Celem publikacji jest zaakcentowanie historyczności dyskursu publicznego w Polsce (cezurę stanowią lata 1945–2015) oraz pokazanie zarówno jego ciągłości, jak przemian. Szczególna uwaga jest zwrócona na kondycję i kulturę komunikowania się jako kluczowego elementu demokracji. Intencją autorów jest pokazanie najważniejszych tendencji, prowadzących do okresowego nadawania i odbierania ważności określonym kwestiom, mediom, uczestnikom publicznych debat, gatunkom wypowiedzi i sposobom wypowiadania się w ramach wybranych obszarów problemowych.
Analizy wybranych tekstów publicznych powstały z zastosowaniem różnych metod badawczych. Autorzy stosują w swoich badaniach różnorodne podejścia: od analizy korpusowej po analizę retoryczną, od narracyjnej analizy struktur dyskursywnych po analizę mediatyzacji pamięci historycznej.
Dobór problematyki odzwierciedla wielowątkowość komunikowania publicznego i to, że sama sfera publiczna obejmuje wiele dziedzin: stricte polityczną (oficjalne przemówienia przywódców politycznych, dokumenty prawne), obszar pośredni (teksty tworzone przez elity symboliczne, np. opisy koncepcji artystycznych, publicystyka tworzona przez intelektualistów itd.) oraz teksty „masowe” (np. artykuły prasowe dotyczące obchodów świąt czy rocznic, mody czy ekologii).
W jednej publikacji nie jest możliwe przedstawienie wszystkich zagadnień ważnych w polskim dyskursie publicznym w okresie po II wojnie światowej. Zabrakło tak oczywistych tematów jak kwestie gospodarcze, wychowanie i edukacja, samorządność na poziomie lokalnym, ochrona zdrowia czy starzenie się społeczeństwa.
Książka powinna cieszyć się zainteresowanie wszystkich interesujących się debatą publiczną w Polsce i jej historycznymi odsłonami.
