Praca pokazuje, jak przez pryzmat pewnej koncepcji czasowości i kultury naukowej możemy badać naukę, rozumieć jej wytwory, uczestniczyć w sposób świadomy i odpowiedzialny w świecie, który nauka eksploruje i współtworzy. Autorka czerpie inspiracje z wędrówek między dyscyplinami i stylami myślowymi, nieraz odwołując się do orientacji odległych od tradycyjnego formatu humanistyki jako nauki. I to stanowi wartość tej trudnej książki; chodzi zarówno o metaforykę i konceptualizacje, jak też świadomie erudycyjną heterodoksję – sięganie do tak wielu kontekstów, tropów, wynajdowanie nieoczekiwanych korelacji, aby pełniej opowiedzieć o przedmiocie badań, ale też o sobie jako współczesnym badaczu-humaniście (historyku, filozofie, akademiku, człowieku poznającym i reflektującym) Nielinearność, meandryczność i wielostronność narracji; napięcie między metaforą, paradoksem, ironią i racjonalnością cały czas towarzyszą lekturze rozprawy. Lektura zaś przypomina podróż, która wzburza na początku zdziwienie i niepewność, a na końcu już nic nie jest takie samo, bo przebyta droga i czas spędzony nad tą książką zmieniają też czytelnika. Także dlatego, że ważną jej stroną jest wymiar etyczny, przypominając to, co często się pomija w odniesieniu do nauki – że być w świecie to być wobec innych, zwłaszcza w sytuacji wyboru, zaś każdy wybór, zwłaszcza moralny, ma charakter twórczy i przynosi zmianę.
Z recenzji prof. dra hab. Huberta Łaszkiewicza
