Księgarnia Św. Jacka

Album ten zaledwie w niewielkim stopniu pokazuje dorobek 25-lecia pracy śląskiego artysty, dobrzez znanego także poza granicami kraju.

W wydarzeniach związanych z odchodzeniem Jana Pawła II do Domu Ojca uczestniczyły niemal wszystkie środki społecznego przekazu w Polsce, poświęcając im nadzwyczaj dużo uwagi, czasu i miejsca. O tym, co i jak polskie media wówczas przekazywały i jak się zachowywali polscy dziennikarze, traktuje niniejsza publikacja. Z Wprowadzenia Ofiara z siebie samego, jaką składał na ołtarzu Chrystusa w ciągu całego życia, została przypieczętowana w chwili śmierci i zaczęła przynosić widzialne owoce. Wielki udział w tym miały środki społecznego przekazu, które informowały o kolejnych etapach odchodzenia Jana Pawła II do wieczności i o jego pogrzebie. Cały świat mógł uczestniczyć w tej drodze Człowieka, który tworzył historię. Z Listu kardynała Stanisława Dziwisza Jeśli greckie słowo charisma (dar) uzupełnimy łacińskim communico (uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości), to termin charyzmat komunikowania oznaczać będzie dar komunikowania, dar przekazywania, a zarazem dar łączenia ludzi. Jan Paweł II w najwyższym stopniu korzystał w swej papieskiej posłudze z niezwykłej charyzmy komunikowania. Także gdy odchodził, swoją postawą, twarzą, oczami stwarzał duchową communio – wspólnotę – bólu, ale i nadziei u wiernych na całym świecie. Do ostatnich chwil pozostał Wielkim Komunikatorem. Współodczuwanie udzieliło się nawet – zazwyczaj cynicznym – mediom relacjonującym te wydarzenia. Wnikliwe analizy medioznawcze tamtych dni, przedstawione w tej książce, będą bardzo przydatne w kształtowaniu etycznej postawy studentów i praktyków dziennikarstwa w Polsce. Prof. dr hab. Tomasz Goban-Klas

„Wrócić do raju… i znowu umieć ze sobą rozmawiać” to rewelacyjna w swej prostocie i trafności książka o komunikacji. Autor w sposób bardzo przystępny wyjaśnia, co znaczy komunikować się i nawiązywać relację. Robi to na podstawie kilku biblijnych tekstów, które pokazują, w jaki sposób sam Bóg uczy nas pokonywać istniejące w naszych wzajemnych relacjach bariery komunikacyjne. Idealna komunikacja – zarówno z Bogiem, jak i z drugim człowiekiem – istniała w raju. Wychodząc od tego idealnego obrazu, autor krok po kroku pokazuje czytelnikowi, co stało się z tym ideałem, a jednocześnie podaje konkretne wskazówki (7 kroków), jak do niego wrócić, jak znowu umieć naprawdę rozmawiać – z drugim człowiekiem i z Bogiem. Krok I. Pokonać podejrzliwość Krok II. Umieć słuchać Krok III. Odrzucić uprzedzenia Krok IV. Chcieć wysłuchać odmiennej opinii Krok V. Nie zamykać się w sobie Krok VI. Właściwie reagować na wrogość Krok VII. Komunikacja przywrócona

Wiersze – „W rytmie haiku” Marii Wilczek to drobne liryki, w najgłębszym sensie bliskie kontemplacyjno-refleksyjnym haiku japońskim, wiodą czytelnika w takie regiony przeżywania świata, w których to, co istnieje, i to, co się zdarza, staje się zarazem znakiem czegoś więcej, pozwala przekraczać krąg czysto zmysłowego odbioru rzeczywistości. Treściowo trzyma się autorka zazwyczaj związku z przyrodą, wnika w jej piękno, odnotowuje to, co mało zauważalne, a jej refleksje dotyczą świata ludzkich wartości i przeżyć wewnętrznych. W pierwszej części tomiku zachowany jest starojapoński podział na pory roku, zdaniem autorów haiku mający istotny wpływ na odbiór rzeczywistości; druga niewielka część, to haiku z La Salette. „Para-haiku” Marii Wilczek wzruszają, dają do myślenia, niejednokrotnie uderzają oryginalnością obserwacji, ujęcia, wydobytego piękna, paradoksu, odkrytej analogii, zadawanych pytań. Wiążą naturę z kulturą – i to kulturą żywą, z całą paletą ludzkich uczuć: radości, smutku, bólu, współczucia, zachwytu, ale i kłębowiskiem niepokojów, niepewności, pytań bez odpowiedzi; z całą przestrzenią wartości, postrzeganych zarówno w perspektywie sacrum, jak i profanum: prawdą, pięknem, miłością, dobrem, siłą ducha, cierpliwością, ale i złem, okrucieństwem, egoizmem, cierpieniem. Janina Puzynina (fragment Wstępu) Maria Wilczek – Prezes Fundacji im. ks. Janusza St. Pasierba, spadkobierczyni Jego praw autorskich. Ponadto: przez 16 lat – Prezes Polskiego Związku Kobiet Katolickich (obecnie prezes Honorowy). Członek zarządu Towarzystwa Uniwersyteckiego Fides et Ratio (TUFR). Redaktor naczelny miesięcznika dla kobiet – „List do Pani”. Autorka kilku książek na temat wychowania dziecka przez sztukę. Z wykształcenia – architekt i dziennikarka. Matka dwojga dzieci i babcia trojga wnucząt.

biór rozważań ks. Antoniego Weidemann, które stanowią doskonały komentarz do niedzielnej i świątecznej liturgii słowa roku liturgicznego A. Sobór II Watykański nazwał rodzinę domowym Kościołem. Słowa te wskazują na to, że są momenty w życiu rodzinnym, kiedy członkowie rodziny zachowują się tak, jakby byli w kościele: wspólnie się modlą, czytają Pismo Święte, literaturę religijną oraz wspólnie rozmawiają o problemach wiary. Kiełki Bożego Słowa mogą służyć rodzinie do zainicjowania chwil refleksji religijnej. Wybór pory refleksji zależy od wielu czynników, nie mniej jednak najlepszym momentem byłaby np. sobota lub wigilia święta o dogodnej dla całej rodziny porze. Każde rozważanie Kiełków Bożego Słowa nawiązuje do liturgii słowa każdej niedzieli w ciągu roku i każdego święta nakazanego. Domowym kościołem może stać się każda nieformalna grupa religijna działająca w parafii. Każde jej spotkanie może być rozpoczynane rozważaniem zaproponowanym przez Kiełki Bożego Słowa. Rozważania te mogą również służyć kapłanom i diakonom jako materiał do głoszonej w niedzielę lub święto homilii. Oby Kiełki Bożego Słowa w sercu i umyśle czytelnika i słuchacza dojrzewały i owocowały dobrem.

Papież Benedykt XVI nie podróżował tak często jak jego poprzednik. Przez ponad 7 lat odbył 24 podróże apostolskie. Odwiedził m.in.: Niemcy (3 razy), Hiszpanię (3 razy), Polskę, Czechy, Austrię, Francję, Portugalię, Wielką Brytanię. Podczas swojego pontyfikatu dwukrotnie był na kontynencie afrykańskim odwiedzając Kamerun, Angolę i Benin. Papież przyjął zaproszenie do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Był w Meksyku i w komunistycznej Kubie. Swoją najdłuższą pielgrzymkę odbył w 2008 roku do Australii na Światowe Dni Młodzieży. Wreszcie odwiedził Ziemię Świętą, czyli Izrael, Palestynę, Jordanię i Liban. Każdy papież jest równocześnie prymasem Italii. Stąd Benedykt XVI oprócz podróży zagranicznych odwiedzał też poszczególne regiony państwa włoskiego, a tym samym diecezje włoskie w ramach odwiedzin duszpasterskich. Od kwietnia 2005 roku do października 2012 roku odbył ponad 30 takich podróży, nie licząc oczywiście letniego pobytu w Castel Gandolfo. Niniejsza książka Włoskie podróże papieskie. Od Bari do Loreto zawiera opis 27 wizyt duszpasterskich Ojca Świętego na terenie Włoch. "Kolejne wizyty i pielgrzymki Ojca Świętego zostają przez media najczęściej odnotowane i bardzo szybko zapomniane. Tymczasem te swoiste papieskie misje są przecież kontynuacją arcyważnych dla całego chrześcijaństwa podróży apostolskich sprzed wieków. Przypomina o tym ojciec Emil Pacławski – baczny obserwator i komentator pontyfikatu Benedykta XVI". Piotr Drzyzga, portal Wiara.pl

Siódme Dni Duchowości, które – jak co roku – odbyły się w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach w dniach 27 i 28 września 2011 roku, skupione były wokół tematu: „Kościół domem i szkołą komunii”. Ks. Janusz Wilk we wprowadzeniu do niniejszej publikacji, będącej pokłosiem owych obrad, podkreśla, że zaproponowany temat „przypomina o jednym z kluczowych aspektów w tożsamości Kościoła – fakt, że jest on komunią, czyli wspólnotą, przestrzenią więzi i relacji. Kościół to także metafora drogi, po której wędruje się na spotkanie z Bogiem oraz po której Bóg chce przychodzić do człowieka, a po tej drodze nie porusza się w samotności życia. Wspólna droga wiary powoduje, że Kościół jako komunia naturalnie kształtuje styl chrześcijańskiego wędrowania. Nie narusza ludzkiej wolności, ale jak rodzic w domu wychowuje do życia oraz jak nauczyciel w szkole uczy, jak poruszać się w sprawach życia”. Rozważania prowadzili: Bp Bronisław Dembowski, Przemiana postawy Apostołów po zesłaniu Ducha Świętego Ks. Wojciech Węgrzyniak, Architektura domu zwanego Kościołem Ks. Stanisław Longosz, Kościół wielką rodziną w myśli Ojców Kościoła Ks. Jožko Pirc, Kościół – społeczność doskonała czy Kościół – komunia? Ks. Jožko Pirc, Kościół: dom i szkoła komunii