Maciej Jabłoński

Maciej Jabłoński to niespokojny duch polskiej muzykologii. Z pasją tropi i atakuje złudzenia poznawcze związane ze scjentystyczno-pozytywistycznym paradygmatem tej dyscypliny. Walczy o muzykologię „wrażliwą”, „namiętną”, sprzymierzoną ze współczesną myślą humanistyczną, wyrastającą z osobistego przeżycia słuchacza, z jego intymnego związku z muzyką. Pragnie, aby w każdym muzykologu zamieszkał „idealny słuchacz”, o jakim marzył Witold Lutosławski. Nade wszystko zaś sam kocha muzykę. Uważa ją za zasadnicze doświadczenie egzystencjalne, nieodłączną towarzyszkę naszej życiowej podróży…

Książka pokazuje dwa ważne zjawiska, obecne zawsze tam, gdzie pojawia sią próba włączania we wspólne działanie osób niepełnosprawnych. Są to samowykluczenie i samomarginalizacja. To one (jako następstwo wcześniejszych doświadczeń osób niepełnosprawnych) nie pozwalają im często na jakąkolwiek aktywność. Nie pozwalają uwierzyć w siebie, w innych, w życzliwość grupy. Ten aspekt zaprezentowanych w pracy wyników mówi bardzo dużo nie tylko o niepełnosprawnych mężczyznach, uczestnikach badań, ale także o nas samych pozbawionych pokory i narracyjnej wyobraźni. Książka Macieja Jabłońskiego jest przykładem pedagogicznych badań zaangażowanych. Znakomicie ugruntowana teoretyczne, przywołująca najnowsze, interdyscyplinarne teorie jakości życia stawia prawdziwie ważne pytania badawcze.