Jerzy Sosnowski

Fizyk w jaskini światów Jerzy Sosnowski, Krzysztof Meissner Wywiad rzeka z prof. Krzysztofem Meissnerem o fizyce, o jej związku z życiem i o możliwych konsekwencjach światopoglądowych współczesnej nauki. Fizyka nie jest nauką tajemną, ale potrzebne do jej zgłębienia narzędzia matematyczne utrudniają laikom zrozumienie, czym zajmują się dzisiaj fizycy. Wybitny uczony, profesor Krzysztof Meissner, zgodził się na serię rozmów z humanistą, którego intryguje świat, jaki wyłonił się z odkryć naukowych ostatnich 120 lat. Przystępnie opowiedział mi o teorii względności Einsteina, o dziwacznych właściwościach kwantów, o przeszłości i przyszłości Wszechświata i o tym, co jego zdaniem wynika z tego wszystkiego dla kwestii światopoglądowych. Czy religia i wiedza naukowa starły się w nieuniknionym konflikcie? A wreszcie skąd wzięła się jego fascynacja fizyką, jaki w tym udział miała rodzina, wychowanie, szkoła? Te spotkania były dla mnie wielką przygodą mam nadzieję, że będą także dla Czytelników tej książki. [Jerzy Sosnowski] W kolejnych spotkaniach z profesorem Meissnerem, autor książki, Jerzy Sosnowski, zgłębiał coraz więcej tajemnic fizyki i próbował odpowiedzieć na pytania, które nurtowały go od dłuższego czasu. Rozmowy prowadzone były w sposób przystępny, aby każdy mógł zrozumieć zagadnienia, które poruszali. Profesor Meissner przybliżył autorowi teorię względności Einsteina, która kompletnie zmieniła nasze postrzeganie czasu i przestrzeni. Wyjaśnił, jak w praktyce działają tzw. czarne dziury, a także omówił paradoks bliźniąt, który jest efektem specjalnej teorii względności. Już na samym początku rozmów autor zdał sobie sprawę, że świat, jaki wyłonił się z odkryć naukowych, jest zdecydowanie bardziej skomplikowany i fascynujący, niż mógł sobie wyobrazić. Kolejnym tematem, który poruszył profesor Meissner, była kwantowa rewolucja. Opowiedział o dziwacznych właściwościach cząstek elementarnych, takich jak zasada nieoznaczoności Heisenberga czy splątanie kwantowe. Teoria kwantowa wprawiła autora w zdumienie, ale jednocześnie zachęciła do dalszych badań i zgłębiania tematu. Podczas rozmów nie mogło zabraknąć również dyskusji na temat przeszłości i przyszłości Wszechświata. Profesor Meissner przedstawił różne teorie kosmologiczne, w tym teorię Wielkiego Wybuchu oraz hipotezę o istnieniu wielu wszechświatów. Autor zafascynowany tą tematyką, zadawał coraz to nowe pytania, próbując zgłębić najgłębsze tajemnice wszechświata. Niemniej jednak, rozmowy nie ograniczały się tylko do samej fizyki. Autor odkrywał również fascynujące spojrzenie profesora Meissnera na kwestie światopoglądowe. Poruszono temat konfliktu między religią a nauką, jednak profesor podkreślił, że te dwa obszary nie muszą się wykluczać, a raczej mogą się uzupełniać. Wyjaśnił, że fizyka może dostarczyć odpowiedzi na pytania dotyczące funkcjonowania świata materialnego, natomiast religia zajmuje się bardziej sferą duchową i moralnością. W trakcie spotkań Jerzy Sosnowski starał się również poznać tło, które wpłynęło na zainteresowania profesora Meissnera fizyką. Okazało się, że rodzina, wychowanie i szkoła odegrały kluczową rolę w jego fascynacji nauką. Profesor wspomniał o swoich pierwszych eksperymentach z fizyką w domu, które zainspirowały go do dalszych badań i odkryć. Cała seria rozmów była dla autora nie tylko wielką przygodą, ale również inspiracją do głębszego zrozumienia światopoglądowych implikacji współczesnej fizyki. Jerzy Sosnowski miał nadzieję, że jego książka przyniesie czytelnikom taką samą fascynację i zainteresowanie dziełami naukowymi, jakie sam odczuł podczas spotkań z profesorem Meissnerem.

Każdy czasem marzy, by cofnąć się w czasie i jeszcze raz poczuć się dzieckiem. Zrobić niektóre rzeczy jeszcze raz, ale inaczej. Bo w gruncie rzeczy ciągle żyje w nas dziecko, czy mamy lat 30, 50 czy 80. Uważajcie jednak o czym marzycie. Czasami marzenia się spełniają… Jarko Wolski też wracał wspomnieniami do bezpiecznych, sielskich lat dzieciństwa. Ale nie żeby chciał znów mieszkać w ciasnym pokoju dzielonym z siostrą, jeszcze raz wkuwać bezużyteczne wzory skróconego mnożenia, walczyć z upiorną woźną, zgłębiać wstydliwą sztukę podrywu i znów czuć niepokój na widok wyniszczonego chorobą ojca. A to właśnie mu się przydarzyło - wrócił do przeszłości NAPRAWDĘ. Mieszają się epoki, lata, pory roku, a Jarko uwięziony w pętli czasu zaczyna wierzyć, że utknął w niej na dobre. Nie może pozbyć się wrażenia, że na ulicy właśnie minął swoją żonę, której przecież jeszcze nie ma. Gdzieś na peronie widzi siebie samego sprzed kilku lat. A może raczej za kilka lat? Jarko będzie musiał nieźle pogłówkować, by odnaleźć powrotną drogę z odległych zakamarków pamięci... Jerzy Sosnowski - ur. 1962 roku w Warszawie, pisarz i publicysta, członek redakcji kwartalnika „Więź”, były dziennikarz radiowej Trójki. Laureat Nagrody Kościelskich za zbiór opowiadań „Wielościan” (2001). Autor m.in. powieści "Apokryf Agłai" oraz “Sen sów”. Nominowany do Nagrody Literackiej Nike za zbiór esejów “Co Bóg zrobił szympansom?”

Wspomnienia nigdy nie będą tak słodkie i pełne jak te z pierwszych wakacji. Jarko Wolski pędzi pociągiem przez Polskę do sanatorium w Kołobrzegu. Na szczęście nie jest sam – w nierównej walce z groźnym wszechświatem towarzyszą mu rodzice. W bujnej wyobraźni chłopca, który marzy o tym, by zostać pisarzem, nawet leniwy krajobraz za oknem jest jak preria lub pustynia Gobi, a pociąg może wywieźć ich w każdej chwili w nieznane, niebezpieczne miejsca. Nostalgiczna podróż dorosłego już Jarosława do wspomnień tamtego lata, przywołuje czas chłopięcych tęsknot i pragnień, gdy wszystko jest jeszcze obce i pociągające zarazem, a pytania, na które szuka się odpowiedzi, wydają się najważniejsze na świecie. Jerzy Sosnowski bawi się z narracją, wchodzi w dialog z czytelnikiem, łamie strukturę czasu i pamięci, zacierając granice między snem, a jawą. „Nie, synku - roześmiał się Tata. Sowy śpią w dzień. Jarko zastanowił się (siedzieli wtedy na kamieniach, którymi zarzucona była plaża na końcu miasta). To skoro śpią w dzień, to może i śnią w dzień? - zapytał. Może i śnią - mruknął Tata, któremu też się zachciało spać. Tato, a skoro one śnią w dzień, to nasza jawa jest snem sów, prawda? A jawę sów my z kolei śnimy, kiedy nocą kładziemy się spać?” (fragment)