Dorota Majewska

Nie ma w tej powieści fikcyjnych postaci, choć pojawia się rozjuszony dziadek z toporkiem w ręku, macocha taka, jakiej wymaga prawdziwa baśń, ludzkie losy poprowadzone krętymi drogami okrutnej historii XX wieku. Obok nienawiści rodzi się – jak w każdej wielkiej i małej biografii – płomienna miłość. Bo bez namiętnych uczuć nie ma interesującego, „Niezwyczajnego życia”. Wiele intrygujących scen i niedopowiedzeń przeplata się w tej urokliwej gawędzie rodzinnej. Trzeba być uważnym czytelnikiem, by te sploty rozsupłać. To nie jest książka na plażę! Niejednoznaczne jest podwójne autorstwo tej książki, rozpala ciekawość los głównej bohaterki Zofii. Gorączkowo szukamy śladów zdarzenia, które sprawiło, że pierwszą wersję powieści pożarły płomienie. Ale to już musi pozostać tajemnicą. A dla ukojenia otrzymujemy wiersz Rajmunda Szklarskiego. Tak poczynać sobie z czytelnikiem może jedynie wytrawna pisarka – jak Dorota Majewska, która ma w swoim dorobku powieści obyczajowe, biograficzne i historyczne. Często podkreśla, że na jej twórczość miała wpływ długoletnia przyjaźń z Wojciechem Siemionem. Trudno z tą tezą polemizować, skoro w jego Petrykozach zrodziły się „Cztery pory (u-) roku”, „Nie nazywaj mnie Pamelą (2014), „ ‹‹Zośka›› moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej z Aleksandrą Prykowską (2017), „Cudzoziemki” (2019), „Zapamiętaj imię konia” (2020), „Łączniczka ‹‹Zośki››. Wspomnienia Danuty Rossman z A. Prykowską” (2021), „Niebezpieczne ścieżki” (2023).

Czasem wydaje nam się, że uzależnienie to tylko nadużywanie alkoholu lub narkotyków. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że uzależnić można się od wielu rzeczy, a granica między nadużywaniem a uzależnieniem jest niezwykle cienka. Autorka przedstawia historie ludzi, którzy odważyli się podzielić ze światem swoimi problemami, a co najważniejsze – poprosić o pomoc. Czy ciekawiło cię kiedyś, co tak naprawdę dzieje się za drzwiami gabinetu psychoterapeutycznego? O czym i jak opowiadają osoby szukające pomocy? Dzięki tej książce nie musisz zgadywać, nadstawiać uszu ani niepostrzeżenie uchylać drzwi w wyobraźni. Co więcej, może okazać się, że opisane tu historie są o kimś, kto jest ci bliski, lub po prostu o tobie. Anna Janczewska psycholog, psychoterapeutka, wieloletnia terapeutka uzależnień Pozostałe książki autorki: - Cztery pory (u)roku (2011) - Nie nazywaj mnie Pamelą (2014) - „Zośka” moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej (wspólnie z Aleksandrą Prykowską (2017) - Cudzoziemki (2019) - Zapamiętaj imię konia (2020) - Łączniczka „Zośki”. Wspomnienia Danuty Rossman (z Aleksandrą Prykowską) (2021)

Hala była sanitariuszką batalionu „Golski” i wielką miłością „Zośki” Tadeusza Zawadzkiego. Poznajemy jej beztroskie dzieciństwo w zamożnej rodzinie właściciela fabryki środków chemicznych w przedwojennej Warszawie, piękny okres nauki w gimnazjum Królowej Jadwigi i zawarte wtedy przyjaźnie, wspólne zabawy, wyjazdy i harcerstwo. Do grona przyjaciół Hali należeli: Danka Zdanowiczówna, Hala Krauze, Maria Rabińska, Janek Bytnar „Rudy” i jego siostra Duśka, Alek Dawidowski i oczywiście Tadeusz Zawadzki „Zośka”. I nagle, ci młodzi ludzie, tuż po maturze lub tuż przed maturą, stanęli wobec grozy wojny. Nie zastanawiając się zbytnio podjęli walkę, wielu z nich zginęło. Hala wraca myślami do tragicznych przeżyć wojennych. Wspomina też lata powojenne, męża Felicjana, dwie córki i sześcioro wnucząt. Zmarła w 2015 roku. Wspomnienia Haliny Sapalskiej z domu Glińskiej zostały spisane przez autorki w ostatnich latach życia bohaterki. Dorota Majewska, a później Aleksandra Prykowska-Malec towarzyszyły Halinie Sapalskiej do końca, gromadząc pokaźny materiał, będący podstawą do zapisu wspomnień. Wciąż mają też kontakt z jej rodziną. Książkę wzbogacają niepublikowane dotąd fotografie oraz dokumenty z prywatnego zbioru. Szczególną wartością książki są opisy wydarzeń historycznych z okresu drugiej wojny światowej oraz postaci związanych z tymi wydarzeniami, obrazy przedwojennej Warszawy a także refleksyjne, nie pozbawione humoru spostrzeżenia kobiety dziewięćdziesięcioletniej.

Bogna jest młodą kobietą, która wiedzie pozornie skromne życie, pracując na utrzymanie swoich dzieci. Pewnego wieczoru przypadkiem spotyka tajemniczą staruszkę, przedstawiającą się jako Pamela...

Tytułowe bohaterki — Malwina i Liliana — pochodzą z dwóch różnych światów. Malwina jest majętną Polką, której los nie oszczędzał. Piękna kobieta, uzdolniona artystycznie, matka bliźniąt studiujących za granicą. Równie atrakcyjna Liliana przyjechała do Polski z Ukrainy, by poprawić byt rodziny mieszkającej we Lwowie. Obie panie spotykają się przypadkiem i nawiązują znajomość, która z czasem przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Znają swoje sekrety, wspierają się, są jak siostry. Ich życie wcale nie jest nudne. Codzienne obowiązki nie przeszkadzają im jednak, by przeżywać rozterki duchowe i… miłosne. Cudzoziemki potwierdzają prawdę starą jak świat — że miłość i przyjaźń nie znają granic. Patroni: Sztukater.pl, Nova Edita

„Młoda kobieta wyszła mu naprzeciw. Rude włosy związane w kucyk połyskiwały w słońcu. Lustrował figurę, której niczego nie dało się zarzucić. Nie mógł oderwać oczu od zjawiskowej istoty, która podobno ma wspaniały kontakt ze zwierzętami. Nie żałował, że kupił stadninę. „Umówię się z nią. Spotkania na kawę na pewno mi nie odmówi. A potem? Sprawy potoczą się po mojej myśli (…)”. Dorota Majewska – pisarka związana z Warszawą. Głównie pisze powieści obyczajowe. Z uznaniem, także Polonii w Londynie, spotkała się jej książka biograficzno-historyczna „Zośka – moja wielka miłość". Wspomnienia Hali Glińskiej, ze współautorstwem Aleksandry Prykowskiej. Autorka lubi pisać o kobietach z różnych środowisk, a jej bohaterki nie są kryształowe. Mają wiele wad, ale przez pisarkę są traktowane pobłażliwie. Postacią, na którą mogłyby posypać się gromy, jest Bogna („Pamela”), była prostytutka („Nie nazywaj mnie Pamelą”, 2014). Bohaterka jednak budzi sympatię czytelnika. Dorota Majewska jest autorką powieści: Cztery pory (u)roku (2011), Nie nazywaj mnie Pamelą (2014), „Zośka” moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej (z Aleksandrą Prykowską, 2017), Cudzoziemki (2019). W jej twórczości, szczególnie poetyckiej, dużą rolę odegrał aktor i pisarz Wojciech Siemion.