Księga o niewidzialnym [wydanie 2020] Eric-Emmanuel Schmitt Książka

Zbiór cudownych opowiadań Érica-Emmanuela Schmitta, bardzo emocjonalnych, chwytających za serce. Tym bardziej, że w większości z nich bohaterem są dzieci - chore, samotne, żyjące w trudnych okresach historycznych. Najbardziej podobały mi się „Oskar i Pani Róża" oraz „Dziecko Noego", ale wszystkie są warte przeczytania, pokazują siłę dobra czynioną drugiemu człowiekowi. I to dobro jest chyba tym „Niewidzialnym" z tytułu książki. To miłość do bliźniego, wyciągnięta pomocna dłoń, poświecenie dla drugiego człowieka. To ta niewidzialna energia w którą wierzę, to dobro okazane drugiemu człowiekowi, które wraca do nas ze zdwojoną mocą

Pięć niezwykłych opowiadań, osadzonych w odmiennych realiach wyznaniowych, a każde z nich porusza ważkie i niełatwe zagadnienia. Schmitt z łatwością i w prostych słowach opowiada o rzeczach wielowymiarowych i skomplikowanych. Takich, które są obecne w życiu każdego z nas, a jednak są jednocześnie niewidzialne. Miłość, nadzieja, cierpienie, akceptacja, śmierć. Lektura do głębi wzruszająca, poruszająca i skłaniająca do refleksji nad życiem. Piękne wydanie i bardzo wartościowa treść.

"Księga o Niewidzialnym" to książka wydana ponownie przez Wydawnictwo Znak, tym razem w twardej oprawie z papierową fakturą, pasującą do "Kobiety w lustrze".To, co jak zwykle zachwyca w utworach autora to charakterystyczna dla nich wrażliwość i ich uniwersalność. Każdy czytelnik znajdzie w nich cząstkę siebie. Éric-Emmanuel Schmitt pisze o tym, co jest obecne w życiu codziennym, ale bardzo często "niewidzialne" dla ludzi. Jego opowiadania z pewnością zostają z czytelnikiem na długo po skończeniu ostatniej strony."Księga o niewidzialnym" to zbiór pięciu opowiadań autora - tych mniej, i bardziej znanych, i każde z nich odnosi się do innej wartości w życiu, która jest niedoceniana. Oczywiście jest wszystkim znany jako lektura "Oskar i pani Róża". Przyznam, że jest to jedno z moich ulubionych opowiadań i lubię do niego co jakiś czas wracać. Jak cała twórczość autora, skupia się na tym, co niewidzialne - w tym przypadku na odnajdywaniu radości w niezwykle trudnych, raczej smutnych sytuacjach oraz dojrzałości pojmowanej nie poprzez metrykę, a zachowanie i wykształconą wrażliwość.Opowiadaniem, które również znalazło swoje miejsce w "Księdze o Niewidzialnym", a którego wcześniej nie znałam nawet z tytułu to "Milarepa". Jest to pierwsza pozycja w książce i, pomijając "Oskara i panią Różę", spodobała mi się najbardziej. Jest to historia o życiu - nie o życiu konkretnej osoby, ale o samym życiu i jego celu. Poruszane jest w nim wiele wartości, w tym to jaką rzeczywiście wartość ma dobro materialne, ale dla mnie głównym jego przesłaniem jest "Naucz się wybaczać.".Pozostałe opowiadania są równie filozoficzne i piękne, co te przeze mnie przywołane. Jednak te dwa zdecydowanie spodobały mi się najbardziej.Myślę, że "Księga o Niewidzialnym" to książka, którą zdecydowanie warto przeczytać, a z racji tego, że niedługo są święta - książka byłaby też idealnym prezentem. "Księga o niewidzialnym" zmusza do refleksji o wartościach, które czytelnik przyjmuje za priorytetowe i być może ich zmienieniu.

#księgaoniewidzialnym„Księga o niewidzialnym" to moje kolejne spotkanie z twórczością Erica-Emmanuela Schmitta i po raz kolejny równie udane. Tym razem do rąk czytelników trafia zbiór pięciu opowiadań. Jedno - „Oskar i pani Róża" było mi już wcześniej znane, ale miło było sobie je odświeżyć.Obok historii umierającego chłopca mamy także opowieści o młodzieży czy dzieciach - autor świetnie przedstawia świat młodocianej naiwności, buntu. W opowiadaniach Schmitt porusza się ma styku różnych religii i filozofii życia, pojawia się buddyzm, chrześcijaństwo, wierzenia żydowskie.Wszystkie opowieści są niezwykle wzruszające, niebanalne, dojrzałe. Czy czytamy o chłopcu nienawidzącym swojego ojca, czy o księdzu ukrywającym żydowskie dzieci w czasie Drugiej Wojny Światowej. Praktycznie w każdej historii pojawia się postać mentora, jakiegoś autorytetu, do którego młodzi bohaterowie zazwyczaj podchodzą z lekceważeniem, by później się przekonać, że jednak jest wiarygodny - otrzymują swoistą lekcję pokory.„Księga o niewidzialnym" to także w dużej mierze opis skomplikowanych relacji rodzicielskich. Niekiedy okazuje się, że obcy na pozór człowiek staje się nam bliższy niż rodzina. Częstokroć bohaterów ratuje właśnie ta niespodziewana dobroć z zewnątrz. Tworzą się nowe relacje, przyjaźnie międzypokoleniowe. Oświecony staje się mentorem niedoświadczonego.Schmitt opowiada o miłości. Miłości ponad religiami, wierzeniami, ponad przeciwnościami losu. To także olbrzymia pochwała pracy nad sobą, budowania dojrzałości duchowej. Wszyscy bohaterowie zostają wystawieni na próbę. Nie ma jednak sytuacji bez wyjścia. Można z ogromnego cierpienia czerpać naukę i z pokorą w sercu powrócić do równowagi.Książka ta jest opisem duchowej podróży, a opowiadania niczym biblijne przypowieści zawierają morał, nie oczywisty jednak jak chociażby u de Mello, ale głęboki, wymagający refleksji. Cały zbiór jawi się jako pochwała życia, czerpania z niego radości, akceptacji siebie i wszechświata, docenienia jak wiele zesłał nam los, czego często nie zauważamy.Jeśli więc macie ochotę wybrać się w duchową podróż z jednym z literackich mistrzów gatunku, zapraszam! Z pewnością się nie zawiedziecie, a zapewne wzruszycie. Nie będzie to łatwa wycieczka, ale wymagająca wyprawa. Cel jednak jest piękny niczym widok z wysokiego drzewa, z którego dwójka żydowskich dzieci - bohaterów obserwuje okolicę swojego sierocińca.Dzięki „Księdze o niewidzialnym" ujrzycie znacznie więcej niż czubek własnego nosa. Jeśli odważycie się patrzeć, autor wynagrodzi Was feerią barw. Zarazem widzialna cześć książki, jej piękne wydanie, zachwyca równie mocno jak treść. Romantyzm i nadzieja, jeśli je w sobie macie lub chcecie odkryć, Schmitt jest świetnym przewodnikiem.