To mądre, uczuciowe, refleksyjne wiersze, czasem bardzo dramatyczne. Skromne w swym zapisie, w którym metafora jest oszczędna, nawet wtedy gdy popis erudycyjny, wiedza, nie mogą zrezygnować z pewnych ozdobników. Poetka używa często prozaizmów, poetyckie sensy wynikają niejako same z siebie. Te pozornie proste zdania dziwią się sobie, ale nie dla samego dziwienia, tylko po to by znaczyć. Bardzo piękne są też miniatury, w większości udane, dobrze puentowane. Tam gdzie trzeba potrafi Andrzejewska być bardzo chłodna i precyzyjna w swych filozoficznych sądach, być może dlatego, że w innych lirykach potrafi po prostu wzruszyć.
