Księża na Księżyc! Tylko co dalej? Piotr Pawlukiewicz Książka

Tytuł książki Księża na księżyc!, byłby hasłem manifestu społecznego i znalazłby się na nie jednym sztandarze podczas wystąpień antyklerykałów, grup antykościelnych lub po prostu rozczarowanych kościołem katolickim w Polsce wiernych. Ale książkę napisał ks. Piotr Pawlukiewicz, doskonały duszpasterz i rekolekcjonista, mający rzesze wiernych fanów w całym kraju. Ksiądz z wielkim talentem oratorskim, ale i z duszą gawędziarza, przez co jego homilie przeszły do historii jako prawdzie dzieła natchnione Duchem. Tym bardziej pierwsza część tytułu dziwi, ale druga łagodzi pejoratywny wydźwięk, bo, o ile łatwo zakrzyknąć: Księżą na księżyc, o tyle trudniej odpowiedzieć na postawione w drugiej części tytułu pytanie: Tylko co dalej? Szczególnie jeśli ktoś chce pozostać wierzący a już w ogóle trudno jest, jeśli ktoś chce pozostać praktykującym katolikiem w polskim KK.W ostatnich latach Kościół Katolicki w Polsce ma ciężki czas, nie bez powodu i nie bez winy. Księża nie są już uprzywilejowanym bytem w hierarchii społecznej, szczególnie w dużych miastach. Na wsiach i mniszych miejscowościach ksiądz to nadal pan. Jednak coś czego nie da się już zatrzymać, to wciąż malejące zaufanie społeczne do księży. Czy da się cokolwiek z tym zrobić? Czy współczesny katolik potrzebuje jeszcze księży, a może właśnie potrzebuje, jednak nie może się zgodzić na to by rzeczywistość w Kościele Katolickim wyglądała tak jak wygląda. Może katolik nie chce już patrzeć na zło, obłudę, kłamstwa hierarchów, nie ma także zaufania do swojego proboszcza, bo widzi, jak bardzo zepsutą formację on reprezentuje, nawet jeśli jest dobrym księdzem i człowiekiem.Ksiądz Pawlukiewicz próbuje z wrodzoną błyskotliwością obronić nieco rzeczywistość. Powiedzieć jasno, są dobrzy księża, jest dobry kościół, warto zaufać, warto bronić wartości. Ale nie jest to książka, która stanowi apologię polskiego duchowieństwa, na szczęście. Jednak. jeśli ktoś zna homilie ks. Piotra, ten mógł się spodziewać, że nie będzie z jego strony żadnej hipokryzji. Autor nie boi się powiedzieć, że księża popełniają grzechy i wprost je nazywa. Można to odebrać jako tłumaczenie, ale z drugiej strony, nikt chyba nie myśli, że ksiądz to anioł nie człowiek. Owszem człowiek, ale jednak wymagania są wobec niego większe, niż wobec każdego innego.Jedna jeszcze uwaga na koniec, w obecnej sytuacji w polskim Kościele źle się mają ludzie świeccy, może już nawet w większości, lub chociaż w połowie, szczególnie młodzi. Ale nie dobrze się mają także i księża, osoby duchowne, siostry zakonne, ludzie, którzy wybrali ten zawód z powołania, którzy wierzą głęboko w to, co wyznają jako wiarę, którzy chcą żyć, służyć pracować godnie a rzeczywistość ich przytłacza. Bo ślubowali posłuszeństwo, ale w środku brzydzą się tym co widzą u swoich hierarchów, czy kolegów po fachu, którzy żyją z daleka od dekalogu. Jeśli chcemy ich wysłać wszystkich na księżyc, to świetnie. Dla niewierzących to byłaby dobra perspektywa i po pozbycie się problemu, którego wszyscy mają dość, ale dla wierzących - pozostaje to pytanie z drugiej części tytułu: Tylko co dalej.Polecam też tę książkę na prezent dla księdza, siostry, brata zakonnego, którym czujecie, że może być trudno w Kościele.