Zbigniew Kiernikowski

Aby ułatwić zrozumienie znaczenia Eucharystii autor zabiera nas do początku – do Adama i Ewy. Tylko wiedząc skąd jesteśmy pojmujemy Bożą wizję człowieka i potrzebę odkupienia. Wprowadza nas w sposób bycia Jezusa abyśmy przez „jedność zrodzoną z krzyża” wypracowali „gotowość na przyjęcie programu Eucharystii”. Człowiek właściwie przeżywający Eucharystię poddaje się temu, co ona oznacza. Uczestnicząc w Eucharystii i spożywając ją, otrzymuje moc, by w nim dokonywała się Pascha Jezusa, czyli ostatecznie wydawanie siebie dla drugiego. Owocem takiego udziału w Eucharystii będzie kształtowanie nowego człowieka, który potrafi żyć w jedności.

Jezus w Komunii Świętej nie daje nam siebie dla naszego samozadowolenia, nawet nie tylko po to, byśmy Go adorowali. Daje nam siebie po to, byśmy w oparciu o Niego, pozwalając na przeniknięcie nas Jego mocą, wychodzili z niewoli siebie i życia dla siebie. Można powiedzieć, że przyjmowanie Komunii Świętej właśnie w aspekcie pielgrzymowania jest pozwalaniem na to, by Eucharystia wytrącała nas z naszego zastania się w sobie, z naszej stabilności i uzdalniała do pielgrzymowania przez „ciemną dolinę”, do przechodzenia przez trudne sytuacje, do prawdziwego zwycięstwa – uczty z Panem Bogiem, o której mówi Psalm 23 w. 5: „Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity”.

Książka jest zaproszeniem do wejścia na drogę chrześcijańskiego życia. Autor zachęca czytelnika do podjęcia tego trudu korzystając z licznych przykładów z Pisma Świętego. Prowadzi krok po kroku tak, aby każdy mógł pogłębić swoją relacje z Bogiem i miał świadomość dokonywanych codziennie wyborów. Na końcu poszczególnych rozdziałów autor zamieścił również propozycje do osobistej refleksji. Biskup Zbigniew Kiernikowski, ur. 1946, od kwietnia 2014 ordynariusz legnicki, w latach 2002–2004 biskup siedlecki. Doktor nauk biblijnych i profesor habilitowany nauk teologicznych. Wykładowca na uczelniach papieskich w Rzymie i na UMK w Toruniu. Autor licznych artykułów oraz książek, m.in.: Eucharystia i jedność, Kościół wspólnotą odkupionych grzeszników, Ciało i Krew Pana, Bliżej liturgii, W mocy słowa i sakramentu, Od Paschy do Paschy, Droga ku zanurzeniu.

Jest to książka szczególna. Porusza temat małżeństwa chrześcijańskiego, w którym zanim dwoje ludzi zawrze związek małżeński, już są jednym ciałem w Chrystusie przez chrzest i wiarę. Małżeństwo takich ludzi z natury swej musi mieć coś specyficznego, co je odróżnia od związków czysto naturalnych. Co jest tą specyfiką? W chrześcijańskiej koncepcji małżeństwa i rodziny w sposób szczególny podkreślany jest wymiar przymierza, zawieranego między Stwórcą a dwojgiem ludzi, którzy przez ten sakrament wkraczają w tajemnicę samego Boga. To On otacza małżonków opieką, udziela im wsparcia i stale jest obecny między nimi. W zamian pragnie całkowitego zawierzenia Jego Bożej mądrości i ufności w to, że uzdolni ich do bycia jednością na wzór Trójcy Świętej. Bóg więc najpierw obdarza małżonków, a dopiero potem oczekuje wypełnienia złożonych Mu przyrzeczeń. Tak rozumiane małżeństwo chrześcijańskie winno być znakiem dla współczesnego, zagubionego świata. Ks. Józef Kudasiewicz

Obdarzeni kapłaństwem hierarchicznie służebnym, biskupi i prezbiterzy, sprawując swoje funkcje wobec pozostałych członków (ciała) przewodniczą w darmowym przekazie łaski, upodabniając się w sposób szczególny do Chrystusa Kapłana - Sługi. Troszczą się, by mieć w sobie świadomość, że ich posługa kapłańska służy spełnianiu się kapłaństwa powszechnego wszystkich ochrzczonych, które jako dar dla całego ludu jest nadrzędne, fragment książki

Chrześcijaństwo jest drogą, na którą człowiek nie wchodzi w naturalny sposób. Nikt z ludzi sam sobie tej drogi nie wyznacza. Na niej jednak może odnaleźć sene i radość życia. A zatem: Jak wejść na tę drogę? Jak ją rozpoznać? Co musi się stać, aby tą drogą podążać? Autor zaprasza nas na drogę z Jerozolimy do Gazy, gdzie wydarzyło się coś nieoczekiwanego dla podróżującego nią Etiopa, eunucha. Zaprasza, byśmy w świetle jego historii spoglądali na swoje życie i uczyli się odczytywać sens wydarzeń, które są naszym udziałem.