Łódzkie budynki 1945–1970 to książka przedstawiająca realizacje architektoniczne z lat 1945–1970 z podziałem na trzy fazy: lata powojenne 1945–1948, okres socrealizmu 1949–1956, epokę gomułkowską 1957–1970. Prezentacja różnych dziedzin budownictwa odbywa się z uwzględnieniem projektów oraz przemian układu urbanistycznego miasta: przedstawiony został opis koncepcji, które miały prowadzić do uporządkowania układu miejskiego (nowe arterie komunikacyjne, akcja poszerzania ulic, tworzenie parków i placów).
W tym czasie miasto zyskiwało nowy kształt. Powstawały budowle użyteczności publicznej, m.in. Teatr Narodowy (Wielki), hala sportowa, domy towarowe i usługowe, np. PDT „Uniwersal”, „Magda”, „Balaton”, biurowce. Łódź stała się ważnym miastem na mapie kraju. Jako istotny ośrodek przemysłowy, ale i kulturalny zyskiwała budowle, które musiały zaspokoić potrzeby i oczekiwania jego mieszkańców. Powstawały wówczas gmachy Politechniki i Uniwersytetu, budowano nowe osiedla mieszkaniowe, wznoszono szkoły, tzw. tysiąclatki, oraz obiekty charakterze przemysłowym, np. EC2, Elta. Obraz zmian zachodzących w tym czasie dopełnia charakterystyka inwestycji związanych z architekturą sakralną oraz prezentacja nowo powstających łódzkich pomników.
Czytelnik ma okazję śledzić zmiany zachodzące w wizerunku miasta, poznać bliżej obiekty znane mu z codziennej obserwacji bądź bliskie jako użytkownikowi.
Publikacja zawiera około kilkudziesięciu fotografii przedstawiających znane mieszkańcom miasta realizacje architektoniczne, reprodukcje projektów, makiety.
