Świętą Jadwigę Śląską Jan Paweł II wspominał w swym nauczaniu bardzo wiele razy. Zapraszał do „patrzenia w jej stronę, aby widzieć w niej wielkie światło, które rozświeca sprawy ludzkie na ziemi”. Zachęcał wszystkich do „odczytywania Ewangelii niejako na kolanach św. Jadwigi, [...] umacniając w ten sposób najgłębsze podstawy chrześcijańskiej moralności”. Orędzie św. Jadwigi Śląskiej, które płynie do nas z przedstawionego w książce nauczania Jana Pawła II o tej Patronce dnia jego wyboru na stolicę św. Piotra, dotyczy przede wszystkim życia rodzinnego i małżeńskiego, praworządności i dobrych obyczajów, a wszystko to w miłowaniu Boga i Ojczyzny, jak czyniono w piastowskim domu Świętej. Nie wolno bowiem zapomnieć, że św. Jadwiga była pobożną małżonką, matką kilkorga dzieci, a następnie przez długie lata wdową. Była władczynią kierującą się ewangeliczną miłością: nie pozwalała uciskać poddanych, wspomagała biednych, zorganizowała szpital dla chorych i cierpiących. Słowem – jak widział to Jan Paweł II – „wedle jej wzoru, na przykazaniu miłości powinno się opierać nasze życie osobiste, rodzinne i społeczne”.
