CSW Ujazdowski

Książka Zbigniewa Warpechowskiego Zasobnik zawiera dokumentację performansów artysty z lat 1967—2019 wraz z ich autorskimi opisami. To pasjonująca autobiografia jednego z pierwszych twórców performansu w Polsce i najbardziej wyczerpujące kompendium jego performatywnego dorobku. Zasobnik. Autorski opis drogi życia poprzez sztukę performance to wydanie poszerzone książki Zasobnik. Autorski opis trzydziestu lat drogi życia poprzez sztukę performance, której nakład został wyczerpany. Publikacja inauguruje monograficzną serię Polscy Artyści Współcześni, która ukazywać się będzie nakładem Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Twórczość Warpechowskiego to konsekwentna realizacja własnego credo artystycznego. Jego działalność artystyczna była zwykle skierowana przeciw obowiązującym trendom, często w opozycji do tendencji ideologicznych danego okresu. Postawa twórcza Warpechowskiego objawiała się sprzeciwem wobec koniunkturalizmu obserwowanego w różnych kręgach artystycznych, sprzeciw był traktowany jako świadomy wybór.

Antologia Performans opiera się na założeniu, że żywą sztukę definiować można wyłącznie poprzez praktykę, co autorzy tekstów wcielili w życie, towarzysząc artystom podczas prób i na scenie, spędzając razem czas i dokonując wspólnej refleksji nad istotą performansu. Publikacja jest zbiorem esejów, zarówno nowych, jak i takich, które już wcześniej ukazały się drukiem, wywiadów oraz tekstów literackich oferujących nowe spojrzenie na performans. Składa się z czterech głównych części, w ramach których fenomenologie performansu badane są w kontekście i z perspektywy instytucji artystycznych, praktyk kuratorskich, formatu wystawy w kontekście zwrotu technologicznego oraz performatywnej fikcji. Publikacja prezentuje wyniki badań związanych z zainicjowanym w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie w 2016 roku programem dotyczącym zwrotu performatywnego w sztukach wizualnych oraz konsekwencji tego zjawiska dla instytucji sztuki, praktyk artystycznych oraz kuratorskich.Autorzy tekstów: Oreet Ashery, Pierre Bal-Blanc, Claire Bishop, Marie de Brugerolle, Yann Chateigné, Korina Giaxoglou, Michał Grzegorzek, Shannon Jackson, Eliel Jones, Chris Kraus, Laura Lima, David Maroto, Ingo Niermann, Kathy Noble, Johannes Paul Raether, Mark von Schlegell, Agnieszka Sosnowska, Ana Teixeira Pinto, Transformella, Joanna Zielińska.

Zbiór trzydziestu pięciu historii, które tworzą ścieżkę dźwiękową filmowego projektu Anny Konik W tym samym mieście, pod tym samym niebem..., nagranych w reakcji na rosnącą niechęć wobec imigrantów oraz na tragedie, jakie towarzyszą ich drodze do Europy. Zebrane w książce opowieści imigrantek z Afganistanu, Syrii, Iraku, Birmy, Palestyny, Turcji, Kurdystanu, Kongo, Rumunii, Czeczenii, Inguszetii, Somalii, Nigerii, Kamerunu, Ekwadoru oraz kobiet romskich dokumentują ich losy. Książka składa się z pięciu części, a każda z nich z siedmiu historii. Wszystkie historie to autentyczne relacje kobiet poszukujących domu i warunków do życia z dala od wojny, terroryzmu, biedy, seksualnej opresji i przemocy jednego człowieka wobec drugiego. Mało która z nich ma szczęśliwe zakończenie, wiele z tych kobiet wciąż jest na etapie poszukiwania normalizacji i budowania nowego życia. Zarejestrowane świadectwa niosą słowa rozpaczy, lęku, zwątpienia, a zarazem oburzenia, upominania się o sprawiedliwość i zrozumienie.

Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.

Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.

W centrum zainteresowań Anny Konik znajduje się człowiek – niemal wszystkie jej prace są „dochodzeniem” do Innego, powstają w konsekwencji spotkania z innymi ludźmi, z ich rzeczywistościami. Wychodząc od perspektywy subiektywnych doświadczeń, artystka wskazuje ich wymiar społeczny, a odbiorca konfrontuje się już nie tylko z indywidualną historią, ale też z realnymi problemami współczesnego świata. Twórczość Anny Konik nie daje się jednak zbyt łatwo wpisać w nurt sztuki krytycznej. Jest dużo bogatsza niż krytyczny opis rzeczywistości czy tworzenie komentarzy na temat współczesności. Konik transformuje na język wideo przeżycia i stany psychiczne bohaterów swoich prac, poszukując takich rozwiązań formalnych, by skomplikowane mechanizmy pracy pamięci, retrospekcji, ujawniane emocje, trudne do uchwycenia intuicje czy wrażenia przełożyć na składnię instalacji wideo i strukturę przestrzeni wystawowej. W jej

Praca za/na drobne to bogato ilustrowany album prac Franciszka Orłowskiego. To pierwsza tak obszerna prezentacja twórczości poznańskiego artysty. Publikacja, wydana przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski we współpracy z Galerią Miejską Arsenał w Poznaniu, powstała w ramach programu promocji polskich artystów. Jest próbą spojrzenia na twórczość Orłowskiego z szerszej, międzynarodowej perspektywy. Pomysłodawczynią i redaktorką publikacji jest Magdalena Radomska z Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przewodnim motywem zarówno publikacji, jak i praktyki artystycznej Orłowskiego, jest pojęcie pracy w najszerszym znaczeniu. Artysta bada miejsce pracy we współczesnym kapitalistycznym społeczeństwie, naznaczonym kryzysem ekonomicznym – podejmuje problematykę prekaryzacji, pracy na czarno, emigracji zarobkowej, biedy i bezdomności. Ze społeczną wrażliwością podchodzi do tematyki klasowości, zadając pytania o własne usytuowanie jako artysty.

Książka towarzysząca wystawie Agnieszki Polskiej Auroryt, zawierająca ponad 50 zdjęć prac i kadrów z filmów. Uderza w niej płynna ewolucja praktyki artystycznej Polskiej, od fotografii do kolażu, animacji i wreszcie filmu, a także wciąż ta sama autentyczna fascynacja przetwarzaną przeszłością, wyraźnie ujawniona przez estetyzację pamięci i tęsknoty.

Obszerny katalog jest retrospektywnym wglądem w praktykę artystyczną Józefa Robakowskiego, postrzeganą z dwóch różnych i jednocześnie przenikających się perspektyw: „kina rozszerzonego” i „kina własnego”. Z jednej strony, jest to spojrzenie na jego udział w neoawangardowym eksperymencie lat 70., jako współzałożyciela Warsztatu Formy Filmowej (1970–1977), formacji kluczowej dla kolejnych generacji twórców i badaczy sztuki nowych mediów. Z drugiej strony, to prezentacja artysty wypracowującego osobną pozycję w ramach idei „kina własnego”, z czasem coraz bardziej osobistego.

Spór to czterdzieści z kilku tysięcy tekstów napisanych na przestrzeni kilkunastu lat. To, poza oczywistym wzbogaceniem wiedzy o sztuce współczesnej, także możliwość poznania różnych stylów pisania o niej. Teksty ułożone zostały w siedem tematycznych rozdziałów poświęconych sporom o sztukę: spór o wartości, spór o kontrowersje, spór o recenzentów, spór o zaangażowanie, spór o instytucje, spór o sztukę publiczną, spór o rynek i komercję. Do książki dołączona jest płyta DVD Z archiwum Obieg.tv z wyborem filmów przygotowanym przez Aleksandrę Polisiewicz.

Publikacja towarzysząca wystawie Wolne gesty, zrealizowanej podczas rezydencji kanadyjskiej tancerki, performerki i choreografki polskiego pochodzenia, Uli Sickle. Wolne gesty to wystawa choreograficzna aktywowana przez grupę tancerzy przez pięć godzin każdego dnia otwarcia instytucji. Jej punktem wyjścia jest pytanie o to, jak ideologie wpisują się w nasze ciała i język. Dziełami sztuki nie są tu ciała performerów czy obiekty, ale wypowiadane teksty literackie, gesty i ruch. Książka powstawała równolegle z wystawą i w subiektywny sposób pokazuje pracę, do której widz zazwyczaj nie ma dostępu ? wielotygodniowe próby z performerami i zmiany w przestrzeni galerii. Zawiera wiele fotografii wykonanych przez artystkę w czasie pracy nad projektem.

Dla szerokiej publiczności Katarzyna Kozyra stała się poniekąd ucieleśnieniem i twarzą nowych strategii artystycznych dochodzących do głosu w polskiej sztuce po 1989 roku. Była to twarz artystki skandalistki, przekraczającej w swoich pracach obyczajowe normy, naruszającej społeczne tabu i atakującej wrażliwość widza drastycznymi obrazami, niezabezpieczonymi cudzysłowem artystycznej umowności. Sensacjonistyczna recepcja twórczości Kozyry oznaczała oczywiście banalizację jej intencji i dokonań, ale ? jak się później okazało ? skandale towarzyszące kolejnym wystąpieniom artystki w ostatecznym rozrachunku poszerzały przestrzeń dyskusji o sztuce i pole swobody artystycznej wypowiedzi.  Kozyra zdobyła dwuznaczny rozgłos już na początku swojej artystycznej kariery za sprawą dyplomowej pracy „Piramida zwierząt”, zrealizowanej w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego na warszawskiej ASP, czyli w tzw. Kowalni, postrzeganej jako kuźnia radykalnych postaw, laboratorium, w którym wypracowywano nowe strategie obrazowania, kojarzone później z tzw. sztuką krytyczną. Za kulminację kontrowersji wokół twórczości Kozyry ? a pars pro toto, wokół sztuki z kręgu Kowalni i sztuki krytycznej w ogóle ? należy uznać udział artystki w Biennale w Wenecji w 1999 roku. Kozyra była na tej imprezie oficjalną reprezentantką Polski, wystawiającą w Pawilonie Narodowym. Artystka przedstawiła „Łaźnię męską” ? wideoinstalację, na którą złożyły się filmy nakręcone w publicznej łaźni w Budapeszcie. Projekt był kontynuacją realizacji „Łaźnia” z 1997 roku. Obydwie prace opierały się na materiałach filmowych nakręconych ukrytą kamerą w miejscu, w którym rozluźnione zostają zasady intymności, regulujące wystawianie ciała i nagości na spojrzenia innych. W „Łaźni męskiej” Kozyra weszła z kamerą na terytorium zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Aby tego dokonać, artystka musiała przejść fizyczną metamorfozę ? wkroczyła do łaźni ucharakteryzowana na mężczyznę, włącznie z protezą męskich organów płciowych.  Praca Kozyry wywoływała wątpliwości natury etycznej ? artystka sfilmowała nagich mężczyzn w publicznym miejscu bez ich wiedzy i zgody. Jeszcze większe kontrowersje związane były z faktem prezentowania projektu w polskim Pawilonie. Prawicowa prasa pytała retorycznie, czy Polskę może reprezentować kobieta z doczepionym penisem i czy taka reprezentacja nie uwłacza godności naszego kraju. Kozyra tymczasem dostała za swoją wystawę w Wenecji wyróżnienie honorowe, a cała realizacja spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem międzynarodowej krytyki. Był to fakt w sensie symbolicznym przełomowy. Pomimo sprzeciwu środowisk konserwatywnych, wytypowanie Kozyry ? i to z taką pracą jak „Łaźnia męska” ? do udziału w Biennale w Wenecji, było aktem ostatecznej instytucjonalizacji sztuki krytycznej, która do tej pory była przedmiotem kontrowersji i negocjacji. Wyjazd Katarzyny Kozyry na Biennale można uznać za moment oficjalnej akceptacji strategii artystycznych, którym jeszcze kilka lat wcześniej odmawiano miana „prawdziwej sztuki”. W grę wchodziła także akceptacja używanego przez artystkę języka i reprezentowanej przez nią postawy oraz prawa twórcy do wykonywania operacji na żywej, pozaartystycznej rzeczywistości. Projekt Kozyry współbrzmiał z myślą feministyczną, która zdobywała sobie właśnie rację bytu na scenie artystycznej ? jako teoria inspirująca artystki, jako temat prac i jako metoda krytyczna. W „Łaźni męskiej” w nowoczesny sposób podjęte zostały zagadnienia polityki płci oraz tożsamości i wolności do jej autodefiniowania. To między innymi dzięki sukcesowi Katarzyny Kozyry w Wenecji problematyka ta zyskała pełnoprawne miejsce w polskiej sztuce. Proces akceptacji był w tym wypadku burzliwy i trudny, ale po pokazaniu „Łaźni męskiej” w Wenecji dyskusje o granicach sztuki nie były już tak burzliwe, a ich przedmiotem stawały się raczej sprawy merytoryczne niż kwestia wystawiania artystom świadectw moralności.

Publikacja zawiera ponad sześćdziesiąt reprodukcji prac pokazywanych w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Eseje Marka Maksymczaka, Marcela Skierskiego i Thorstena Smidta rzucają nowe światło na twórczość artysty. Katalog w wersji dwujęzycznej, zawiera teksty w języku polskim i angielskim. Bogato ilustrowany katalog największej dotąd indywidualnej wystawy Jarosława Modzelewskiego. Publikacja zawiera ponad sześćdziesiąt reprodukcji prac pokazywanych w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Eseje Marka Maksymczaka, Marcela Skierskiego i Thorstena Smidta rzucają nowe światło na twórczość artysty. Katalog w wersji dwujęzycznej, zawiera teksty w języku polskim i angielskim.

Czym była sztuka krytyczna wPolsce? Jakie emocje wzbudzały wystawy prezentowane wCentrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski? Co mogą powiedzieć ożyciu artysty materiały prasowe? Odpowiedzi nate pytania znajdziemy wpierwszym ztrzech tomówArt of Liberation. Studium prasoznawczego 1988?2018, monumentalnegoprojektuZbigniewa Libery. Pierwszy tom, obejmujący lata 1988?1997, ukaże sięw październiku 2019, kolejne dwa tomy (1998?2007, 2008?2018)w 2020 roku.Autorski wybór tekstów prasowych, książka artystyczna, praca zzakresu dziennikarstwa ikrytyki, dokumentacja działań twórcy iprzemian instytucji sztuki wPolsce ? studium prasoznawcze trzydziestu lat działalności Zbigniewa Libery ukazuje nie tylko jego sylwetkę, ale również świat sztuki natle przemian społecznych Polski okresu transformacji.Trzytomowa publikacja gromadziwycinki artykułów prasowych zPolski izagranicy dotyczących twórczości Zbigniewa Libery. Dowiemy się znich, wokół jakich tematów toczyły się dyskusje wświecie sztuki, co wzbudzało największe kontrowersje, akto był ulubieńcem krytyków. Pośrednio ukażą one stan polskiej krytyki artystycznej oraz zaplecze instytucjonalne sztuki wPolsce.

Poroseidy to swoista encyklopedia emancypacyjna, konstelacja wolnościowych haseł, pobudzających do twórczego negowania tendencji autorytarnych, które coraz mocniej deformują współczesną kulturę.W wymiarze fabularnym książka stanowi zbiór parabol (przypowiastek filozoficznych), których bohaterowie funkcjonariusze konserwatywnych reżimów politycznych wyzwalają się spod wpływów tyranizującej władzy (erotycznej, religijnej, politycznej, estetycznej), zyskując możność samodzielnego myślenia i działania. Wyzwoleniom towarzyszą komentarze eseistyczne paralele swobodnie dialogujące z ojcami założycielami nowoczesności: Kantem, Heglem, Schillerem, a także polemizujące z prominentami filozofii późnonowoczesnej.

Francis Als odbył w latach 20102014 wiele podróży do Afganistanu, co miało związek z zaproszeniem artysty do udziału w dOCUMENTA (13). Publikacja ta jest zbiorem materiałów z różnych źródeł, takich jak filmy, obrazy, rysunki, kolaże, pocztówki, szkicowniki oraz inne formy dokumentacji, składających się na Projekty afgańskie Alsa. Podobnie jak w wypadku storyboardu lub archiwum, dokumentacyjna, a zarazem narracyjna struktura książki przywodzi na myśl dziennik podróży z przedstawieniami wizualnymi i notatkami.