Fert Józef Franciszek

Antologia Norwida Zdań i uwag o społeczeństwie obywatelskim to rzecz większa niż deklarowana w zapowiedzi i na stronie tytułowej. Głównie z powodu prawie pięćdziesięciostronicowego wstępu z notą edytorską i bibliografią – urasta niemal do rangi niewielkiej objętościowo, ale ważnej, bo wyczerpującej monografii myśli społecznej autora Vade-mecum. Wielostronnie, kompetentnie naświetlony kontekst (nie tylko romantyczny) Norwida refleksji o społeczeństwie, narodzie, państwie pozwala spojrzeć na ten fragment Norwidowego świata w szerszej perspektywie, dostrzec jego związek z najważniejszymi problemami epoki. Co więcej, zaproponowany przez prof. Ferta esej […] zachęca do spojrzenia na Norwida jako pisarza nam współczesnego, aktualnego. Przy czym wrażenie, że mamy do czynienia z tego rodzaju myślicielem, nie bierze się, broń Boże, z publicystycznego charakteru tego eseju (bo też nie jest to publicystyka), ale z rzetelnego naświetlenia tego dzieła. To jest po prostu solidny, ugruntowany w wieloletnim, detalicznym studium kawał prawdziwej filologii. Na pewno będzie to książka, która stanie się ważnym punktem odniesienia w norwidystyce, a nie okolicznościowa publikacja popularna. z recenzji Wojciecha Kruszewskiego Józef Franciszek fert, autor opracowania, jest poetą, krytykiem literackim i badaczem literatury polskiej XIX i XX w. Centrum jego prac literaturoznawczych i wydawniczych zajmuje Cyprian Norwid.

Zbiór szkiców, których wątek przewodni dotyczy – zgodnie z tytułem zbioru ale i szerzej – Kresów i „kwestii wołyńskiej”, dla Polaków i Ukraińców fundamentalnego problemu historycznego i politycznego, którego istotnym kontekstem jest kryzys chrześcijaństwa i cywilizacji liberalnej. Zapraszamy w podróż po motywach, wydarzeniach i książkach, w których „kresowość” okazuje się zagadnieniem wcale nie „kresowym”, lecz centralnym i mocno wpisanym w naszą historię i kulturę. Niech nie zdziwi śnieg na okładce. Tak wygląda Stochód zimą. Są miejsca, gdzie – jak w Norwidowych „Syberiach” „Niebo się zdaje przypominać Bogu: «Zimno i mnie!…»”