki: Zmierzch i brzask. Notes z Bangkoku (2024), Nowy Długi Marsz. Chiny ery Xi Jinpinga (2022), Chiński feniks. Paradoksy wschodzącego mocarstwa (2022), Birma. Złota Ziemia roni łzy (2021), Węgierski syndrom: Trianon (2020), Wielki Renesans. Chińska transformacja i jej konsekwencje (2018).

Siedemdziesiąt pięć lat po założeniu NATO. Dwadzieścia pięć lat po przystąpieniu do niego Polski. Dominika Ćosić i jej rozmówcy – byli sekretarze generalni NATO Jens Stoltenberg i Anders Fogh Rasmussen oraz Oana Lungescu (była rzecznika prasowa NATO), Andrew Michta (ekspert ds. polityki międzynarodowej), Robert Pszczel (wieloletni wysoki rangą urzędnik NATO i dyplomata) i Paul Taylor (dziennikarz, były szef biura Reutersa w Brukseli) – rozważają przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Sojuszu Północnoatlantyckiego. „Świeże spojrzenie i perspektywa autorki otwierają unikalne drzwi do historii NATO, jego znaczenia i do umysłów przywódców, którzy je ukształtowali”. Nic Robertson (CNN) „[…] podstawowy cel NATO się nie zmienił. Jest on dziś dokładnie taki sam, jak wtedy, gdy Pakt powstawał w 1949 roku. Oznacza to, że atak na jednego sojusznika wywoła reakcję całego sojuszu. «Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego». Kryje się za tym idea zapobiegania konfliktom, a nie ich prowokowania. Wysyła jasny sygnał każdemu potencjalnemu przeciwnikowi, że jeśli zaatakujecie jednego sojusznika, będziecie musieli rozprawić się z całym sojuszem, a wysyłając to przesłanie odstraszające tak wyraźnie, zapobiegamy wojnie i zachowujemy pokój dla sojuszników z NATO. […] kraje NATO reprezentują pięćdziesiąt procent światowej potęgi militarnej i pięćdziesiąt procent światowej potęgi gospodarczej, zatem dopóki będziemy trzymać się razem, pozostaniemy bezpieczni”. Jens Stoltenberg „[…] dzisiaj jest dla wszystkich jasne, że to NATO jest kamieniem węgielnym europejskiego i północnoatlantyckiego bezpieczeństwa. Putin osiągnął skutek odwrotny niż zamierzony przez niego cel. Chciał mniej NATO, a skończyło się na więcej NATO, z większą liczbą członków, z większymi inwestycjami w obronność i silniejszą obecnością na wschodzie, włączając w to kraje graniczące z Rosją. Tak więc dziś mamy o wiele silniejsze NATO, także, paradoksalnie, dzięki Putinowi”. Anders Fogh Rasmussen

Polish geopolitical concepts, at least from the Jagiellonian era onwards, emphasised solutions based on the integration of Central and Eastern European countries. Depending on the international political situation, they proposed federation and confederation (specifically, a union of existing states rather than a new entity). Whatever the form of integration, its purposes included: 1) ensuring security and the countries’ significant position within the European order; 2) creating a common economic area necessary to maintain a combat-efficient army, welfare of societies and deliver an increase in labour productivity; 3) pursuing complementary relations between three aspects, i.e., security, the status of regional economic and military power, and the formation of civic society based on the democratisation of social, legal, religious, and identity-based relations. From the Introduction

„W powieściowy świat polityki Wyspy, rywalizacji mocarstw o surowce i marże od miliardowych kontraktów, reparacji od kolonialistów, słabości polityków, operacji szpiegów i usłużnych dziennikarzy zabiera nas były wzięty dziennikarz, znakomity dyplomata, bywalec Sea Fire Grill na Manhattanie i Doerr-Hosier w Aspen, który okazał się władcą świetnego pióra i posiadaczem wybitnej literackiej wyobraźni. Czy jednak tylko wyobraźni?”. Sławomir Dębski, były dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, historyk, publicysta, współautor programu Ground Zero „Przenikliwa satyra na współczesny establishment. Intrygujący thriller, skrzący ironią i zabójczym dowcipem. Misternie utkana powieść, przy której House of Cards to literatura dla ubogich. Magierowski zamyka swój ambasadorski rozdział i z przytupem otwiera przed nami drzwi do politycznej kuchni świata – bezwzględnej walki o władzę i gry mocarstw. Umarł dyplomata, niech żyje powieściopisarz!” Bogdan Rymanowski, dziennikarz Marek Magierowski, iberysta, dziennikarz, dyplomata. Były rzecznik prasowy prezydenta Andrzeja Dudy, wiceminister spraw zagranicznych, ambasador RP w Izraelu i w Stanach Zjednoczonych. Autor książki Zmęczona, zbioru esejów o politycznym i ekonomicznym kryzysie Europy Zachodniej, wydanego w 2013 r. nakładem Ośrodka Myśli Politycznej.

Prezentowana książka omawia fenomen późnego politycznego pisarstwa Jarosława Marka Rymkiewicza, na które składają się tomy tworzące cykl określany mianem „tetralogii polskiej” (Wieszanie, Kinderszenen, Samuel Zborowski, Reytan. Upadek Polski), a także tzw. „wiersze obywatelskie”. Teksty te – wraz z publicznymi wypowiedziami pisarza – pod koniec pierwszej i w drugiej dekadzie XXI wieku konstytuowały zjawisko „społecznego wpływu” Rymkiewicza odnotowywane przez licznych badaczy i komentatorów. Autor publikacji, wykorzystując narzędzia literaturoznawcze, kulturoznawcze, filozoficzne i socjologiczne, odkrywa zawoalowany, skrywany, sens twórczości poety, niejednokrotnie podważając lub czyniąc problematycznym dobrze utrwalony w rymkiewiczologicznej doksie obraz pisarza – „krwawego wieszcza prawicy”. ****** The Story – the Nation – the Death. Regarding the Late Political Writing of Jarosław Marek Rymkiewicz The presented book discusses the phenomenon of late political writing of Jarosław Marek Rymkiewicz, which consists of volumes forming a series known as ‘Polish tetralogy’ (Wieszanie [Hanging], Kinderszenen, Samuel Zborowski, Reytan. Upadek Polski [Reytan. The Fall of Poland]) as well as the so-called ‘civil poems.’ These texts – including the public statements of the author – at the end of the first and during the second decade of the 21st century created the phenomenon of ‘social impact’ of Rymkiewicz reported by numerous researchers and broadcasters. The author of the publication, using the literary, cultural, philosophical, and sociological tools, discovers the veiled, hidden meaning of the poet’s work, repeatedly challenging and making problematic the well-established in the Rymkiewicz’s doxa image of the writer – ‘the bloody bard of the Right Wing.’

„Wolność i solidarność. Esej o Polsce, czyli Europie” to zręcznie utkana narracja o polskości bez kompleksów oraz roli Polski i Europy w zglobalizowanym świecie. O szansach i zagrożeniach związanych z wojną, a także znaczeniu edukacji i kultury. To spora dawka wiedzy wynikającej z doświadczenia, praktyki oraz kompetencji akademickich. Nowe, pełne nadziei otwarcie w debacie o przyszłości Polski! Łącząc unikalne doświadczenie ministerialne, parlamentarne, samorządowe i akademickie, Marcin Ociepa zabiera nas w wyjątkową podróż po Polsce i Europie, jakimi one są i jakimi mogą być dzięki idei i wolności i solidarności. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto wierzy, że polska polityka może być lepsza, a ideowość nie wyklucza skuteczności. • Wśród licznych podobnych wypowiedzi ostatnich lat trudno mi znaleźć głos bardziej całościowy i konkretny, dojrzały i zarazem niebanalny – prof. Andrzej Zybertowicz, socjolog, analityk, konsultant polityczny, profesor nauk społecznych. Doradca Prezydentów RP: Lecha Kaczyńskiego i Andrzeja Dudy. Marcin Ociepa (ur. w 1984 roku) – politolog, polityk i samorządowiec. Poseł na Sejm RP, wiceminister obrony narodowej (2019-2023), wiceminister przedsiębiorczości i technologii (2018-2019). Przewodniczący i wiceprzewodniczący Rady Miasta Opola (2010-2018). Radny Sejmiku Województwa Opolskiego (2018-2019). Nauczyciel akademicki w Katedrze Studiów Europejskich Instytutu Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Opolskiego. Twórca Collegium Nobilium Opoliense – jednej z najlepszych szkół liderów w Polsce. Prezes Stowarzyszenia OdNowa RP. Podharcmistrz ZHR. Mąż Oli, tata Ani i Aleksandra.

„Wolność i solidarność. Esej o Polsce, czyli Europie” to zręcznie utkana narracja o polskości bez kompleksów oraz roli Polski i Europy w zglobalizowanym świecie. O szansach i zagrożeniach związanych z wojną, a także znaczeniu edukacji i kultury. To spora dawka wiedzy wynikającej z doświadczenia, praktyki oraz kompetencji akademickich. Nowe, pełne nadziei otwarcie w debacie o przyszłości Polski! Łącząc unikalne doświadczenie ministerialne, parlamentarne, samorządowe i akademickie, Marcin Ociepa zabiera nas w wyjątkową podróż po Polsce i Europie, jakimi one są i jakimi mogą być dzięki idei i wolności i solidarności. Lektura obowiązkowa dla każdego, kto wierzy, że polska polityka może być lepsza, a ideowość nie wyklucza skuteczności. • Wśród licznych podobnych wypowiedzi ostatnich lat trudno mi znaleźć głos bardziej całościowy i konkretny, dojrzały i zarazem niebanalny – prof. Andrzej Zybertowicz, socjolog, analityk, konsultant polityczny, profesor nauk społecznych. Doradca Prezydentów RP: Lecha Kaczyńskiego i Andrzeja Dudy. Informacje o autorze: Marcin Ociepa (ur. w 1984 roku) – politolog, polityk i samorządowiec. Poseł na Sejm RP, wiceminister obrony narodowej (2019-2023), wiceminister przedsiębiorczości i technologii (2018-2019). Przewodniczący i wiceprzewodniczący Rady Miasta Opola (2010-2018). Radny Sejmiku Województwa Opolskiego (2018-2019). Nauczyciel akademicki w Katedrze Studiów Europejskich Instytutu Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Opolskiego. Twórca Collegium Nobilium Opoliense – jednej z najlepszych szkół liderów w Polsce. Prezes Stowarzyszenia OdNowa RP. Podharcmistrz ZHR. Mąż Oli, tata Ani i Aleksandra.

Rano 7 maja 1977 roku w kamienicy przy Szewskiej w Krakowie znaleziono zwłoki mężczyzny. Był nim Stanisław Pyjas – student polonistyki, zaangażowany w działalność nieformalnej grupy studenckiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, która nawiązała kontakt z Komitetem Obrony Robotników i szybko stała się obiektem rozpracowania przez Służbę Bezpieczeństwa. Uczestnicy grupy byli zastraszani, inwigilowani, a nawet umieszczono pośród nich tajnych informatorów. Dlatego też podejrzenia o spowodowanie śmierci Pyjasa od razu padły na funkcjonariuszy bezpieki. W niedzielę 15 maja z inicjatywy przyjaciół Staszka na ulice miasta tłumnie wyszli studenci i jego mieszkańcy. W żałobnym marszu, nazwanym później czarnym, ruszyli pod Wawel, gdzie powołano Studencki Komitet Solidarności, pierwszą jawną opozycyjną organizację studencką w Krakowie. Protokoły i notatki SB, milicji, prokuratury, a także relacje i wspomnienia uczestników i świadków krakowskich wydarzeń posłużyły Cezaremu Łazarewiczowi do skrupulatnego odtworzenia przebiegu i tła śledztw w sprawie tragicznej śmierci Stanisława Pyjasa – zarówno tego prowadzonego za komuny, jak i wznowionego w 1991 roku. Autor ukazał mechanizmy działania i interesy państwowych służb i organów, cele ich przełożonych oraz motywacje zwerbowanych współpracowników. Sportretował członków wolnościowego ruchu studenckiego, by śledzić także ich późniejsze losy. Na Szewskiej. Sprawa Stanisława Pyjasa to również historia wielkiej przyjaźni, którą spotkała niepojęta zdrada.

Rosja w 2022 r. wdarła się głęboko w polityczną, gospodarczą i społeczną tkankę Ukrainy, licząc na słabość układu odpornościowego. I nie bez podstaw zresztą, bo sami Ukraińcy pod koniec 2021 r. mieli serdecznie dość swoich elit politycznych. Agresja Moskwy przemodelowała jednak hierarchię ważności spraw, doprowadzając do skoncentrowania energii społecznej i politycznej na jasnym celu odparcia najeźdźcy. Byłoby nieporozumieniem uznać, że tylko rosyjski atak jest źródłem przemian. Postawa Ukrainy i Ukraińców w odpowiedzi na wojnę jest dowodem na głębokość zmian świadomościowych, jakie zaszły w tym narodzie przez ostatnie lata. I o tym w zarysie traktuje książka „Efekt Zełenskiego”. To nie jest biografia polityczna czasu wojny ani pean na cześć. Postać prezydenta, jego życiorys i decyzje służą tutaj za klucz do naszkicowania obrazu współczesnej Ukrainy.

Współczesna scena międzynarodowa po traumie pandemii COVID-19 i pełnoskalowej rosyjskiej agresji w Ukrainie (24 lutego 2022 r.) przechodzi przez proces głębokiej transformacji przewartościowań. W tym sensie omawiana praca zbiorowa z udziałem ponad 30 autorów: ekspertów z Polski, Indii, Chin, Bangladeszu, a nawet Japonii i Tajwanu (dwaj ostatni badacze to osoby tam pracujące) jest nie tylko obszerna (liczy łącznie niemal tysiąc stron); to przede wszystkim szeroko zakrojone, wszechstronne przedsięwzięcie badawcze, w Polsce unikatowe, dające możliwość spojrzenia na fenomen rosnącego regionu Indo-Pacyfiku z różnych perspektyw oraz skorzystania z jakże zróżnicowanego bagażu autorskich doświadczeń (badawczych i życiowych). Zebrany w dwóch tomach materiał robi wrażenie nie tylko pod względem swojego zasięgu i wnikliwości badawczej, ale też aktualności oraz wagi poruszanych zagadnień. Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Góralczyka

Współczesna scena międzynarodowa po traumie pandemii COVID-19 i pełnoskalowej rosyjskiej agresji w Ukrainie (24 lutego 2022 r.) przechodzi przez proces głębokiej transformacji przewartościowań. W tym sensie omawiana praca zbiorowa z udziałem ponad 30 autorów: ekspertów z Polski, Indii, Chin, Bangladeszu, a nawet Japonii i Tajwanu (dwaj ostatni badacze to osoby tam pracujące) jest nie tylko obszerna (liczy łącznie niemal tysiąc stron); to przede wszystkim szeroko zakrojone, wszechstronne przedsięwzięcie badawcze, w Polsce unikatowe, dające możliwość spojrzenia na fenomen rosnącego regionu Indo-Pacyfiku z różnych perspektyw oraz skorzystania z jakże zróżnicowanego bagażu autorskich doświadczeń (badawczych i życiowych). Zebrany w dwóch tomach materiał robi wrażenie nie tylko pod względem swojego zasięgu i wnikliwości badawczej, ale też aktualności oraz wagi poruszanych zagadnień. Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Góralczyka

Próby przekształcenia Federacji Rosyjskiej w państwo narodowe, obywatelskie lub stabilne państwo imperialne nie powiodły się. Obecna struktura opiera się na kruchych fundamentach historycznych, nie posiada jednolitej tożsamości narodowej, czy to obywatelskiej, czy etnicznej, i wykazuje ciągłe walki między nacjonalistami, imperialistami, centralistami, liberałami i federalistami. Inwazja militarna Rosji na pełną skalę na Ukrainę w lutym 2022 roku oraz nałożenie dławiących międzynarodowych sankcji gospodarczych zintensyfikują i przyspieszą proces rozpadu państwa. Porażkę Rosji pogłębia niemożność zapewnienia wzrostu gospodarczego, poważne nierówności społeczno-gospodarcze i defekty demograficzne, pogłębiające się dysproporcje między Moskwą a jej różnorodnymi podmiotami federalnymi, niepewna piramida polityczna oparta na personalizmie i klientelizmie, pogłębiająca się nieufność do instytucji rządowych, rosnąca alienacja społeczna wobec skorumpowana elita rządząca i rosnąca niewiara w oficjalną propagandę. Bardziej intensywne represje mające na celu utrzymanie integralności państwa w pogarszających się warunkach gospodarczych zwiększą ryzyko gwałtownych konfliktów. Paradoksalnie, choć Władimir Putin objął władzę, aby zapobiec rozpadowi Rosji, można go zapamiętać jako osobę, która przyspieszyła upadek kraju. Nowe jednostki terytorialne wyjdą na powierzchnię w miarę pogłębiania się kryzysu wiarygodności Moskwy w obliczu szerzącej się niezdolności do rządzenia, walk o władzę wśród elit, polaryzacji politycznej, radykalizmu nacjonalistycznego oraz odrodzenia regionalnego i etnicznego. Państwa wschodzące nie będą jednolite w swoich wewnętrznych strukturach politycznych i administracyjnych. Pomiędzy niektórymi podmiotami prawdopodobne są konflikty graniczne i roszczenia terytorialne, podczas gdy inne mogą przekształcić się w nowe stany federalne lub konfederacyjne. Stany Zjednoczone muszą opracować skuteczną strategię zarządzania rozpadem Rosji poprzez wspieranie regionalizmu i federalizmu, uznanie suwerenności i separacji, kalibrację roli innych głównych mocarstw, rozwój powiązań z nowymi podmiotami państwowymi, wzmacnianie bezpieczeństwa krajów graniczących z Rosją oraz promowanie transatlantycyzmu lub transpacyfizm wśród państw wschodzących. In 1970, an essay with the arresting title Will the Soviet Union Survive until 1984 appeared in the West, the work of a then little-known Soviet dissident, Andrei Amalrik. Amalrik predicted the collapse of the Soviet Union under the weight of internal decay, national antagonisms, and a failed war. Soviet scholars in the West regarded the book as an amusing curiosity, to be read but not to be taken seriously. More than 50 years later, Bugajski’s analysis of Russian weakness reminds us that while the challenges Europe and the U.S. face are serious, Russia’s are worse. Bugajski has given us an important book and a timely one that runs against a trend of strategic pessimism in the West. Writing mostly before Russia’s full-on invasion of Ukraine in February 2022, Bugajski analyzes Russian internal weakness and systemic decay, both political and economic; outlines in admirable detail centrifugal forces within the Russian Federation; sketches out potential scenarios for Russian collapse; and attempts to unpack international implications for Russia’s neighbors, Europe, and United States. Daniel Fried, ambasador USA w Polsce (1997-2000), pracownik Konsulatu Generalnego USA w Leningradzie (1980-1981), profesor wizytujący w Studium Europy Wschodniej UW Autora, znakomitego analityka, nie trzeba w tym miejscu przedstawiać. Podobnie nie wymaga rekomendacji temat książki. Trudno w pewnym sensie o książkę bardziej na czasie. A le czy Rosja jest już państwem upadłym? Czy pominąć zdolności imperium Putina do wykorzystywania nie tyle własnej siły, ale słabości przeciwników? Prof. dr hab. Andrzej Nowak, Uniwersytet Jagielloński/Polska Akademia Nauk

"Traktat o Księciu" Niccolo Machiavellego to jedno z najsłynniejszych dzieł literatury politycznej, które od ponad pięciu wieków fascynuje i budzi kontrowersje. Machiavelli, wnikliwy analityk ludzkich zachowań i realiów władzy, stworzył swoisty podręcznik rządzenia, pełen brutalnych, lecz przenikliwych obserwacji na temat natury polityki i sposobów jej sprawowania. Książka jest studium władzy i siły, w którym autor przedstawił model idealnego władcy – Księcia, który kieruje się pragmatyzmem, potrafi balansować między okrucieństwem a łaskawością oraz zdobywa i utrzymuje władzę wszelkimi niezbędnymi środkami. Machiavelli, bez złudzeń co do ludzkiej natury, odsłania mechanizmy manipulacji, wpływu i strategii, które często stoją za sukcesem politycznych liderów. Wzbudzając równocześnie podziw i odrazę, "Traktat o Księciu" skłania do refleksji nad moralnością, lojalnością i zasadami rządzenia, ukazując władzę w jej najczystszej, bezkompromisowej formie. Dla współczesnych czytelników "Traktat o Księciu" pozostaje aktualnym źródłem wiedzy o polityce i psychologii władzy. To dzieło, które inspiruje, prowokuje do myślenia i nie pozwala przejść obok niego obojętnie.

Wybór pism czołowego publicysty politycznego i krytyka literackiego II RP, twórcy jednego z najważniejszych pism drugiej połowy lat trzydziestych – tygodnika „Prosto z Mostu”, na którego łamach kariery zaczynali między innymi Jerzy Andrzejewski, Konstanty Ildefons Gałczyński i Jerzy Waldorff, autora związanego z ruchem narodowo-demokratycznym, ale poszukującego własnej formuły dla myśli polskiej w obliczu gwałtownych sporów ideowych okresu międzywojennego, napiętej sytuacji wewnętrznej w Polsce, narastającego zagrożenia ze strony ZSRS i Niemiec, a następnie po klęsce wrześniowej 1939 roku zniewolenia Polski przez Niemcy i Sowietów. Teksty Piaseckiego to kronika tych burzliwych czasów i wciąż dający do myślenia wyraz obaw i nadziei jednego z największych polskich talentów publicystycznych, którego życie przedwcześnie przerwali niemieccy okupanci, rozstrzeliwując go 12 czerwca 1941 roku w podwarszawskich Palmirach.

Wybór pism polityka i poety, jednego z najważniejszych uczestników sporów ideowych i artystycznych między klasykami a romantykami oraz ważnych wydarzeń politycznych doby Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. W tomie znalazły się między innymi jego wspomnienia i rozważania dotyczące życia politycznego lat 1815-1830, powstania listopadowego i ważnych postaci tego okresu (cara Aleksandra I, gen. Józefa Zajączka, księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego i Joachima Lelewela), a także pisma z 1812 roku związane z wyprawą na Rosję Napoleona I oraz ody poświęcone wielkości i upadkowi francuskiego cesarza.

Azjatycka Wielka Gra to książka o transformacji politycznej, gospodarczej i społecznej współczesnego świata, w którym centrum wydarzeń o globalnym znaczeniu stopniowo przesuwa się ze sfery atlantyckiej do obszarów Indo-Pacyfiku. Kontynent azjatycki jest miejscem, gdzie znajdują się największe interesy ekonomiczne i wyzwania geostrategiczne dla Stanów Zjednoczonych, gdzie Rosja poszukuje dla siebie możliwości budowania potężnych sojuszy i gdzie wiele państw europejskich zamierza wzmocnić własną gospodarkę i pozycję polityczną dzięki rozmaitym porozumieniom z wybranymi partnerami. Azja Południowa odgrywa tutaj rolę szczególną, albowiem Indie – najludniejszy dzisiaj kraj świata – starają się usilnie powstrzymać w całym regionie ekspansję Chin i zapewnić sobie w niedalekiej przyszłości status supermocarstwa. Autor opisuje skomplikowane procesy walki o dominację polityczno-gospodarczą i kulturową w Azji Południowej, szczegółowo przedstawiając dynamikę przemian w Indiach, Pakistanie, Bangladeszu, Sri Lance i Nepalu. Azjatycka Wielka Gra to publikacja, która próbuje zdefiniować i objaśnić złożoność problematyki międzynarodowej na największym kontynencie naszego globu. Praca ta wprost idealnie wpasowuje się w aktualne tendencje na arenie międzynarodowej: wyłaniający się nowy porządek światowy, z rosnącą rolą w nim Azji, w tym Indii. Jako taka może liczyć na spore zainteresowanie medialne, a także w młodym pokoleniu, bardziej otwartym na świat i nowe treści oraz perspektywy, które akurat tutaj są eksponowane. W istocie rzeczy ujmowane są dwie główne kwestie: nowy układ sił na globie i wzrost znaczenia w nim Azji oraz rola, jaką odgrywa w tym procesie Azja Południowa, począwszy od Indii. W tym sensie jest to pozycja unikatowa na polskim rynku wydawniczym, wchodząca w istotną lukę badawczą i wypełniająca ją z prawdziwą głębią i rozmachem. Prof. dr hab. Bogdan Góralczyk, Uniwersytet Warszawski, były ambasador RP w Tajlandii Mamy więc do czynienia nie tylko z indocentrycznym, ale nawet azjocentrycznym podejściem. Autor w sposób bardzo rzetelny, oparty na dogłębnej wiedzy, identyfikuje i wskazuje związki przyczynowo-skutkowe między tożsamością państwową, uwarunkowaniami kulturowymi, wizją państwa i stosunkami międzynarodowymi w kontekście Indii i państw regionu Azji Południowej. To holistyczne, wielowymiarowe ujęcie, które zarazem jest spójne, należy wyróżnić. Książka pozwala zrozumieć, jak Indie postrzegają swoją rolę i rolę innych mocarstw w regionie Azji. Dr hab. Jakub Zajączkowski, Uniwersytet Warszawski Piotr Kłodkowski - orientalista i politolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor wizytujący na University of Rochester (stan Nowy Jork). Ambasador RP w Indiach (2009–2014). Autor wielu publikacji o tematyce azjatyckiej, m.in. Homo mysticus hinduizmu i islamu (1998), O pęknięciu wewnątrz cywilizacji (2005), Doskonały smak Orientu (2006), Imperium boga Hanumana. Indie w trzech odsłonach (2018). Laureat nagród „Znaku” i Hestii im. ks. Józefa Tischnera oraz Fundacji Batorego im. Beaty Pawlak.

The COVID-19 pandemic once again shed light on core and age-old challenges facing Latin America. They include governance, public health, economic progress, and social policies, as well as citizen participation in the search for solutions to pressing problems. New technologies which in recent years became accessible to many of the region’s poor allowed millions of marginalized Latin Americans to follow how other places around the world were dealing with the health crisis and the political, economic, and social challenges it posed. The authors of the edited volume, both acclaimed and young researchers from the Americas and Europe, address questions about the lessons learned by Latin American countries and societies from the pandemic. The chapters of the edited volume analyze the geopolitical and geoeconomic conditions of the region in the midst of the pandemic, point out key issues which require immediate state intervention, and reflect on the human rights which Latin Americans once again had to fiercely defend, maintaining their hope for a better tomorrow. Magdalena Lisińska holds a PhD in political science (2018) from the Jagiellonian University in Krakow where she also completed Bachelor of Arts and Master of Arts degrees in International Relations (2012, 2014), as well as a Master of Arts degree in Latin American studies (2015). She was a visiting researcher at the Center of Studies on Citizenship, State and Political Affairs (Centro de Estudios en Ciudadanía, Estado y Asuntos Políticos, CEAP) of the School of Social Sciences at the University of Buenos Aires (2016, 2017), at the Research Unit on the State, Citizenship and Family (Unidad de Investigación y Extensión sobre Estado, Ciudadanía y Familia, ECiFa) of the School of Social Sciences at the National University of Quilmes (2022, 2023) and at the Regional University Center Atlantic Zone (C.U.R.Z.A. - Centro Universitario Regional Zona Atlántica) of the National University of Comahue (2023). She also conducted her research at Helsinki University (2017), the University of London, the School of Advanced Studies (2018), and the Free University of Berlin (2018, 2021). Benefiting from the Erasmus Program, she spent a semester at the Autonomous University of Madrid (2016) and was a visiting professor at the University of Catania (2023). She has received the START 2021 scholarship from the National Foundation of Polish Science (2021), JU Rector's Award for scientific achievements (2020, 2023), the award of the Polish International Studies Association for the best monograph (2020), the award of the Cracow Branch of the Polish Political Science Association for the best monograph (2020). Monika Sawicka holds a PhD in Political Studies (2018), a Master of Arts in Portuguese Philology (2010), and a Master of Arts in International Relations from the Jagiellonian University. She studied at the Faculdade de Letras at the University of Porto in the 2009-2010 academic year (Erasmus Exchange Program) and participated in the Academic Educational Cycle Sustainable Development – Global Challenges organized by the Institute of Geography and Spatial Management at the Jagiellonian University (2012). Between 2011 and 2022, she conducted several research projects in Brazil, including in the Archive of Diplomatic Documentation of Brazil's Ministry of Foreign Affairs in Brasilia and Rio de Janeiro. Visiting lecturer at the Federal University of Santa Catarina and State University of Rio de Janeiro. She is a member of the Terra Brasilis Foundation.