Paul Kengor

Bestseller „New York Timesa”! „Róbmy tylko to, co moralnie słuszne, wtedy nigdy nie popełnimy błędu” – to było jedno z pierwszych poleceń prezydenta Reagana wydane członkom jego administracji. Czy dzięki tej i podobnym zasadom odbudował morale Ameryki, zorganizował i przewodził światowej krucjacie wolności, zapowiedział i wyrzucił komunizm na śmietnik historii, wygrał zimną wojnę i pokonał Imperium Zła, przy okazji odbudował potęgę gospodarczą i militarną swojego kraju? Wyjątkowa i oryginalna biografia, bez której nie sposób zrozumieć Ronalda Reagana, jego działań i politycznego sukcesu. Ale – co stanowić będzie szalenie ciekawe odkrycie dla polskiego czytelnika – dopiero lektura tej biografii w pełni uświadamia fenomen upadku komunizmu i odzyskania przez Polskę wolności. „Fascynująca... Całkowicie zmienia historyczne spojrzenie na Ronalda Reagana i na jego miejsce w historii dwudziestego wieku. Jest to pozycja obowiązkowa, jeśli chodzi o historię polityczną”. Donald M. Goldstein, współautor At Dawn We Slept „Paul Kengor zabiera czytelnika w głębiny, do których żaden pisarz jak dotąd nie dotarł – do duszy Ronalda Reagana. Kengor funduje zarówno historykom, jak i laikom oryginalne i pouczające spojrzenie na jednego z najważniejszych przywódców w historii Ameryki”. Peter Schweizer, autor Wojny Reagana „Książka ukazuje głęboki wpływ, jaki na administrację, politykę i charakter Reagana miała jego wiara”. „Washington Times” „Nareszcie książka, która nie tylko opisuje wiarę mojego ojca, ale która czyni to także w sposób właściwy”. Michael Reagan „Niesamowita, gruntowanie udokumentowana prezentacja roli, jaką w jego życiu i przywództwie prezydenta Reagana odgrywała wiara w Boga i Chrystusa! Po przeczytaniu tej doskonałej książki Paula Kengora zrozumiałym się stanie, dlaczego ci, którzy także dzisiaj usiłują wycofać z życia publicznego wszelkie odwołania do religii, starają się szczególnie o splamienie reputacji Reagana. Dzięki tej książce będzie to dla nich trudniejsze niż kiedykolwiek”. Don Hodel, sekretarz spraw wewnętrznych w administracji Reagana „Dobrze zorientowany autor jasno zaprezentował duchowość Ronalda Reagana. Dlaczego taka pozycja ukazuje się tak późno? Po części spowodowane jest to pokorą i skromnością prezydenta Reagana. Zarówno media, jak i biografowie zazwyczaj nie podejmowali wątku prezydenckiej wiary i bezgranicznego zaufania Bogu. Paul Kengor ukazuje nam teraz wnętrze serca i duszy tego wielkiego człowieka”. Sędzia William P. Clark, doradca do spraw bezpieczeństwa wewnętrznego w administracji Reagana Paul Kengor jest profesorem nauk politycznych w Grove City College w Pensylwanii oraz dyrektorem wykonawczym Center for Vision & Values, instytutu zajmującego badaniami i analizami politycznymi. Jest również zewnętrznym członkiem Hoover Institution on War, Revolution, and Peace na Uniwersytecie Stanforda. Autor znakomitej książki Ronald Reagan i obalenie komunizmu (A.M.F. Plus Group, Warszawa 2007). Publikuje w kilkunastu najważniejszych pismach amerykańskich. Mieszka z żoną Susan i dziećmi: Paulem, Mitchem, Amandą i Abigail w Grove City w stanie Pensylwania.

Jeden z nich był Polakiem, drugi – Amerykaninem; jeden – katolikiem, drugi – protestantem; jeden – przywódcą religijnym, drugi – politycznym. Wydawałoby się zatem, że dzieliły ich ogromne różnice. A mimo to wytworzyła się pomiędzy nimi niezwykła duchowa więź, do tego stopnia, że pewnego razu w rozmowie z polskimi gośćmi prezydent Ronald Reagan nazwał papieża Jana Pawła II swoim „najlepszym przyjacielem”. W książce "Papież i prezydent" amerykański politolog Paul Kengor opisał niezwykłe partnerstwo tych dwóch ludzi, tak bliskie, że jeden z dziennikarzy nie zawahał się określić go mianem „świętego przymierza”. Autor zwrócił uwagę, że mimo wspomnianych oczywistych różnic w ich życiu występowały też znaczące podobieństwa: obaj mniej więcej w tym samym czasie stracili ojców, obaj w jakimś momencie parali się aktorstwem, obaj – w odstępie zaledwie sześciu tygodni – padli ofiarą zamachów i omal nie zginęli od kul. A podczas swojego pierwszego spotkania rok później w Watykanie przyznali zgodnie, że opatrzność ocaliła im życie w jakimś celu i że tym celem jest obalenie ateistycznego komunizmu i wyzwolenie milionów ludzi za żelazną kurtyną spod totalitarnego ucisku.