Pomiędzy Odrą a Łabą Bitwa o Berlin 1945 Wilhelm Tieke Książka

Trudno o bardziej odmienne postaci: Pius XI spędził większość życia pochylony nad średniowiecznymi manuskryptami. Benito Mussolini był zanurzonym w teraźniejszości podżegaczem, awanturnikiem i antyklerykałem. Istniały jednak i podobieństwa. Obaj mieli wybuchowy temperament, obaj domagali się bezwarunkowego posłuszeństwa i wywoływali u swoich podwładnych strach, obaj uważali komunizm za zagrożenie. I z czasem docenili znaczenie współpracy. Kiedy w 2006 roku otwarto tajne archiwa Watykanu, a cenne źródła ujrzały światło dzienne, możliwe było wreszcie wyjaśnienie, co połączyło te dwie postaci i jakie były tego skutki. Obrazu dopełniają grube teczki faszystowskiej policji, dokumentujące tajemnice i skandale opisane w raportach donosicieli działających za murami Watykanu. Analiza źródeł niezbędnych do napisania niniejszej książki zajęła autorowi siedem lat. Przejrzał dwadzieścia pięć tysięcy stron dokumentów. Przebrnął przez niezliczone tomy odtajnionej korespondencji włoskich, francuskich, brytyjskich, amerykańskich i niemieckich dyplomatów, przeczytał dzienniki i pamiętniki. I jak sam przyznał – opracowanie tych wszystkich materiałów i „rozwiązanie starych łamigłówek było zadaniem wprost porywającym”. Czy Kościół rzeczywiście pozwalał Mussoliniemu na prześladowania Żydów? Autor powołuje się na źródła, z których wynika, że Pius XI żałował swojego cichego sojuszu z "duce". "Papież i Mussolini" to ważna książka historyczna, przedstawiająca portery dwóch przywódców dzierżących rząd dusz. Gilbert Taylor, „Booklist” David Kertzer ma nosa do ciekawych historii, instynkt reportera i potrafi słuchać. Z niezwykłą skrupulatnością, ale i pisarskim talentem dokumentuje współpracę pomiędzy Piusem XI a faszystowskim przywódcą. Współpracę będącą ponurym sojuszem Watykanu z totalitarnym rządem ufundowanym na korupcji i przemocy. Joseph J. Ellis Siła tej opowieści jest równie imponująca jak zachowana w niej moralna wrażliwość. Kertzer stworzył fascynujące portrety dwóch wybuchowych i często irracjonalnie postępujących przywódców. Jego książka odkrywa przed czytelnikiem zawiłe drogi, którymi podążały myśli bohaterów, oraz zdumiewające sposoby nadużywania władzy. „The Guardian” "Papież i Mussolini" jest ukoronowaniem ciężkiej pracy Davida Kertzera. Autor starannie i wymownie opisuje bolesną porażkę, którą Watykan poniósł w najważniejszym moralnym teście. Książka Kertzera to historia napisana w imię sprawiedliwości. James Carroll Autor nie oszczędził Kościoła, który długo konformistycznie tłumaczył swoje związki z faszystowskim reżimem Mussoliniego. Pisząc o szokującej działalności Watykanu, Kertzer jest bezkompromisowy i nieustępliwy. Ujawnia niewygodne fakty dotyczące kolaboracji Watykanu ze złem. „Kirkus Reviews” Kertzer podąża własną ścieżką, z odwagą prowadząc badania i tworząc jednocześnie świetną i wciągającą opowieść. „America. The National Catholic Review” "Papież i Mussolini" to książka od początku do końca przykuwająca uwagę i pełna dobrze udokumentowanych szczegółów. Nikt nie mógłby opowiedzieć tej skomplikowanej historii lepiej niż David Kertzer. Jack Miles "Papież i Mussolini" to książka całkowicie zasługująca na określenia „przełomowa”, „odważna” i „fascynująca”. Kertzer odrzuca dotychczasowy sposób pisania o Piusie XI i przywódcy faszystów. Ich wzajemny stosunek nie zasadzał się na wrogości, ale na współzależności. Wnioski, do których dochodzi Kertzer, są niepodważalne i oparte na rzetelnych, głębokich badaniach doświadczonego naukowca, a przy tym wspaniale opisane. To bogata w szczegóły, kunsztowna, świeża, fascynująca i pouczająca lektura. prof. Kevin Madigan

W 1209 roku, po tym jak papież Innocenty III wezwał do krucjaty przeciwko katarom z Langwedocji, potępiając ich jako heretyków, stali się oni celem kampanii prowadzonej przez Szymona z Montfort. Zniszczenie herezji stało się pretekstem do okrutnej wojny, której militarny aspekt wciąż pozostaje w ogromnym stopniu niezbadany. Laurence Marvin opisuje krucjatę przeciwko albigensom bardziej pod kątem historii wojskowej i politycznej, aniżeli religijnej. Przedstawia owe wymiary konfliktu do momentu śmierci Montforta w 1218 roku. Pokazuje jego sukcesy militarne, odniesione w obliczu nieprzyjaznej ludności, niemożliwych do osiągnięcia celów wojskowych, armii rozchodzących się co czterdzieści dni, a także papieża, często nie wywiązującego się z zadania moralnego lub finansowego wsparcia krucjaty. Omawia także domniemaną brutalność wojny, powody, dla których ludność tak długo nie była w stanie się skutecznie bronić, oraz wpływ tych wydarzeń na Oksytanię. Niniejsza oryginalna praca zainteresuje badaczy zajmujących się średniowieczną Francją, krucjatami oraz historią wojskowości tego okresu. Laurence W. Marvin jest profesorem nadzwyczajnym historii na Evans School of Humanities w Berry College w Georgii.

Nowa książka Petera Wilsona jest wielkim dziełem, pierwszą kompletną historią wojny powstałą od upływu pokolenia, a także fascynującą i świetnie napisaną próbą zrozumienia tych istotnych wydarzeń. Wielką zaletą Wilsona jest pozwolenie czytelnikowi na zrozumienie różnych motywacji, które skłaniały kolejnych władców do igrania z losami własnych krajów z tak przerażającymi skutkami. Znajdziemy tu główne postacie dramatu (Wallenstein, Ferdynand II, Gustaw Adolf, Richelieu), ale także przeżycia zwykłych żołnierzy i cywilów, desperacko starających się przetrwać w niezwykle trudnych okolicznościach. Nie da się w pełni zrozumieć niezwykłej narracji nękanych wojną europejskich przywódców w XX wieku (porównania z II wojną światową są jak najbardziej na miejscu) i nowożytnej Europy bez odniesień do tego strasznego konfliktu. Monumentalna praca historyczna: ogromny zakres, porywająca narracja, rozsądna i ludzka w ocenie oraz ilustrowana taką ilością map i planów bitew, że zostanie nimi zaspokojony wewnętrzne dziecko każdego czytelnika. To najwyższy poziom historycznej narracji: świetna książka. Dominic Sandbrook, New Statesman, Books of the Year Stanie się na wiele lat podstawową anglojęzyczną pracą na ten temat. David Parrott, BBC History Jeżeli jakikolwiek z brytyjskich historyków miał napisać taką książkę, to mógł być tylko Peter H. Wilson, i dokonał tego skrupulatnie i z polotem Wojna trzydziestoletnia 1616-1648. Tragedia Europy to niezwykłe osiągnięcie, pełne dogłębnej wiedzy. Nigel Aston, The Tablet Tragedia Europy to pierwsza pełna historia wojny trzydziestoletniej w tej generacji; to epicka, świetnie opowiedziana historia na największą możliwą skalę. London Review of Books Troska zarówno o szczegóły, jak i szerszy obraz sprawia, że praca [Wilsona] jest ostateczną historią wojny trzydziestoletniej. Publishers' Weekly Wilson opowiada tę ponurą historię bez chwały, zachowując doskonale równowagę pomiędzy opisami bitew z pierwszej ręki i dworskimi intrygami a dogłębną analizą długoterminowych skutków wojny Poruszające świadectwo sprzeciwiające się daremności wojny. Ed Voves, California Literary Review Monumentalna historia wojny trzydziestoletniej Petera Wilsona to praca, która robi wrażenie na czytelniku zarówno wyjątkową znajomością szczegółów autora, jak i zrównoważoną relacją głównych wydarzeń i epizodów wojny Jego praca przez długi czas pozostanie główną historią tej wojny. Ronald Asch, Reviews in History

"Wojny religijne rozdarły Francję na prawie pół stulecia (1562-1598). Najbardziej spektakularnym wydarzeniem była masakra w noc św. Bartłomieja w 1572 r., kiedy zginęły tysiące hugenotów. Wojny te były częścią konfliktu między katolikami a protestantami, który rozgorzał w Europie w XVI w., i zajmują niezwykle ważne miejsce w nowożytnej historii Europy. „Francuskie wojny domowe” to nie tylko opis bitew i oblężeń. Wojny domowe, tak jak kłótnie rodzinne, bywają nadzwyczaj zaciekłe, a ich przyczyny są złożone i głęboko zakorzenione. R.J. Knecht ukazuje, że religia była poważnym problemem, lecz istniały także inne przyczyny konfliktu, takie jak poważny kryzys bezrobocia wśród szlachty w wyniku katastrofalnego upadku królewskiego autorytetu po przypadkowej śmierci Henryka II. Wojny domowe różnią się od wojen zewnętrznych: przypominają pożary lasów, wybuchające w wielu miejscach jednocześnie. W XVI-wiecznej Francji ich brutalność podkreślała seria masakr i zabójstw politycznych. W miarę rozwoju techniki rosły również koszty wojen. Korona, niezdolna do opłacenia wojsk z tradycyjnych źródeł przychodu, była zmuszona do zawierania nikogo niezadowalających traktatów pokojowych, które co rusz zrywano. Niniejsza książka to pasjonujące i ważne opracowanie, opisujące zarówno przebieg konfliktów, jak i próby zawarcia pokoju. R.J. Knecht (ur. 1926) to emerytowany profesor historii Francji Uniwersytetu w Birmingham. Najlepiej znany ze swej pracy magisterskiej o królu Francji Franciszku I, jest także autorem „The Rise and Fall of Renaissance France (1986), „Catherine de’ Medici” (1998), i „The French Renaissance Court” (2008). "

"„Wojny morskie 1500-1650” to pierwsze prawdziwie ogólnoeuropejskie opracowanie działań wojennych na morzach w tym okresie. Począwszy od końca XV wieku, czasów wprowadzenia broni palnej na morza i szybkich przemian handlu morskiego, praca skupia się na zakresie i ograniczeniach działań wojennych przed pojawieniem się wielkich flot bojowych w połowie XVII stulecia. Autor porównał także historię społeczną marynarzy i wczesnego korpusu oficerskiego kilku europejskich krajów, w tym Hiszpanii, Portugalii, Francji, Wenecji, Imperium Osmańskiego i państw bałtyckich. Jan Glete (1947-2009) – szwedzki historyk, profesor na Uniwersytecie Sztokholmskim, specjalizował się w historii przemysłu i bankowości Szwecji w XX wieku oraz w powiązaniach między wczesnonowożytną historią morską i procesami państwowotwórczymi. "

"„Potężna ilość informacji, czytelnie poukładana i przystępnie napisana”. „Wszechstronna i przystępnie napisana książka historyczna”. – BRITISH MUSEUM MAGAZINE „Każdy, kto choć odrobinę interesuje się przeszłością, może mieć trudności z odłożeniem tej książki”. – MINERVA „Naukowa, lecz przystępna”. – DR PETER JONES Armia rzymska dzierżyła palmę pierwszeństwa przez ponad 1000 lat. Od Brytanii po Syrię i od Renu oraz Dunaju po Afrykę Północną znajdujemy liczne dowody działalności legionistów i żołnierzy wojsk pomocniczych. Po pokonaniu Antoniusza i Kleopatry w roku 30 przed Chr., August przekształcił wojska republikańskie w pierwszą całkowicie stałą armię, w której szeregi rekrutowano mężczyzn z całego rzymskiego świata. Około ćwierć miliona żołnierzy chroniło granice i pilnowało porządku w Imperium, ostatecznie opierając się na liniach pogranicznych, takich jak Wał Hadriana. Książka ta obejmuje swym zakresem kompletną historię armii rzymskiej, poczynając od 753 r. przed Chr., a kończąc na roku 476, opisując zarówno zwycięstwa, jak i porażki w walkach przeciwko wrogom Rzymu, takim jak Galowie, Kartagińczycy, Goci i Persowie. Życie rzymskiego żołnierza nie sprowadzało się tylko do toczenia bitew. Tak szeregowi, jak i centurionowie oraz starsi oficerowie pozostawili po sobie mnóstwo różnych dokumentów, z których wiele użyto w tej książce, aby zrekonstruować życie codzienne i walkę z ich perspektywy. "

"Zaletą Kolosa odrodzonego, ważnego osiągnięcia w dziedzinie przywracania i kultywowania pamięci o wojennym doświadczeniu całego narodu, jest niezrównany dostęp Glantza i wykorzystanie przez niego radzieckich źródeł archiwalnych. Pozwala mu to nie tylko rzucić światło na zwycięstwa Armii Czerwonej pod Moskwą, Stalingradem czy Kurskiem, ale także wydobyć z cienia mnóstwo ważnych „zapomnianych bitew”, z których wiele skazano na niepamięć w imię ochrony reputacji uczestników i narodowej dumy. Jak z niespotykaną dotąd szczegółowością ujawnia autor, w pierwszych latach konfliktu katastrofalne klęski przeplatały się z doniosłymi zwycięstwami, gdy Armia Czerwona usiłowała się odnaleźć w warunkach „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej"". Oprócz samych bitew Glantz prezentuje wnikliwy portret Armii Czerwonej jako ewoluującej instytucji wojskowej. Dokonując przejrzystej jak nigdy dotąd oceny jej wielkości, liczebności i struktury sił, autor przedstawia przenikliwy wgląd w doktrynę, strategię, taktykę, uzbrojenie, wyszkolenie, korpus oficerski i kierownictwo polityczne. Nadaje przy tym ludzkie oblicze dowódcom i żołnierzom Armii Czerwonej, w tym kobietom i członkom jednostek – bezpieczeństwa (NKWD), inżynieryjnych, kolejowych, transportu samochodowego, budowlanych czy karnych – których znaczenie dotychczas nie w pełni rozumiano. Glantz, czołowy światowy autorytet w dziedzinie radzieckich sił zbrojnych, stworzył nadzwyczajne opracowanie, niezmiernie poszerzające nasze pojmowanie fragmentu II wojny światowej, któremu wciąż niełatwo wynurzyć się z mroków historii. O autorze David M. Glantz to założyciel i były dyrektor Biura Badań nad Obcymi Siłami Zbrojnymi (Foreign Military Studies Office) Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych. Wśród wielu jego publikacji znalazły się: Stumbling Colossus, Zhukov's Greatest Defeat, The Battle of Kursk, The Battle for Leningrad oraz When Titans Clashed. „Niezrównana znajomość radzieckich źródeł pozwoliła Glantzowi stworzyć dorobek, który dogłębnie skorygował naszą wiedzę o froncie wschodnim II wojny światowej” – „Slavic Review” „Czołowy światowy badacz wojny radziecko-niemieckiej” – „Journal of Military History” „Znakomity historyk i błyskotliwy śledczy” – „New York Review of Books” „Bez wątpienia najlepszy zachodni znawca tematu” – „The Atlantic” „Niezrównana znajomość radzieckich źródeł pozwoliła Glantzowi stworzyć dorobek, który dogłębnie skorygował naszą wiedzę o froncie wschodnim II wojny światowej” – „Slavic Review” „Czołowy światowy badacz wojny radziecko-niemieckiej” – „Journal of Military History” O autorze David M. Glantz to założyciel i były dyrektor Biura Badań nad Obcymi Siłami Zbrojnymi (Foreign Military Studies Office) Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych. Wśród wielu jego publikacji znalazły się: Stumbling Colossus, Zhukov's Greatest Defeat, The Battle of Kursk, The Battle for Leningrad oraz When Titans Clashed. "

Wstrząsająca opowieść o zbrodniach komunistycznych władców Polski Żołnierze Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych, folksdojcze, niemieccy jeńcy wojenni, Ślązacy, Rusini i Ukraińcy, polscy działacze niepodległościowi, poborowi, obywatele Polski Ludowej skazani za polityczne dowcipy – w życiorysach więźniów zazwyczaj trudno było znaleźć jakikolwiek wspólny mianownik. Łączyło ich najczęściej tylko jedno – uwięzienie w obozie koncentracyjnym, zwanym eufemistycznie obozem pracy przymusowej. Z rąk komunistycznych oprawców zginęły tysiące osób. W wolnym świecie z niedowierzaniem przyjmowano informacje, że niemieckie obozy koncentracyjne w powojennej Polsce znalazły nowe zastosowanie. Rembertów, Łambinowice, Jaworzno, Potulice… Wiele zrobiono, aby nigdy nie została odkryta prawda o tych miejscach kaźni. Wstrząsająca książka Bogusława Kopki przywraca pamięć o mało znanych masowych zbrodniach nowych, komunistycznych władców Polski.

Laureat nagrody komandora Johna Barry’ego, Ligi Marynarki Stanów Zjednoczonych za rok 2017. Historyk, o którym mówi się, że „robi dla marynarki wojennej to, co Stephen Ambrose dla armii”, przedstawia bezprecedensowy opis nadzwyczajnej kampanii powietrznej, lądowej i morskiej, która doprowadziła Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych na szczyt potęgi i wyznaczyła powstanie USA jako globalnego supermocarstwa. „Hornfischer jest liderem w dziedzinie morskiej historii drugiej wojny światowej (…) pisana jego piórem rozgrywa się niczym intensywny thriller (…) narracja non-fiction w jej najlepszym wydaniu – po prostu książka, której nie wolno przegapić” – James M. Scott, gazeta „Charleston Post and Courier”, Potężnym uderzeniem na wyspy archipelagu Marianów w czerwcu 1944 roku Stany Zjednoczone przekroczyły barierę wojny totalnej. W swoim mistrzowskim popisie na polu dramatycznej opowieści, stanowiącej owoc szeroko prowadzonych badań nad niedawno udostępnionymi materiałami źródłowymi, James D. Hornfischer ożywia historię kampanii, która stanowiła punkt wyjścia do wymuszenia kapitulacji Japonii i na zawsze zmieniła współczesną sztukę wojny. Skupiając się na dowódcach, uczestnikach zmagań na linii frontu oraz zwykłych ludziach, Hornfischer opowiada historię kulminacji ostatniego etapu wojny na Pacyfiku w sposób odmienny niż dotychczas. Mamy tu potężne operacje desantowe na Saipanie, Tinianie i Guam; oszałamiające bitwy powietrzne słynnego „Wielkiego polowania na indyki na Marianach”; pierwsze użycie na szeroką skalę minerskich zespołów płetwonurków; największy samobójczy atak w czasie wojny; śmiałe operacje w małej i dużej skali, które umożliwiły przeprowadzenie strategicznej ofensywy bombowej, z kulminacją w postaci atomowych uderzeń na Hiroshimę i Nagasaki. Od mórz środkowego Pacyfiku po wybrzeża Japonii, „Flota w czasie przypływu” to poruszający, autorytatywny i kinematograficzny obraz finału drugiej wojny światowej. „Imponująco przejrzysta opowieść (…) zachwycająca, fascynująca” – The Wall Street Journal, „Niezwykły pomnik poświęcony odwadze – zarazem ostrzeżenie dla świata, który dziś pozostaje niestabilny i niespokojny” – admirał James Stavridis, były naczelny dowódca NATO, autor książki Sea Power, „Mistrzowski i świeży opis ostatnich dni wojny na Pacyfiku, który rozszerza poprzednie prace takich klasyków historii działań morskich, jak Samuel Eliot Morison” – The Dallas Morning News „Mistrzowski opis ostatniego roku barbarzyńskiej wojny na Pacyfiku, łączący oryginalność wiedzy, wciągającą narrację, świetny osąd historyczny i empatię w stosunku do żołnierzy, wyjaśniający dlaczego pokonanie Japończyków okazało się tak kosztowne – oraz jak skuteczne były amerykańskie wojska i jak, na koniec, humanitarne. ‘Flota w czasie przypływu’ to po prostu popularnonaukowa historia wojskowości w swoim najlepszym wydaniu” – Victor Davis Hanson, autor Carnage and Culture, pracuje na wydziale historii klasycznej i wojskowości Instytutu Hoovera na Uniwersytecie Stanforda, „Hornfischer jest liderem w dziedzinie morskiej historii drugiej wojny światowej (…) [i] stworzył imponującą i płynną narrację (…) pisana jego piórem historia rozgrywa się niczym intensywny thriller (…) mocna proza stworzona przez poetę (…) ‘Flota w czasie przypływu’ to po prostu książka, której nie wolno przegapić” – James M. Scott, gazeta Charleston Post and Courier, „Imponująco wyraziste świadectwo (…). Hornfischer w świeży i satysfakcjonujący sposób opisuje wszystkie główne postaci, a jego Iliada zawiera także setki innych, ponieważ pcha on naprzód tę skomplikowaną historię elastycznymi przejściami, które nie pozostawiają czytelnika osamotnionego wśród szczegółów (…) pod koniec tej godnej podziwu i fascynującej książki Hornfischer wyraża przekonanie, że gdyby Stany Zjednoczone nie użyły najstraszliwszej broni, jaką do tej pory wynaleziono, oznaczałoby to śmierć kolejnych setek tysięcy ludzi z obu stron” – The Wall Street Journal Opis pochodzi od wydawcy.

Praca jednego z czołowych historyków prezentuje wstrząsającą zależność pomiędzy rozruchami, jakie wstrząsnęły całym światem w połowie XVII w., a zmianami pogodowymi, jakie miały miejsce w tym samym czasie. Nieuchronnie nasuwa się pytanie: czy jesteśmy przygotowani do poradzenia sobie z efektami zmian klimatycznych w naszych czasach? „Oparta na imponujących badaniach, napisana żywym językiem i intelektualnie zachwycająca książka (…). Jest nie tylko wstrząsająca i przekonująca, lecz stanowi pomnik naukowego oddania (…). Mam nadzieję, że jej lektura będzie wzbudzać debaty przez następne dziesięciolecia”. Dominic Sandbrook, The Sunday Times „Parker snuje swą opowieść z zacięciem (…). Jego nowatorska interpretacja, stawiająca na pierwszym miejscu wpływ klimatu, a nie pojedynczych decyzji, pomaga wyjaśnić społeczno-gospodarczą zmianę i rewolucję w sposób, który przyszli historycy będą musieli brać pod uwagę”. Brendan Simms, Wall Street Journal „Imponująca, świeża pozycja (…) Parker wykazał się benedyktyńską i systematyczną pracą (…) dzięki której w bogaty i głęboko poruszający sposób ukazał, jak wyglądało życie w burzliwych czasach (…). Ta imponująca publikacja powstała z myślą o postawieniu kropki nad i w debacie dotyczącej „powszechnego kryzysu”. Lisa Jardine, Financial Times „W jaki sposób zmiana klimatu wpływa na globalną stabilność? Trudno o lepszy moment na postawienie takiego pytania. Odpowiedź, jaką prezentuje Parker, zachwyca naukowym rozmachem”. Dan Jones, The Times „Globalny Kryzys to magnum opus, które przynajmniej przez dwie dekady będzie stanowić punkt odniesienia w trzech obszarach: historii całego świata, roli klimatu w dziejach oraz zrozumienia wielkiego kryzysu siedemnastego stulecia (…). Tak imponujące i zakrojone na tak szeroką skalę dzieła historyczne należą do rzadkości; oto jedno z nich”. Theodore K. Rabb, Times Literary Supplement „Przełomowa książka w dziedzinie historii środowiskowej i historii globalnej (…). W przekonujący sposób ukazuje, że był to tak naprawdę jeden kryzys, a obraz ludzi z nim się zmagających i analiza jego dynamiki są fascynujące; hipotezy na temat tego, jak sposoby radzenie sobie z tym kryzysem pozwoliły przygotować się na przyszłość, wspaniale prowokują do myślenia. Naukowcy z różnych dziedzin, krajów i reprezentujący odmienne prądy metodologiczne przez długie lata będą nad nią debatować i czerpać z niej wiedzę”. Kenneth W. Pomeranz, Historically Speaking

Uhonorowane Nagrodą Pulitzera opracowanie przedstawia dramatyczne wzloty i upadki japońskiego imperium w okresie II wojny światowej, od inwazji na Mandżurię i Chiny do zrzucenia bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Według słów samego autora, prezentujące japońską perspektywę Wschodzące słońce to „oparta na faktach saga ludzi uwikłanych w potop najbardziej totalnej wojny w dziejach ludzkości, opowiedziana tak, jak przebiegała – mętna, uszlachetniająca, haniebna, przygnębiająca, pełna paradoksów”. Splatając wzajemnie fakty historyczne i ludzkie dramaty, prowadzące do wojny na Pacyfiku i znajdujące w niej kulminację, Toland wykuwa z nich fascynującą i pozbawioną uprzedzeń narrację historyczną. W przedmowie autor stwierdza, że jeśli ze Wschodzącego słońca należałoby wyciągnąć jakiś wniosek, to taki, „że historia nie udziela prostych nauk i że to natura ludzka wciąż się powtarza, a nie historia”. „Niesamowicie bogata… czytelna i ekscytująca… Najlepszymi fragmentami książki są nie sceny bitewne, lecz miejsca, gdzie autor przedstawia nam dogłębne spojrzenie na najwyższe szczeble polityki Tokio” – „Newsweek”

Była to słynna armia, która jednak bywa niezrozumiana. Wychwalano ją za zrewolucjonizowanie sztuki wojennej i cieszyła się złą sławą z powodu brutalnej dyscypliny, lecz w jaki sposób funkcjonowała? Oto studium poświęcone najwspanialszej armii swoich czasów pióra najlepszego historyka wojen XVIII wieku. Pruska machina wojenna została poddana szczegółowej analizie, od najwyższego szczebla do najniższego, począwszy od mentalności junkrów, którzy nią dowodzili, a skończywszy na umundurowaniu żołnierzy. Przedstawiono taktykę, werbunek i finanse wojska. Nie jest to jedynie studium techniczne, ponieważ obserwujemy, jak regimenty wytrzymały próbę w postaci krwawych bitew wojny siedmioletniej i wielu lat zamknięcia w koszarach. Obraz groźnej armii ukształtowanej przez strach, a nie dowodzenie nie jest do końca prawdziwy, lecz żołnierze i obserwatorzy wszystkich stopni dobrze opisali udrękę, jaką była służba na rzecz surowego nadzorcy, którym był Fryderyk Wielki. Klasyczne studium poświęcone jednej z najsłynniejszych armii w dziejach zostało gruntownie poprawione i zaktualizowane po kolejnych dwudziestu latach badań i rozważań. Możemy się teraz dowiedzieć, jak komicznie wyglądająca kawaleria wzniosła się na wyżyny, niegdyś niezwyciężona piechota się wykrwawiła, a nieistotne lekkie oddziały stały się postrachem swoich wrogów. Powstała wielka armia z krwi i kości. Christopher Duffy (ur. 1936) jest brytyjskim historykiem wojskowości. Studiował historię w oksfordzkim Balliol College, w 1961 roku dołączył do grona pracowników Royal Military Academy Sandhurst (Królewskiej Akademii Wojskowej w Sandhurst). Został starszym wykładowcą Department of War Studies and International Affairs (Wydziału Badań nad Wojną oraz Spraw Międzynarodowych). Pełnił funkcję głównego sekretarza British Commission for Military History (Brytyjskiej Komisji ds. Historii Militarnej. Szczególnie interesuje się historią sił zbrojnych Niemiec, Prus i Austrii. Jest autorem m.in. prac: Wojna oblężnicza 1494-1660. Twierdze w nowożytnym świecie oraz Fryderyk Wielki. Biografia wojskowa.

80. rocznicę powietrznej Bitwy o Anglię, która odwróciła bieg wydarzeń drugiej wojny światowej, znani historycy lotnictwa Robert Gretzyngier i Wojtek Matusiak uczcili nową książką „Wyspy Brytyjskie 1940”, wydaną w ramach popularnej serii Bellony "Historyczne Bitwy". Jest ona dedykowana zarówno pilotom myśliwskim RAF, znanym ze słynnego cytatu brytyjskiego premiera Winstona Churchilla: „Nigdy tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak nielicznym”, jak też tym wszystkim, którzy współtworzyli system obrony Wysp Brytyjskich i którzy razem dali odpór planom Hitler inwazji za kanał La Manche. Książka opisuje zbiorowy wysiłek Brytyjczyków jako społeczeństwa zorganizowanego w obliczu niebezpieczeństwa oraz wkład w zmagania wojenne przybyszów z innych stron świata, w tym oczywiście Polaków. Polskim lotnikom autorzy poświęcają osobny rozdział, przedstawiając okoliczności ich udziału w tej bitwie - pierwszej zwycięskiej bitwie żołnierza polskiego w drugiej wojnie światowej - oraz brawurową postawę i budzące podziw sukcesy w walkach powietrznych. Czytelnik znajdzie wiele informacji o polskich dywizjonach myśliwskich 302 i 303 oraz o Polakach służących w dywizjonach brytyjskich.

Prof. dr hab. Wojciech Włodarkiewicz, znawca dziejów Wojska Polskiego w II RP, w ramach popularnej serii „Historyczne Bitwy“ przedstawia przebieg walk o Małopolskę Wschodnią podczas wojny obronnej 1939 r. Region ten obejmował trzy przedwojenne województwa: lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. Miały tam swoje garnizony liczne jednostki WP, w tym pierwsza w pełni zmotoryzowana 10. Brygada Kawalerii. Po wybuchu wojny z Niemcami Małopolska Wschodnia miała pełnić rolę dalekiego zaplecza frontu, ale tak się nie stało. Obszar był bombardowany przez Luftwaffe, a od 9/10 września, po przekroczeniu przez Niemców Sanu, stał się areną starć. Najważniejsze z nich to obrona Lwowa (12-22 września) oraz boje przebijających się na południe oddziałów Frontu Południowego gen. Sosnkowskiego (ich spektakularnym sukcesem było rozbicie kolumny z pułku SS „Germania“ pod Jaworowem). Strona polska zmagała się też z aktami dywersji nacjonalistów ukraińskich. Na tereny położone w pobliżu granicy z Rumunią napływały jednostki realizujące rozkaz Naczelnego Wodza stworzenia tzw. przedmościa rumuńskiego, czyli ostatniego bastionu obrony Polski. Ten plan upadł wraz z agresją Armii Czerwonej 17 września i oddziały polskie zostały zmuszone do przejścia do Rumunii lub na Węgry. Sowieci opanowali Małopolskę Wschodnią, z której wycofał się niemiecki Wehrmacht, do 28 września. Autor podaje wiele szczegółów tych wydarzeń, a tekstowi towarzyszą ilustracje i mapy.

W Europie żyje około 250 milionów użytkowników języków słowiańskich. To ponad jedna trzecia ludności kontynentu. Co to oznacza dla naszego rozumienia europejskiej kultury i historii? Czy słowiańskojęzyczna ludność Europy ma jakąś szczególną „słowiańską” tożsamość, specyficzną „słowiańską” kulturę i historię? Obierając te pytania za punkt wyjścia, Eduard Mühle na nowo opowiada historię Słowian w średniowieczu. W oparciu o wnikliwe badania źródłowe roztacza przed czytelnikiem podwójną perspektywę. Z jednej strony opisuje realne struktury, które skrywają się za historycznym zjawiskiem Słowian – począwszy od wczesnosłowiańskich grup ludności i ich pierwszych władztw od VII do IX w., przez słowiańskojęzyczne państwa i nationes od X do XII wieku, aż do późnośredniowiecznych społeczeństw od XIII do początku XV wieku. Z drugiej strony bada postrzeganie ludów słowiańskich w źródłach bizantyjskich, łacińskich i arabskich, przedstawia także własną historyczną autopercepcję Słowian, by pokazać, jak wizerunki te począwszy od VI wieku służyły projektowaniu lub też „wyobrażaniu” Słowian jako konstruktu kulturowego i już w średniowieczu stawały się narzędziem polityki historycznej, wykorzystywanym w różnych kontekstach i do różnych celów.

Według nazistów, „kultura” była pierwotnie prostym odwzorowaniem natury: ludzie oddawali cześć drzewom i rzekom, spółkowali, żywili się i walczyli tak jak inne zwierzęta, bronili tylko i wyłącznie własnego stada. Wynaturzenie nastąpiło wraz z przybyciem Semitów do Grecji, z ewangelizacją i narzuconym przez nią judeochrześcijaństwem, w końcu z Wielką Rewolucją Francuską, która nadała ostateczny kształt ich absurdalnym konstruktom ideologicznym (równość, współczucie, abstrakcyjne prawo…). Aby ocalić rasę nordycko-germańską, należało przeprowadzić „rewolucję kulturalną”, odnaleźć sposób życia dawnych przodków i na powrót spoić kulturę z naturą. Człowiek germański sądził, że zmieniając zgodnie z tymi nakazami prawo i moralność, zapewnia sobie przetrwanie. Dzięki na nowo spisanemu prawu i nowej moralności, bicie i zabijanie stawało się legalne i moralne. Niniejszym zbiorem studiów Johann Chapoutot podsumowuje i łączy swoje dwie poprzednie książki, Le national-socialisme et l’Antiquité (2008) i La Loi du sang: penser et agir en nazi (2014). Pogłębiając pewne zagadnienia, takie jak odczytanie stoicyzmu i Platona w Trzeciej Rzeszy, posługiwanie się Kantem i jego imperatywem kategorycznym czy recepcja prawa rzymskiego w Niemczech, pokazuje, w jaki sposób przebiegało przepisanie historii Zachodu i jakimi drogami te idee docierały do wykonawców nazistowskich zbrodni. Johann Chapoutot jest profesorem historii najnowszej na Uniwersytecie Paris-Sorbonne. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych” oraz logotypu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Bitwa pod Iłżą (miasteczko leżące między Kielcami a Radomiem) stoczona 17 stycznia 1864 roku była jednym z największych polskich zwycięstw w powstaniu styczniowym. Powstańcy z 3. stopnickiego pułku piechoty pod komendą sławnego podpułkownika Karola Kality ps. Rębajło (jednego z najlepszych dowódców zrywu z 1863/1864 roku) zatrzymali i zmusili do odwrotu do Iłży oddział rosyjski. Potem przypuścili atak na miasto i zadali Rosjanom duże straty (z ran zmarł później dowodzacy siłami rosyjskimi płk Suchonin). Starcie pod Iłżą zapoczątkowało krótki okres ofensywnej aktywności powstańczego II Korpusu gen. Józefa Hauke-Bosaka, co wprawiło w zdumienie i wściekłość dowódców rosyjskich, przekonanych o uśmierzeniu polskiego „buntu”. Udowodniło też, że można było wyszkolić powstańców do poziomu wojska regularnego. Podkomendni ppłk. „Rębajły” zdali żołnierski egzamin, walcząc przez wiele godzin nie tylko z wrogiem, ale też z zimnem i zmęczeniem. Autor jest oficerem Straży Granicznej, absolwentem Akademii Obrony Narodowej, specjalizuje się w historii wojskowości, zwłaszcza okresu powstania styczniowego.

 Szaleńcza misja lotnicza, która stała się legendą Operacja Chastise stała się legendą już w chwili, gdy ostatni z ocalałych Lancasterów dotykał kołami pasa startowego w Scampton. W nocy z 16 na 17 maja 1943 roku alianckie bombowce całkowicie zaskoczyły wroga, sparaliżowały hitlerowski przemysł i wywołały w Niemcach psychozę strachu. Wzmocniły morale sprzymierzonych i udowodniły Stalinowi, że zachodni front istnieje, a Armia Czerwona nie walczy samotnie. Z misji nie wróciło 8 z 19 bombowców, a jej założenia nawet dziś brzmią jak czyste szaleństwo. Nie miała nic wspólnego z typowym nalotem dywanowym, w którym bomby zapalające zrzuca się na niemieckie miasta z wysokości 10 kilometrów. Celem 617 Dywizjonu Bombowego RAF były zapory wodne na rzekach w Zagłębiu Ruhry, w samym sercu hitlerowskiego przemysłu. Ogromne betonowe konstrukcje były niemożliwe do zniszczenia, chyba że eksplozja uszkodziłaby podstawę tamy. Niemcy przewidzieli ataki na zapory, instalując podwodne siatki przeciwtorpedowe. Tej nocy ani siatki, ani huraganowy ogień baterii przeciwlotniczych na nic się jednak nie zdały. Ciężkie czterosilnikowe maszyny kolejno schodziły na zaledwie 20 metrów nad taflę wody i lecąc z prędkością 400 kilometrów na godzinę, zrzucały podwieszone pod kadłubami ładunki. Ważące ponad 4 tony ogromne bomby, skacząc po powierzchni wody, docierały do zapór, wytracały prędkość i tonęły. Huk eksplozji i szum milionów ton wody zalewającej doliny poniżej zerwanych tam niosły lotnikom „snajperskiego” dywizjonu bombowego zapowiedź sławy, a uśpionym mieszkańcom Zagłębia Ruhry śmierć. Poznaj operację lotniczą, bez której nie byłoby „Gwiezdnych Wojen” Łukasz Sojka, autor bestsellerowej Skrzydlatej husarii. Historii polskich lotników bombowych, wraca z kolejną pasjonującą historią, od której nie sposób się oderwać. Najsłynniejsza misja dywizjonu Dambusters przestaje być wyrwanym z kontekstu epizodem, a staje się częścią epickiej, wielowątkowej opowieści o działaniach Bomber Command w czasie wojny.

W latach 1790–1791 rząd Stanów Zjednoczonych stanął w obliczu pierwszego wielkiego kryzysu związanego z atakami Indian zamieszkujących ziemie pomiędzy rzeką Ohio a Wielkimi Jeziorami. Bez uzyskania kontroli nad tymi obszarami trudno było myśleć o rozwoju osadnictwa na zachód od gór Appalachów. Wybór był prosty: rząd amerykański mógł je od Indian wykupić albo wydrzeć zbrojnie. Pierwsze kampanie zakończyły się jednak bolesnymi porażkami Amerykanów. Dotkliwa była zwłaszcza klęska gen. St. Claira nad rzeką Wabash w listopadzie 1791 roku. Na polu walki zostawił on 800 poległych, czyli więcej niż zginęło w którejkolwiek z bitew wojny o niepodległość. Tę wpadkę udało się zmazać dopiero w 1794 roku, gdy nową armię poprowadził przeciwko Indianom zdolny generał Anthony Wayne. 20 sierpnia pod Fallen Timbers (pol. Zapora z Pni) w dzisiejszym stanie Indiana rozbił on połączone siły Indian i brytyjskiej milicji. W następnym roku pokonani tubylcy w traktacie podpisanym w forcie Greenville oddali większość swoich ziem. W 1803 roku ta część kraju weszła pod nazwą Ohio w skład Stanów Zjednoczonych jako siedemnasty stan Unii. Pisze o tym Jarosław Wojtczak, znawca dziejów Indian północnoamerykańskich i jeden z najbardziej poczytnych autorów serii „Historyczne Bitwy”.

Bitwa pod Kadesz, jedna z najsłynniejszych batalii starożytnego Bliskiego Wschodu, została stoczona w XIII stuleciu przed naszą erą. W dolinie rzeki Orontes starły się wojska egipskie dowodzone przez wojowniczego faraona Ramzesa II oraz armia Hetytów, którzy stworzyli imperium w Azji Mniejszej - na ich czele stał król Muwatallis II. Wydarzenie to było punktem kulminacyjnym walk o dominację w Syrii. Pomimo że bój pod Kadesz jest najlepiej udokumentowaną bitwą w historii starożytnego Egiptu, trudno stwierdzić, kto wyszedł z niego zwycięsko. Ramzes II za pośrednictwem licznych inskrypcji, płaskorzeźb i tekstów spisanych na papirusach ogłosił, że to on był triumfatorem. Najpierw miał odeprzeć atak hetyckich rydwanów, a potem zepchnąć wrogów do rzeki. Dominik Stasiak rekonstruuje okoliczności i przebieg bitwy, a także ukazuje wojskowość epoki.

Jesienią 1806 roku cesarz Napoleon I w błyskotliwej kampanii pobił Prusaków, a jego wojska dotarły do Poznania. Ludność polska powitała je entuzjastycznie. Na wezwanie gen. Jana Henryka Dąbrowskiego i Józefa Wybickiego Polacy przejmowali administrację i tłumnie zgłaszali się do odtwarzanego wojska polskiego. Tymczasem korpusy Napoleona ruszyły za Wisłę i odrzuciły siły rosyjsko-pruskie na wschód. Tym zmaganiom towarzyszyła tzw. mała wojna polska, czyli zmagania polsko-pruskie pod Słupskiem i Tczewem oraz walki podjazdowe z rosyjskimi kozakami nad Omulwią. Francuzi zaś oblegali na tyłach pruskie twierdze: Gdańsk, Kołobrzeg i Grudziądz. Szymon Jagodziński szeroko opisuje boje toczone na Pomorzu w 1807 roku, w tym udział w nich wojsk cudzoziemskich służących pod sztandarami cesarza Francuzów. W książce nie brakuje także polityki, a więc stosunku Napoleona i państw zaborczych do sprawy polskiej.

Po wybuchu pierwszej wojny światowej Turcja dołączyła do bloku Państw Centralnych, któremu przewodziły Niemcy. Rząd brytyjski (a konkretnie Pierwszy Lord Admiralicji Winston Churchill) opracował plan zmuszenia Turcji do kapitulacji i uzyskania dostępu do Morza Czarnego poprzez cieśniny Bosfor i Dardanele. Jednak rajdy alianckiej floty na Dardanele zakończyły się fiaskiem. W Londynie uznano, że trzeba wysadzić desant na półwyspie Gallipoli, aby pokonać Turków na lądzie. Inwazja nastąpiła 25 kwietnia 1915 roku. W obliczu twardej obrony tureckiej operacja (w której wzięły udział wojska brytyjskie, australijskie, nowozelandzkie i francuskie) przerodziła się w krwawe walki pozycyjne toczone w palącym słońcu. Ostatecznie oddziały alianckie wycofały się z Gallipoli na początku stycznia 1916 roku. Paweł Korzeniowski, historyk wojskowości z Uniwersytetu Rzeszowskiego, barwnie ukazuje przebieg bitwy, a także jej tło polityczne i konsekwencje.

W 1942 roku Brytyjczycy przeprowadzili dwie duże operacje na wybrzeżu Francji okupowanej przez Niemców: w Saint-Nazaire (28 marca) i Dieppe (19 sierpnia). Pierwsza miała na celu zniszczenie wielkiego doku, aby uniemożliwić naprawy niemieckiego pancernika „Tirpitz“. Udało się to dzięki staremu niszczycielowi HMS „Campbeltown“, który przedarł się do portu i staranował wrota doku. Dzieła zniszczenia po kilku godzinach dopełniła eksplozja umieszczonych na nim materiałów wybuchowych. Akcja zakończyła się sukcesem mimo dużych strat wśród komandosów i marynarzy. Rajd na Dieppe był zaś próbą przed planowaną inwazją aliantów po francuskiej stronie kanału La Manche. Desant prawie 5 tys. Kanadyjczyków, 1075 Brytyjczyków i 50 Amerykanów wspartych przez czołgi, okręty i samoloty został krwawo odparty przez Niemców. Zginęło lub dostało się do niewoli aż 3367 żołnierzy alianckich. Po tej klęsce lądowanie we Francji odłożono aż do 1944 roku. Tomasz Jarmoła przystępnie i ciekawie opisuje te wydarzenia.

Czerniaków, częściowo opanowany w pierwszej dekadzie sierpnia 1944 roku przez oddziały AK, które weszły w skład V Zgrupowania „Kryska”, był jedną z ważniejszych dzielnic powstańczej Warszawy. Na jego obszarze powstańcy kontrolowali brzeg Wisły, co miało wielkie znaczenie dla ewentualnego udzielenia pomocy powstaniu przez nadchodzącą ze wschodu sowiecką Armię Czerwoną oraz podległe jej dywizje 1. Armii Wojska Polskiego gen. Zygmunta Berlinga. Na początku września powstańcze dowództwo skierowało na Czerniaków Zgrupowanie „Radosław” ppłk. Jana Mazurkiewicza, dobrze uzbrojone, ale wykrwawione w walkach na Woli i Starym Mieście. Wsparte przez miejscowej siły AK odpierało ono coraz silniejsze natarcia Niemców. Desant „berlingowców” z 3. Dywizji Piechoty nastąpił w dniach 16-18 września, ale pod niemieckim ogniem udało się przeprawić tylko ok. 1250 żołnierzy, i to bez ciężkiego uzbrojenia. Przyczółek czerniakowski stał się areną krwawych walk i ostatecznie upadł 23 września. Tylko niewielka część sił 1. AWP i powstańców zdołała się ewakuować za Wisłę albo odejsc kanałami na Mokotów. W trakcie likwidacji przyczółka Niemcy dopuszczali się licznych mordów na polskich jeńcach, rannych i cywilach. Szymon Nowak w sposób popularny opisuje te dramatyczne wydarzenia, nie unikając kwestii politycznych.

Przystąpienie Stanów Zjednoczonych do drugiej wojny światowej zapewniło koalicji alianckiej potężne wsparcie przemysłowe Ameryki i umożliwiło przejęcie inicjatywy strategicznej w walkach z Niemcami i Japonią na różnych kontynentach. W latach 1939–1945 w Stanach Zjednoczonych wyprodukowano 88 140 czołgów oraz 18 620 innych pojazdów opancerzonych – prawie dwukrotnie więcej niż w tym samym czasie w Niemczech i Wielkiej Brytanii razem wziętych. W tej bogato ilustrowanej książce Michael Green, specjalista w dziedzinie broni pancernej, przedstawił różnorodne typy amerykańskich wozów bojowych z czasów drugiej wojny światowej: od osławionych czołgów M4 Sherman, M3 Stuart i M3 Lee, po transportery półgąsienicowe, działa samobieżne, niszczyciele czołgów, opancerzone pojazdy ewakuacyjne i gąsienicowe amfibie desantowe. Opisał ich konstrukcję i rozwój, udział w wojennych bataliach oraz ocenił wpływ, jaki wywarły na ostateczny rezultat tego światowego konfliktu. Michael Green jest uznanym autorem, historykiem i fotografikiem; napisał ponad sto książek o tematyce militarnej, przetłumaczonych na wiele języków; ponadto opublikował liczne artykuły w amerykańskich i międzynarodowych periodykach specjalizujących się w zagadnieniach techniki militarnej.

„Wojna w Wietnamie 1941-1975” - Robert D. Schulzinger Konflikt w Wietnamie wywołał tak wielkie poruszenie, że minęło dwadzieścia lat, zanim w 1995 roku Stany Zjednoczone i Wietnam w pełni wznowiły stosunki dyplomatyczne, wskutek czego spory o Wietnam osłabły, lecz nie ustały. W istocie utrzymujące się animozje, żale, wątpliwości i rozgoryczenie z czasów tej wojny mogą zaniknąć dopiero wtedy, gdy ostatni urzędnik publiczny zaangażowany w ustalanie polityki wobec Wietnamu oraz wszyscy weterani wojny wietnamskiej i antywojenni manifestanci zejdą ze sceny. Dla amerykańskiej polityki, dyplomacji, kultury, wartości i gospodarki w latach sześćdziesiątych XX wieku wojna w Wietnamie była takim samym przełomem jak wojna secesyjna w latach sześćdziesiątych XIX wieku i wielki kryzys w latach trzydziestych XX stulecia. W swojej książce autor przedstawia ponad 30-letnią historię konfliktu w Wietnamie, zaczynając od buntów przeciwko francuskim kolonialistom, przez zaangażowanie militarne USA, a kończąc na wycofaniu amerykańskich wojsk w połowie lat 70. Omawia wszystkie aspekty wojny – ekonomiczny, polityczny oraz wojskowy, ukazuje również wojnę z perspektywy jednostek bezpośrednio lub pośrednio w nią zaangażowanych – amerykańskich żołnierzy, pielęgniarek, członków Vietcongu, cywilów czy protestujących pacyfistów. Dzięki filmom Czas apokalipsy, Pluton, Forrest Gump czy Byliśmy żołnierzami wojna w Wietnamie stała się częścią popkultury. Książka Schulzingera obala wiele stereotypów dotyczących konfliktu w Indochinach i prezentuje jego dogłębną analizę. Autor omawia też powody, które skłoniły prezydentów USA do militarnego zaangażowania się w walki w Wietnamie i wyjaśnia, co zadecydowało o tak późnym wycofaniu się wojsk amerykańskich. serii Cambridge Texts in Human Bioarchaeology and Osteoarchaeology (Cambridge University Press).

Przebieg i znaczenie bitwy o Kraków, jaka rozegrała się na przedpolach miasta w listopadzie i grudniu 1914 roku, jest znane niewielu Polakom. To tu, na przedpolach Krakowa, wojska austro-węgierskie powstrzymały główny impet jesiennej rosyjskiej ofensywy. Taktyczny sukces nie ograniczył się tylko do uratowania miasta przed wojskami rosyjskimi. Bitwa krakowska stworzyła grunt do strategicznych zwycięstw w bitwach pod Limanową (2-12 grudnia 1914) i pod Gorlicami (2-12 maja 1915), dzięki którym walki na froncie wschodnim I wojny już nigdy nie powróciły pod Kraków, przeniosły się do Gaklicji Wschodniej, na Litwę i Wołyń. Była to pierwsza znacząca wygrana bitwa przez wojska austro-węgierskie. Po stronie zysków oprócz odzyskania inicjatywy strategicznej, należy zapisać odzyskanie poczucia wartości bojowej, podniesienie ducha bojowego żołnierzy. Zwycięstwo wpłynęło dodatnio na spoistość wielonarodowej armii, podniosło jej szacunek w oczach niemieckiego sojusznika i zahamowało defetystyczne nastroje, które panowały szczególnie w polskim społeczeństwie Galicja. Dla Austro-Węgier oznaczała ocalenie na jakiś czas przed katastrofą przegranej wojny.

Jak niszczycielskie wirusy, pandemie i inne katastrofy naturalne przetoczyły się przez rozległe Cesarstwo Rzymskie i pomogły obalić jedną z najpotężniejszych cywilizacji starożytnego świataOto monumentalna opowieść o jednym z najważniejszych rozdziałów historii ludzkości: upadku Cesarstwa Rzymskiego. Los Rzymu to pierwsza książka, która analizuje katastrofalną rolę, jaką zmiany klimatyczne i choroby zakaźne odegrały w procesie upadku jego potęgi, i przedstawia zwycięstwo natury nad ludzkimi ambicjami.Łącząc wielką historyczną narrację z najnowszymi danymi naukowymi dotyczącymi klimatu i odkryciami genetycznymi, Kyle Harper pokazuje, że o losie Rzymu zadecydowali nie tylko cesarze, żołnierze i barbarzyńcy, ale także erupcje wulkanów, cykle słoneczne, niestabilność klimatu oraz niszczycielskie wirusy i bakterie. Zabiera czytelników w podróż od szczytowego momentu w dziejach Rzymu, w II wieku, kiedy imperium wydawało się niezwyciężonym supermocarstwem, do jego rozpadu w VII wieku, kiedy Rzym był politycznie podzielony i wyczerpany materialnie. Harper opisuje, jak Rzymianie bronili się przed ogromnym naporem przyrody, dopóki oblężone imperium nie było już w stanie wytrzymać połączonych wyzwań „małej epoki lodowcowej” i nawracających epidemii dżumy.Los Rzymu, przejmująca refleksja na temat relacji ludzkości ze środowiskiem, zawiera obszerny opis tego, jak jedna z największych cywilizacji w historii ostatecznie po długiej walce uległa przemocy natury. Przykład Rzymu przypomina, że świat, w którym żyjemy, kształtują zmiany klimatyczne i ewolucja drobnoustrojów – i mogą to zrobić w sposób zaskakujący i naprawdę intensywny.

Zarówno sam 6 czerwca 1944 roku, jak i 76 dni zaciekłych walk w Normandii, które miały miejsce po inwazji Aliantów w Dniu D, stały się decydującym wydarzeniem II wojny światowej na froncie zachodnim – tematem książek, filmów, seriali telewizyjnych oraz programów dokumentalnych. Jednak wiedza o tym wydawałoby się tak dobrze znanym wydarzeniu w rzeczywistości, jak przedstawia nam James Holland w swojej historii kampanii, nadal jest obciążona wieloma mitami i opiera się na przypuszczeniach. Czerpiąc na nowo z informacji zawartych w rozsianych po całym świecie archiwach oraz z relacji naocznych świadków Autor opowiada o tym, jak niezwykłe planowanie uczyniło zwycięstwo Aliantów we Francji możliwym. Historia tego, w jaki sposób setki tysięcy ludzi oraz niezliczone ilości materiałów przewieziono przez kanał La Manche jest w praktyce takim samym dramatycznym osiągnięciem, jak zmagania na polach bitewnych. Brutalne walki na pięciu plażach oraz późniejsze bitwy w głębi lądu w zaułkach i żywopłotach Normandii, gdzie dzienne straty potrafiły być wyższe niż jakiekolwiek straty w czasie I wojny światowej, opisywane są nie tylko z punktu widzenia dowódców takich jak Eisenhower, Rommel, Montgomery i innych, podejmujących decyzje strategiczne, ale również poprzez wspomnienia spadochroniarza, porucznika Dicka Wintersa z kompanii E; brytyjskiego kaprala i czołgisty Rega Spittlesa; pilota myśliwca „Thunderbolt” Archie Maltbiego; niemieckiego oficera uzbrojenia Hansa Heinzego; jednego z dowódców francuskiego ruchu oporu, Roberta Leblanca, oraz wielu innych.Obie strony stanęły przed ogromnymi wyzwaniami. Alianci musieli zmierzyć się ze zdyscyplinowaną, ale jednocześnie rozciągniętą do granic możliwości armią niemiecką, która mimo to zmuszała ich do wprowadzania na bieżąco zmian w taktyce. Ostatecznie decydujące okazały się: pomysłowość, determinacja oraz niezmierzone zasoby materiałowe, którym towarzyszyła błyskotliwość prowadzonych działań operacyjnych. Normandia ’44 jest poruszającą narracją, której autorem jest wybitny historyk, oferującą ważną i nową perspektywę na jedno z najbardziej dramatycznych starć militarnych w historii, oraz stanowiącą nieoceniony dodatek do już istniejącego bogactwa literatury wojennej. O Autorze James Holland jest uznanym na całym świecie i wielokrotnie nagradzanym historykiem, pisarzem oraz dziennikarzem. Autorem wielu bestsellerów historycznych, takich jak: Fortress Malta: An island Under Siege, Battle for Britain, Dam Busters oraz najnowszych, The War in the West i Big Week. Napisał także dziewięć książek historical fiction, w tym powieści, których głównym bohaterem jest Jack Tanner. Jest także współzałożycielem Chalke Valley History Festival, członkiem Royal Historical Society oraz pracownikiem naukowym na uniwersytecie w Swansea. Można go znaleźć na Twitterze jako @James1940.Opinie„Mimo że pierwsza faza inwazji pochłania aż połowę książki, James Holland dysponuje sporą rezerwą wiedzy, by móc opisać pełzanie Aliantów wśród żywopłotów, zmagania z czołgami Hitlera pod Caen, genialny przełom Operacji Cobra siedem tygodni po Dniu D oraz usiany trupami odwrót Niemców z kotła Falaise (…) siłą Normandia ’44 jest zarówno poziom szczegółowości, jak i skala przedstawionych wydarzeń (…) Holland efektywnie łączy pokazywanie ludzkich dramatów z wiedzą o wojnie, jaką ówcześnie dysponowali Alianci” – Jonathan W. Jordan, Wall Street Journal.„Wspaniały opis inwazji, zasługujący na niezliczone pochwały (…) uchwycenie ludzkich dramatów w czasie zmagań w Normandii wymaga zarówno wielkiej wiedzy, jak i wrażliwości. Holland dysponuje dużymi pokładami zarówno jednego, jak i drugiego” – Times.„Żadna pobieżna analiza przedsięwzięcia o tej skali nie jest w stanie oddać sprawiedliwości imponującemu zbiorowi faktów, danych i szczegółów, ukazanych przez Hollanda (…) każdy element jest skrupulatnie i dokładnie przedstawiony (…) jako opis tego potężnego i żywotnie znaczącego starcia armii obu stron na polach bitew, Normandia ’44 jest równie imponująca, trudna do prześcignięcia” – William Boyd, Times Literary Supplement.„Opisuje w żywiołowym tempie i szczegółowo, gdzie znalazła cel swojej wędrówki zawartość wszystkich składów zaopatrzeniowych i parków czołgów między początkiem czerwca a końcem sierpnia 1944 roku. Na pierwszy rzut oka brzmi to jak historia, którą słyszeliście i widzieliście już wcześniej, lecz ta wersja – nawet, jeśli jej wynik nie stanowi niewiadomej – zawiera składnik rzadko spotykany w książkach historycznych: jest ekscytująca (…) adrenalina płynie tutaj z ekscytującego poczucia bliskości ludzi podejmujących decyzje, strzelających z broni i będących świadkiem tego, jak zza rogu wyjeżdżają czołgi wroga” – Strong Words Magazine.„Holland w żwawym stylu bez wysiłku łączy narrację historyczną ze wspomnieniami żołnierzy obu stron, twórczo równoważąc punkt widzenia generała i sierżanta w trakcie codziennych zmagań (…) bardzo czytelna (…) dobrze napisana i zilustrowana, ze świetnymi mapami, książka Hollanda znakomicie pokazuje znaczenie Dnia D na tle zmagań o wyzwolenie Europy i pokonanie nazistowskich Niemiec” – New York Journal of Books.„Ta sporych rozmiarów, skrupulatnie wyważona historia alianckiej inwazji na północną Francję wykracza poza dobrze znane wydarzenia Dnia D, dzięki drobiazgowym materiałom zebranym przez Hollanda i jego jasnemu spojrzeniu na szerszą perspektywę (…) doskonałe i wciągające nowe spojrzenie na inwazję w Normandii” – Publishers Weekly.„Holland dokładnie opisuje wydarzenia taktyczne prowadzące oraz następujące po Dniu D, jak również wyzwania, błędy, a także mity otaczające samą bitwę o Normandię. Wspomnienia osobiste oficerów alianckich oraz niemieckich, żołnierzy sił naziemnych i lotników, jak również opisy techniczne uzbrojenia, a także użycia poszczególnych rodzajów broni na polu bitwy zapewniają absorbujący punkt widzenia jednego z najważniejszych wydarzeń historii współczesnej wojskowości. Skrupulatna dbałość o szczegóły w połączeniu z potocznym stylem pisania czynią z tej książki pozycję dostępną dla każdego czytelnika” – Library Journal.„Ponowna ocena zmagań w Normandii, tym razem autorstwa Hollanda zajmuje należne jej miejsce wśród wcześniejszych klasyków, takich jak Stephen E. Ambrose, Max Hastings i z innymi na czele (…) przedstawia uderzająco osobiste i czasami przerażająco żywe opowieści z pól bitewnych i przerażającej rzezi, będącej efektem walk (…) od plaży Omaha do kotła Falaise – to przemyślana i przejrzyście napisana historia” – Booklist.„Holland, doświadczony historyk militarny, zna swój fach, lecz nie waha się odejść od ustalonego scenariusza (…) ów zdolny pisarz od czasu do czasu wykonuje woltę, taką jak chociażby łagodna rehabilitacja postawy feldmarszałka Bernarda Montgomery’ego. Nawet współcześni mu ludzie krytykowali jego ostrożne przygotowania i wolne tempo natarć, lecz autor wskazuje, że dawało to maksimum przewagi dysponującym przewagą materialną Aliantom i przyczyniało się do ratowania ludzkiego życia. Nie jest to pierwsza, lecz na pewno jedna z lepszych historii alianckiej inwazji na Europę” – Kirkus Reviews.

Bitwa jutlandzka – największa bitwa I wojny światowej, jedyna w swoim rodzaju, gdy największe floty świata wyszły w morze żeby rozstrzygnąć tu i teraz, raz na zawsze, kto będzie panował na morzach i oceanach świata. Starcie tytanów, dramatyczne zwroty akcji, odwaga i bezgraniczne poświęcenie marynarzy z obu stron, dla których honor był ważniejszy niż śmierć – wszystko to składa się na tę fascynującą opowieść o legendarnej bitwie, jednej z najważniejszych w historii świata.