Nauka i Innowacje

Poważne kryzysy humanitarne i przepaść pomiędzy biednymi a bogatymi sprawiły, że w 2015 r. ponad milion ludzi wyruszyło w drogę do Europy. Co wiemy o przyczynach obecnych ruchów migracyjnych, o roli przemytników ludzi i wyborze państw docelowych? Czy politycy mogą sterować migracją, a jednocześnie przestrzegać norm międzynarodowej ochrony uchodźców? Co należy zrobić, aby ci, którzy zostaną na stałe, się zintegrowali? Stefan Luft wyjaśnia przyczyny, sposoby rozwiązania problemu i opcje działania. Stefan Luft wykłada nauki polityczne na Uniwersytecie w Bremie. Jego badania skupiają się na kwestiach migracji i integracji imigrantów. Był ekspertem różnych komisji problemowych (Enquetekommissionen) na szczeblu landowym, zajmujących się tym tematem, a w latach 1995–1999 rzecznikiem bremeńskiego senatora spraw wewnętrznych.

„Czerwony hrabia” był człowiekiem osobliwym. Niemieckim arystokratą, który stał się liberałem. Pruskim o?cerem, który został pacy?stą. Znakomitym eseistą, znawcą i mecenasem sztuki ówcześnie bulwersującej. Autorem znakomitych dzienników i listów – czytanych po dziś. Józefa Piłsudskiego poznał jako o?cer łącznikowy na Wołyniu w latach Wielkiej Wojny. Obaj panowie szybko nauczyli się, że warto uważnie słuchać rozmówcy. To spotkanie sprawiło, że Kessler w 1918 r. zrealizował dwie polskie misje: uwolnienie z więzienia wodza Legionów oraz objęcie poselstwa w Warszawie. Publikacja przybliża te dwa ważne wydarzenia w jego biogra?i, ale także w dziejach odrodzenia Polski i relacji polsko-niemieckich w kluczowym roku 1918. prof. zw. dr hab. Włodzimierz Borodziej Polskie fragmenty dzienników Kesslera są wyjątkowo cenne, ponieważ w „chaos” (Piłsudski) pierwszych tygodni niepodległości (rozpad imperialnych struktur, ewakuacja niemieckich okupantów, protesty bezrobotnych i robotników, kon?ikty na jeszcze nieustalonych granicach oraz bardzo ostre spory polityczne) wprowadzają nieco porządku. Pierwszy niemiecki przedstawiciel dyplomatyczny w odrodzonej Polsce pozostawił bardzo szczegółowe zapiski, sporządzane w samym centrum najgorętszych wydarzeń: w listopadzie 1918 r. w Berlinie i w Warszawie. Publikację przekładu polskich wątków jego dzienników należy uznać za znakomity pomysł, cenną pomoc dla historyków i ciekawą lekturę dla wszystkich miłośników historii. dr hab. Maciej Górny, prof. IH PAN

Na początku było pytanie o to, dlaczego w 1933 roku władzę przejęli w Niemczech naziści i dlaczego nazistowska polityka spotkała się z tak dużym przyzwoleniem społecznym. Jak pokazują zebrane w tym tomie teksty, mechanizmy pozyskiwania, stabilizowania i kontestowania władzy można zrozumieć jedynie dzięki analizie codziennych praktyk wykonywanych w danym hic et nunc. Władza nie jest mianowicie ani abstrakcyjną siłą, ani wytworem charyzmatycznego przywódcy, lecz splotem relacji istniejących między rządzącymi i rządzonymi. O ile polityka rządzących daje się dość łatwo zrekonstruować, o tyle działania, zachowania i postawy rządzonych trudno uchwycić za pomocą tradycyjnych narzędzi badawczych. Eigen-Sinn, czyli samo-wola, to koncepcja, która pozwala dostrzec i wyjaśnić szerokie spektrum praktyk społecznych, za pomocą których ludzie przyswajają sobie dane okoliczności. Ten stworzony przez Alfa Lüdtkego i spopularyzowany przez Thomasa Lindenbergera termin jest znakiem ?rmowym (zachodnio)niemieckiej historii życia codziennego, i zarazem jedną z najbardziej innowacyjnych koncepcji europejskiej historiogra?i ostatnich lat. Zamieszczone w tym tomie teksty Lüdtkego i Lindenbergera oraz innych autorów pokazują, dlaczego analizując historyczny szczegół, nie można tracić z oczu społecznego ogółu.

W czasach „konserwatywnej kontrrewolucji” od Putina po Trumpa, opowieść o drogach Polaków i Niemców do wielkiej wolnościowej rewolucji roku 1989 w naszej części Europy może przypominać swoistą „pocztę butelkową” z zupełnie innej epoki. Dwadzieścia lat po zjednoczeniu Niemiec i rozpadzie ZSRR, autor w rozmowie z czołowymi politykami zachodnioniemieckimi, polskimi – Tadeuszem Mazowieckim, Bronisławem Geremkiem, Adamem Michnikiem, a także generałem Wojciechem Jaruzelskim i Mieczysławem Rakowskim, oraz z byłymi dysydentami enerdowskimi starał się wywiedzieć, jak z perspektywy czasu oceniają własne działanie oraz mechanizmy, które doprowadziły do historycznego przełomu w Europie. Jak po latach oceniają wychodzenie z zimnej wojny, której drastycznym przejawem była budowa muru berlińskiego w 1961 i zgniecenie Praskiej Wiosny w 1968? Jaką rolę przypisują niemieckim sporom o Ostpolitik, uklęknięciu Brandta w Warszawie, konferencji helsińskiej w 1974, wyborowi polskiego papieża w 1978, „podwójnej decyzji NATO” i powstaniu ruchu pokojowego zarówno w Niemczech zachodnich, jak i w NRD, wybuchowi Solidarności w 1980 i dystansowi SPD do polskiej opozycji, i wreszcie roli Reagana i Gorbaczowa? Mimo że te relacje mogą też sprawiać wrażenie „głuchego telefonu”, ponieważ rozmówcy Hofmanna, bijąc się niekiedy z własnymi myślami, szkicują przefiltrowaną przez czas własną prawdę o drogach do roku 1989, to jednak pozwalają one na przekonujący wniosek. Przy całej hegemonii supermocarstw, to właśnie Polacy i Niemcy – mimo wszystkich rozbieżności, nieporozumień i zapatrzenia we własne sprawy – wykorzystali otwierające się pole manewru i tym samym wpływali na zachowanie wielkich mocarstw. Adam Krzemiński „Polityka”

Maciej Jabłoński to niespokojny duch polskiej muzykologii. Z pasją tropi i atakuje złudzenia poznawcze związane ze scjentystyczno-pozytywistycznym paradygmatem tej dyscypliny. Walczy o muzykologię „wrażliwą”, „namiętną”, sprzymierzoną ze współczesną myślą humanistyczną, wyrastającą z osobistego przeżycia słuchacza, z jego intymnego związku z muzyką. Pragnie, aby w każdym muzykologu zamieszkał „idealny słuchacz”, o jakim marzył Witold Lutosławski. Nade wszystko zaś sam kocha muzykę. Uważa ją za zasadnicze doświadczenie egzystencjalne, nieodłączną towarzyszkę naszej życiowej podróży…

François Mitterrand był prezydentem Franci w latach 1981-1995. W okresie jego rządów doszło do rozpadu bloku radzieckiego, zjednoczyły się Niemcy, upadł Związek Radziecki, wybuchła wojna w Jugosławii, podpisany został traktat o Unii Europejskiej. Wydarzenia te w zasadniczy sposób zmieniły sytuację w Europie, zwłaszcza w Europie Wschodniej. Dzięki nim Europa stanęła przed realną szansą na zjednoczenie obu jej części. Towarzyszyły temu wielkie nadzieje, ale także obawy. Mitterrand jeszcze jako młody polityk opowiadał się za wspólnotą europejską i popierał działania zmierzające do integracji Europy. Jako przywódcy Francji przyszło mu z kolei współdecydować o przyszłości Europy w tym wyjątkowym dla niej momencie dziejowym. Wiązała się z tym ogromna odpowiedzialność nie tylko wobec setek milionów żyjących w tym czasie Europejczyków, ale również wobec przyszłych pokoleń. Mitterrand, którego życie mocno było osadzone w historii Europy, miał tego świadomość. Autor niniejszej pracy próbuje odpowiedzieć na pytanie, jaką rolę odegrał francuski prezydent w procesie przemian zachodzących w Europie w latach 1981-1995 oraz na ile te przemiany zgodne były z jego oczekiwaniami i wizją Europy. Dr hab. Marek Mikołajczyk jest pracownikiem naukowym Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Specjalizuje się w najnowszej historii powszechnej ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Francji. W swoim dorobku naukowym ma liczne prace publikowane w Polsce jak i za granicą. Jest autorem takich książek jak m.in.: Polityka Francji wobec ZSRR w latach 1944-1955, Poznań 2004; Jean Monnet. Inspirator zjednoczenia Europy, Poznań 2007; Rola Francji w procesie integracji europejskiej w latach 1946-1958, Poznań 2007. Ponadto jest autorem licznych artykułów zamieszczanych w tygodnikach społeczno-kulturalnych, m.in. w „Polityce” oraz w prasie codziennej, m.in. „Gazeta Wyborcza”. Książka została wydana przez "Wydawnictwo Nauka i Innowacje"

Głównym walorem pracy Karoliny Kawczyńskiej jest jej interdyscyplinarne podejście. Przypomnienie podstawowych faktów – przyczyn i przebiegu rozpadu Jugosławii – stanowi asumpt do przyjrzenia się bliżej mityczno-historycznemu podłożu rzutującemu na rozwój procesów integracyjnych i separatystycznych w „kotle bałkańskim”. Autorkę interesuje „kulturowe imaginarium” jako rama, w której dokonywano manipulacji stereotypami i kreowano „nacjonalistycznie nacechowane wrogie sobie tożsamości narodowe”. Na rozpad Jugosławii patrzy Autorka przez pryzmat symbolicznych burzycieli i budowniczych mostów. Przywołując symbolikę mostu, wykorzystaną przez autora Mostu nad Driną, wskazuje ona na analogie z kamiennym mostem nad Neretwą w Mostarze , którego zburzenie przez chorwacką artylerię uznał świat jako symbol upadku wielokulturowości i zwycięstwa fundamentalizmu w newralgicznym regionie Europy. Autorka jest absolwentką Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Specjalizuje się w stosunkach międzynarodowych współczesnego świata. Jej książka jest debiutem naukowym. Walory merytoryczne pracy podkreśliła we wstępie wybitna znawczyni problemów współczesnego świata Prof. dr hab. Anna Wolff-Powęska. Książka została wydana przez "Wydawnictwo Nauka i Innowacje"

Największą zaletą książki Joanny Krajewskiej Spór o literaturę kobiecą w Dwudziestoleciu międzywojennym jest skorygowanie obrazu polskiej literatury międzywojennej, jaki obowiązywał w dotychczasowych ujęciach kanonicznych. Udało się Autorce udowodnić i udokumentować, iż fenomen pisarstwa kobiecego znajdował się w samym centrum ówczesnego życia literackiego i był składnikiem ważnych dyskusji zarówno o charakterze estetycznym, jak i światopoglądowym. W miarę krystalizowania się zainteresowań literaturoznawczych i samoświadomości badawczej Joanny Krajewskiej okazywało się coraz wyraźniej, że jej prawdziwym powołaniem jest uprawianie historii literatury, a konkretnie – historiografii pisarstwa kobiecego. Autorka niniejszej książki z podziwu godną cierpliwością eksplorowała rozmaite (niekiedy trudno dostępne) materiały źródłowe, by następnie dokonać ich analizy i interpretacji za pomocą narzędzi teoretycznych wypracowanych na gruncie poststrukturalistycznym i antropologiczno-kulturowym. Dzięki temu historiografia literacka w jej wydaniu daleka jest od tradycjonalizmu metodologicznego i nosi znamiona nowatorstwa. Prof. dr hab. Ewa Kraskowska Joanna Krajewska – absolwentka polonistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Specjalizuje się w historii literatury XX wieku, a zwłaszcza Dwudziestolecia międzywojennego. Publikowała swoje teksty w czasopismach naukowych oraz periodykach społeczno-kulturalnych. Spór o literaturę kobiecą w Dwudziestoleciu międzywojennym jest jej debiutem książkowym.

Praca ukazuje się jako 38 tom renomowanej serii Poznańska Biblioteka Niemiecka. Jest to antologia niemieckojęzycznej refleksji o przemocy. Przemoc jest kategorią literacką, filozoficzną, historyczną, antropologiczną i socjologiczną. Celem antologii nie jest opis istoty przemocy jako takiej lecz przemocy jako elementu dyskursu budującego niemiecką świadomość narodową w określonym kontekście historycznym. Pomieszczone w antologii teksty obejmują wybitnych autorów od czasów najdawniejszych po współczesność. Wśród autorów są m.in. G.E. Lessing, I. Kant, E. Jünger, W. Benjamin, B. Schlink, G. Heinssohn).

Prezentowana rozprawa jest monograficznym opracowaniem dzieła Ignacego Krasickiego zatytułowanego O rymotwórstwie i rymotwórcach, które zostało wydane w 1803 roku. Na kwestie poruszone w pracy składają się zarówno problemy tekstologiczne, genetyczne i gatunkowe, jak i badawczy ogląd zawartości myślowej dzieła, które sytuuje się w panoramie przeobrażeń świadomościowych w XVIII wieku owocujących ostatecznym kryzysem Wielkiej Teorii klasycznego piękna i autonomizacją estetyki (relatywistycznej i subiektywistycznej w istocie). Właściwym układem odniesienia dla zagadnień poruszanych w monografii wydał się ważny europejski spór starożytników z nowożytnikami.

To studium o najważniejszych nawiązaniach polskich romantyków do twórczości najwybitniejszego elegika rzymskiego, Owidiusza. Autorka wskazuje na wyraźne analogie między polskimi poetami-zesłańcami, którzy czerpali wzorce, nie tylko poetyckie, z elegii wygnańczych Nazona, lecz także w samym życiorysie poety-tułacza szukali pocieszenia i sposobu radzenia sobie z nostalgią.

Celem monografii jest ponowne odczytanie, nowoczesna interpretacja i nowe uplasowanie prozy historycznej Jadwigi Żylińskiej na tle tradycji literackiej, dokonane z perspektywy świadomości historycznej epoki (PRL) oraz z punktu widzenia współczesności. Analiza i interpretacja poszczególnych utworów Jadwigi Żylińskiej pozwala udowodnić, że właśnie na granicy między ekspresją twórczą (wolnego, nieskrępowanego, pragnącego mówić) podmiotu kobiecego a doświadczeniem bycia kobietą – w rodzinie, społeczeństwie, dyskursie – najczęściej przebiegają newralgiczne, najtrudniejsze miejsca kobiecego tekstu.

Rozprawa porusza zagadnienia polityki finansowej i gospodarczej, które zostały przedstawione na tle zachodzących zmian związanych z przeprowadzanymi reformami skarbową i walutową. Praca ma układ rzeczowo – chronologiczny. W trakcie badań wykorzystano tradycyjne formy analizy historycznej oraz metody statystyczne i porównawcze. Pracę oparto na materiałach źródłowych głównie pochodzących z Archiwum Akt Nowych, źródłach drukowanych w tym aktach normatywnych, wydawnictwach urzędowych, przemówieniach i sprawozdaniach oraz prasie i czasopismach fachowych, jak również licznych opracowaniach, pamiętnikach i wspomnieniach.

Pionierska monografia podejmująca w sposób całościowy zagadnienie macedońskich uchodźców wojennych na Dolnym Śląsku. Praca ma charakter interdyscyplinarny, opracowana została na styku nauk historycznych, antropologii kultury i socjologii. Oparta została na archiwaliach krajowych i zagranicznych. Myślą przewodnią monografii jest ukazanie uchodźców wojennych z Grecji, Macedończyków, ze szczególnym uwzględnieniem różnych aspektów, jak rozróżnienia narodowego, specyfiki organizowania się macedońskich uchodźców, ich adaptacji i integracji. Ważną częścią rozważań autorskich jest polityka pamięci, która jest związana z wojną i wychodźstwem. Autorka uwzględnia także relacje między uchodźcami a ludnością polską. Praca zaopatrzona jest w streszczenie w języku angielskim. Książka została wydana przez Wydawnictwo Nauka i Innowacje.

Zbiór kilkunastu artykułów dotyczących sienkiewiczowskiej Trylogii. Autor artykułów, Prof. Marceli Kosman, podejmuje liczne tematy dotyczące dzieła Sienkiewicza, kreśląc barwną opowieść o trudnych czasach niewoli, w których powstawały kolejne części Trylogii, oraz przywołując zacięte dyskusje, toczące się od chwili pojawienia się drukiem pierwszych odcinków Ogniem i mieczem. Autor cytuje słowa wiernych czytelników oraz badaczy, zachwyconych stworzonym przez Sienkiewicza światem powieściowym, nie brak tu jednak odniesień także do opinii krytyków. Prof. M. Kosman stara się odnaleźć złoty środek pomiędzy tymi głosami, przywołując główną ideę pisarstwa Sienkiewicza: „dla pokrzepienia serc”, która pozwala wybaczyć pewne świadome zabiegi twórcy Trylogii na prawdzie historycznej. Autor nie bez krytyki opisuje warsztat twórczy powieściopisarza, wskazuje źródła, z których powieściopisarz mógł korzystać, bada historyczne pochodzenie bohaterów sienkiewiczowskich. Specjalna uwaga została poświęcona związkom Henryka Sienkiewicza z Wielkopolską oraz postaci Ignacego Mosia – pomysłodawcy Muzeum Literackiego Henryka Sienkiewicza w Poznaniu.

Frapujące dzieje Trzygłowa (k. pomorskich Gryfic) przedstawione w relacji Rudolfa von Thaddena. Historia pokoleń, w której centrum znajduje się, zasiedziała tutaj od czasów wojen napoleońskich, rodzina von Thaddenów. Wspomniany jest Tryglów przedpruski, następnie pruski i niemiecki Trieglaff, a po 1945 r. także Trzygłów polski. Trieglaff Thaddenów – od 1820 do 1945 r. – przypada zatem na czasy pruskie i cesarsko-niemieckie, kiedy wyjątkowo mocno przeżywano tu kontrowersje wokół stosunku dawnych Prus do nowej Rzeszy Niemieckiej. Historia rodziny von Thaddenów powiązana jest ściśle z ewangelickimi ruchami kościelno-historyczny­mi, zwłaszcza z odrębnym staroluterańskim „Kościołem Wyznającym". Kościelne i państwowo-polityczne procesy przebiegały tu w najwyższym stopniu konfliktowo. Duch oporu wobec państwowo-kościelnych uzurpacji, jaki zrodził się w Trzygłowie w XIX w. miał przynieść owoce w kolejnym stuleciu w walce z narodowo-socjalistyczną polityką kościelną. Opór dworu w Trzygłowie przeciwko reżimowi nazistowskiemu koncentrował się najpierw na walce z jego polityką kościelną. „Kościół Wyznający" stał się polem konfrontacji z nacjonalistycznymi i rasistowskimi „Niemieckimi Chrześcijanami". Pokoleniowa historia Thaddenów nie kończy się w Trzygłowie i Waniorowie z wkroczeniem Armii Czerwonej w marcu 1945 r. Trwa tam jeszcze do grudnia 1948 r, kiedy to ostatni niemieccy mieszkańcy musieli opuścić swoje domy. 45 lat później, w roku 2002, doszło do znamiennego aktu pojednania między dawnymi i nowymi trzygłowianami. Książka została wydana przez Wydawnictwo Nauka i Innowacje.

Próba usytuowania pisarstwa Wandy Karczewskiej na mapie prądów, tendencji ideowych i artystycznych, mód literackich, teorii i filozofii XX wieku. Autorka książki poddaje analizie nie tylko jej dokonania artystyczne, lecz także intymne zapiski oraz bogatą prywatną korespondencję, którą Wanda Karczewska prowadziła z najważniejszymi personami ówczesnego życia kulturalnego.

Książka zawiera interpretacje dwudziestowiecznych utworów prozatorskich. Inspirowane są one potrzebami dydaktyki i popularyzacji wiedzy. Preferencjami wybranych do interpretacji tekstów jest autorska fascynacja i ciekawość. W pracy poddano interpretacji m.in. tak różne utwory jak Bramy raju Andrzejewskiego, Wolna trybuna Skrzyposzka, Lament Terleckiego, Opowieści kosmikomiczne Calvino, Turbot Grassa czy Rozmowa w Katedrze Vargasa Llosy.

Praca składa się z dwóch części. W części pierwszej autor przedstawił biografię zbiorową olimpijczyków Drugiej Rzeczypospolitej. Uwzględnił w niej takie zagadnienia jak: struktura wieku, pochodzenie terytorialne, pochodzenie społeczne, niepodległościowe rodowody, wykształcenie i struktura zawodowa, struktura narodowościowa, portret sportowy, wojenne losy 1939-1945, losy powojenne, upamiętnianie olimpijczyków w literaturze, filmie, sztuce, patronaty szkół i instytucji oraz imprez sportowych, ulice o imionach olimpijczyków, pomniki i tablice pamiątkowe, muzealia, izby pamięci. Część druga pracy zawiera biogramy 327 olimpijczyków. Każdy biogram ma źródłowy charakter, opatrzony jest obszerną bibliografią. Książka jest bogato ilustrowana.

Celem monografii jest opis i analiza jednego z kluczowych problemów dla literatury i szerzej, kultury polskiej całego dwudziestego wieku – obrazu Rosji, jaki wyłania się z utworów literackich XX wieku. Dlatego umieszczone w projektowanej monografii artykuły skupiają się na węzłowych momentach historii Polski i historii literatury polskiej ubiegłego wieku, dotyczących kwestii tak estetycznych i narodowościowych jak również związanych z wciąż żywą pamięcią historyczną i specyficznie „polskim” widzeniu Rosji oraz Rosjan. Monografia zawiera prace cenionych badaczy, którzy od dawna zajmują się literackimi kontaktami polsko-rosyjskimi. Wskazać tu można dla przykładu: L. Szarugę, T. Sucharskiego oraz Z. Ziątka.

Wydaje się, że "kulturę pragnień" należy pojmować jako pewną konstrukcję teoretyczną, której granic, podobnie jak jej wewnętrznej struktury, nie da się precyzyjnie określić. Ta struktura jest bowiem amorficzna i czasami wspiera się na opozycyjnych wobec siebie kwantyfikatorach. Kultura pragnień ma być tylko jedną z cegiełek tworzących rozległy gmach pojęć służących opisowi ponowoczesnej, zglobalizowanej, stechnicyzowanej i zdominowanej przez dyskurs ekonomii rzeczywistości. Ze Wstępu

Artykuły zamieszczone w tej książce dowodzą, że piłka wcale nie jest tylko spontaniczna. Jest ona narzędziem służącym budowaniu tożsamości, zarówno indywidualnej, jak i zbiorowej, w tym narodowej; areną walk pomiędzy grupami interesów; pozwala wyrażać frustrację, lecz także dumę i nadzieję; może być pretekstem do dyskusji o rozwoju ekonomicznym i politycznym.

Niniejszy tom zasadza się przede wszystkim na zamiarze wniknięcia w niemiecki dyskurs tożsamościowy: poprzez prześledzenie refleksji i debat nad obecnością i przydatnością kategorii pokolenia w pozyskiwaniu wspólnotowego lepiszcza narodowego oraz tropienia narodowych traum. Pokolenie jako miejsce pamięci badacze łączą m.in. z takimi przywołaniami, kategoriami i formułami analitycznymi jak: wiodące pojęcia orientujące w kulturze politycznej, pytanie o zbiorową samoświadomość, czy - zrodzona z doświadczenia przełomów lub egzystencjalnych doświadczeń - kategoria nieciągłości.

Książka eksploruje tematy pamięci zbiorowej, miejsc pamięci oraz narracji budowanych (także przez władzę) wokół znaczących dla pamięci politycznej kraju miejsc. Autor na przykładzie Góry św. Anny oraz Ślęży ukazuje mechanizmy budowania politycznej i pamięciowej infrastruktury wokół tych dwóch miejsc przez władze Polski Ludowej lat pięćdziesiątych. Miejsca te, znaczące ze względu na ich położenie w obrębie Ziem Odzyskanych, miały poświadczyć swoją historią i przeszłością polskość (i słowiańskość w przypadku Ślęży) Ziem Odzyskanych. Historia polityczna tych miejsc konstruowana była przez różne środowiska: w przypadku Góry św. Anny ogromną rolę w tworzeniu narracji o tym miejscu miało środowisko powstańców śląskich, którzy działali na rzecz upamiętnienia czynu powstańczego poprzez pomnik, co władza ludowa skrupulatnie wykorzystywała do własnych, historyczno-politycznych celów. W przypadku Ślęży to środowisko naukowców – historyków, geografów, archeologów - przyczyniło się w największym stopniu do utrwalenia w historii politycznej polsko-słowiańskiego mitu góry Ślęży i zabytków znajdujących się na niej. Autor książki sięga do różnorodnych źródeł, aby odtworzyć tytułowe narracje konstruowane wokół tych dwóch miejsc, rekonstruując składowe „Mitu Ziem Odzyskanych” i ukazując liczne historyczno-polityczne manipulacje dokonywane bezpośrednio przez władzę, czy pośrednio przez np. narracje naukowe, które miały zaświadczyć o tym, iż Ziemie Odzyskane do zawsze należały do Polski.