Transowy, mocny, znakomity debiut, w którym to, co pospolite, brudne, tandetne na naszych oczach przeobraża się w metafizyczne i fantastyczne. W szarym blokowisku Śląska czasów transformacji odradza się Macondo i zarazem Ulica Krokodyli. Zdegradowany świat podwórek i magicznych labiryntów klatek schodowych opisany jest ostro, sugestywnie – tak dobrze znanym autorce językiem blokowego kosmosu.
Przez swoje bogactwo i wielość perspektyw powieść ta może być interpretowana na wiele sposobów. Tylko od nas zależy, który z nich wybierzemy.
Doppelganger. Oko, które bacznie obserwuje hipnotyczną rzeczywistość. Ucho, które wsłuchuje się w pulsujący rytm miejskich legend. Ręka, która kreśli opowieść jak nikt przed nią.
Cóż może być porywającego w postsocjalistycznych blokowiskach? Pomiędzy którymi – na czarnych hałdach – zjeżdżają na tornistrach dzieciaki? Nic – zdawałoby się – zgoła nic. Pospolitość skrzecząca do bólu, banalizm obserwacji socjologicznych, typowość do zdechu. Dominika Słowik wyczarowuje z tego – siłą swojego talentu – epikę niezwykłą, pełną czystej magii, urody, niezwykłości. Od wielu lat czekaliśmy na taki debiut.
Debiutantka Dominika Słowik jest ode mnie młodsza o trzy lata, myślę jednak, że jej opowieść jest nasza wspólna – dzieci drugiej połowy lat 80., które dorastały w psychodelicznym krajobrazie polskiej transformacji, kiedy na świątecznym stole obok wódki królowała cola, dresiarze zakochiwali się w wielbicielkach solarium z pasemkami jak droga szybkiego ruchu, w spożywczaku wypatrywało się czipsów, a w maju śledziło defilady dziewcząt w komunijnych sukienkach, drepczące wśród szarości bloków. Tak – wpadam w pretensjonalny ton, bo Dominice udało się opisać obrazy, przedmioty, odkopać słowa, które moim zdaniem budują mitologię lat 90. To takie moje magdalenki.
Bardzo smaczne.
Książka – objawienie! I książka do czytania.
Wygląda na to, żeśmy się w tej książce zakochali.
Nieprawdopodobny jest język tej opowieści.
Debiutująca autorka bawi się tworzona przez siebie opowieścią, a czytelnikowi nie przeszkadza to, że pod koniec narratorka gubi się w labiryncie fabuły i nie za bardzo wie, jaką puentą zamknąć rozpędzona przez siebie opowieść. Radość opowiadania i manifestacja wyzwolonej wyobraźni. Na dyscyplinę przyjdzie czas.
