Opowieść o życiu i poglądach jednego z liderów opozycji demokratycznej w czasach Peerelu złożona z fragmentów jego dziennika, wywiadów, książek i artykułów, w tym niepublikowanych wcześniej tekstów – odnalezionych w archiwach listów oraz wystąpień publicznych. Jan Józef Lipski trzeźwo obserwował polityczne, społeczne i kulturowe zjawiska, niezależnie od czasów potrafił je bezbłędnie nazywać. Konsekwentnie przeciwstawiał się kłamstwom komunizmu i diagnozował polskie słabości. Autobiografia odczytana z tysięcy zapisanych stron w niezwykle trafny, a chwilami żartobliwy sposób pokazuje nieugiętą postawę błyskotliwego człowieka, który wyprzedził swój czas, a równocześnie pozwala prześledzić losy kraju od wybuchu II wojny światowej do pierwszych lat po odzyskaniu niepodległości.
„Ani jedna granica wewnątrz Europy nie może pozostać granicą nienawiści. Nie może być mowy, byśmy dążyli do jakiejkolwiek dominacji nad którymkolwiek z narodów ościennych bądź patrzyli nań z zarozumiałą wyższością – a jeśli jakiś ślad tego może zostać, to tylko jeden: byśmy byli pierwszymi, którzy wyciągają rękę i czynią rachunek swojego, a nie cudzego sumienia”
– Jan Józef Lipski.
