Menu

CM

CM
137 opuszczonych miejsc w północnej i zachodniej części województwa małopolskiegoDrugi z trzech tomów serii „Zapomniane miejsca” z województwa małopolskiego.Przewodnik poprowadzi Ciebie do miejsc, których „się nie zwiedza” i „się nie opisuje”. Zrujnowane pałace, zamki i dwory, budynki fabryczne, pohitlerowskie bunkry, zniszczone zabytki techniki, ruiny z czasów PRL, nietypowe pomniki.
Przed wyrokiem (po raz pierwszy wydana w 2018r.), to oparta na autentycznych wydarzeniach, osadzona w PRL-wskiej rzeczywistości powieść sensacyjna o człowieku uwikłanym, niszczonym przez system i jego walce z mroczną, kryminalną rzeczywistością, obok której nie da się przejść obojętnie. Jak napisała jedna z czytelniczek: „Książka wyśmienita, dobrze napisana, z wartką akcją, pozostawiająca człowieka z wieloma sprawami do przemyśleń. Genialne psychologiczne studium podane w interesującej, trzymającej w napięciu formie”. Wśród czytelników autora i krytyków nie brakuje opinii, że jest on jednym z najciekawiej piszących współczesnych polskich pisarzy. "Stwierdzam krótko, jeżeli autorem kryminału jest policjant, filozof i utalentowany pisarz, książka musi być świetna. Ja Przed wyrokiem przeczytałam jednym tchem i długo nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia. Z czystym sumieniem polecam ją nie tylko miłośnikom powieści sensacyjnych, ale każdemu, kto lubi czytać. Zapewniam – nikt nie pożałuje." Ewa Barańska (polska pisarka, scenarzystka, autorka ponad dwudziestu powieści)
Osiem uderzeń zegara to kolejny zbiór opowiadań z Arsene Lupinem, o przepraszam, księciem Reninem w roli głównej. Tym razem swoje przygody będzie przeżywał on razem z piękną Hortense Daniel, którą już w pierwszym rozdziale wybrał na aktualny obiekt swoich uczuć. Hortense będzie mu towarzyszyć oraz pomagać w tajemniczych sprawach, m.in. młodzieńca o dwóch matkach, tropieniu gwiazd filmowych, śledzeniu przeszłości niezwykle udanego małżeństwa, które okazało się jednak nie aż tak udane, oraz rozwiązaniu zagadki dwóch trupów na wieży w pewnym zamku. Tym razem Arsene Lupin zmierzy się również z seryjnym mordercą, który zabija swoje ofiary ciosem siekierą w głowę w określonych odstępach czasu. Wszystkie opowiadania prezentujemy w nowym tłumaczeniu.
Patricia, młoda Amerykanka, jest asystentką Jamesa Mac Allermy'ego bardzo cenioną przez swojego szefa. W wyniku romansu z jego synem Patricia zostaje samotną matką, ale obecność jej małego dziecka, Rodolphe, daje jej odwagę, aby stawić czoła życiu. Jednak wydarza się coś, co nadaje jemu inny obrót. Pewnego wieczoru zostaje zaatakowana na terenie firmy przez mężczyznę zwanego "The Rough". Ratuje ją człowiek o uspokajającej sile i spokoju, którego ona również nie zna, ale któremu bandyta, zdumiony swoją wyższością, zadaje dziwne dla niej pytanie: "Czy pan przypadkiem nie jest Arsene Lupin?" Dlaczego słynny dżentelmen włamywacz jest w Ameryce? Dlaczego po tajemniczym nocnym spotkaniu jedenastu mężczyzn Mac Allermy i jego prawnik biznesowy zostają zamordowani? Czy rzeczywiście tym razem to Arsene Lupin będzie musiał bronić zgromadzonych przez siebie miliardów franków?
Akcja powieści toczy się we Francji w 1917 roku, w czasie I wojny światowej. Bohaterką opowieści jest Véronique d'Hergemont. Czternaście lat wcześniej, w 1903 roku, jej ojciec, profesor Antoine d'Hergemont, porwał jej dziecko, a ona otrzymała potem wiadomość, że oboje utopili się w morzu. Była to zemsta jej ojca za małżeństwo Véronique z hrabią Vorskim, niby Polakiem z pochodzenia. Podczas oglądania pewnego filmu, Véronique zauważa swój podpis z dzieciństwa "V d'H" tajemniczo wypisany na ścianie chaty w tle sceny. Jej wizyta w miejscu kręcenia filmu pogłębia tajemnicę, ale również dostarcza dalszych wskazówek, które kierują ją w stronę dawno zaginionych krewnych i kolejnych zagadek. Znajduje ona proroctwo: "Cztery kobiety na krzyżu, kamień Boga, który daje życie lub śmierć. Trzydzieści ofiar na trzydzieści trumien". Kiedy Véronique przybywa na wyspę Sarek, przepowiednia się spełnia. Wielu ludzi umiera straszliwą śmiercią, dokładnie tak, jak w przepowiedni. Véronique musi stawić sama czoła nadprzyrodzonym siłom. Wydaje się, że rozwiązanie tajemnicy wyspy Sarek będzie wymagało usług pewnego szczególnego człowieka... 
W Operze paryskiej podczas pokazu mody dochodzi do porwania: piękna śpiewaczka Régine Aubry zostaje zabrana przez dwóch osobników do niezidentyfikowanego domu, a następnie pozbawiona swojego diamentowego gorsetu. Po kradzieży zostaje wypuszczona na wolność, oczywiście bez biżuterii, ku niezadowoleniu oszukanego handlarza diamentami Van Houbena, który zaprojektował i sfinansował suknię. Jakiś czas później ma miejsce dziwna powtórka wydarzeń. Mała modelka o skromnym pochodzeniu, Arlette, zostaje porwana przez tych samych ludzi i zabrana w to samo miejsce. Udaje jej się uciec. Jeden z zalotników Arlette, baron Jean d'Enneris (alias Arsene Lupin) postanawia zbadać sprawę. W towarzystwie podejrzliwego brygadiera Béchoux, pozbawionego skrupułów Van Houbena i dwóch pięknych młodych kobiet, d'Enneris szybko dostrzega, że ślady prowadzą go do szacownej rezydencji hrabiego Mélamare. Régine i Arlette rozpoznają to miejsce, hrabia zostaje aresztowany, a jego siostra ucieka z pomocą Lupina: sprawa wydaje się być pozornie rozwikłana.
Warszawa, Londyn, Lwów, Tatry, Czarnohora, dwudziestolecie międzywojenne. Niejaki Morris zdradził sekrety angielskiej korporacji Oil Company, czym przysporzył im sporych kłopotów. Dzięki temu Amerykańsko-Argentyńskie Towarszystwo Eksploatacji Kopalń zyskało przewagę. Anglicy chcą się odegrać, kradnąc wynalazek inżyniera Turczyńskiego ze Lwowa, który pracuje dla Amerykanów. Dokumentacja wynalazku została schowana w specjalnym miejscu w willi przyjaciela Turczyńskiego, Lucjana Jesieńskiego. Niestety, jego żona cierpi na chroniczną nieuzasadnioną niczym zazdrość, a wokół wszystkich bohaterów zaczynają się pojawiać dziwni ludzie. Jaki będzie finał tej historii?
Ochota to bardzo niedoceniana dzielnica – jakże niesłusznie. Turyści często ją po prostu omijają, sądząc, że nie ma tu nic ciekawego. To jednak błąd, bowiem znajdzie się tu sporo historii o zasięgu wręcz krajowym.Ochota to relatywnie nowa dzielnica, ale znajdziemy tu XIX-wieczne forty Twierdzy Modlin, to tu opiewany przez Mickiewicza Ordon wstępował na działo, to tu zapadały decyzje w sprawie Powstania Warszawskiego, tu aresztowano generała Grota-Roweckiego, tu Maria Skłodowska-Curie założyła pierwszy Instytut Radowy, tu również hitlerowcy umieścili obóz przejściowy na Zieleniaku.Co poza tym? Urocze, przedwojenne kolonie Staszica i Lubeckiego z całą masą ciekawych i znanych mieszkańców, przepiękne i bogato zdobione kamienice, monumentalne osiedla socjalistyczne, piękne parki oraz Filtry Warszawskie – ewenement na unikalną skalę. Zapraszam więc na spacery poprzez Starą Ochotę, Szczęśliwice i Rakowiec, przez dzielnicę uniwersytecką i dawne pola AGRIL-u, na których dziś, zamiast warzyw i owoców wyrosły bloki. A to przecież tylko czubek góry lodowej, bo ciekawych miejsc i ludzi jest tu dużo więcej!
Kryminał retro. Rzecz dzieje się pod koniec lat osiemdziesiątych. Przed ośrodkiem wypoczynkowym niedaleko Poznania znaleziono z roztrzaskaną twarzą zwłoki mężczyzny. Prostą z pozoru sprawę przejmuje Jan Jedyna, młody oficer milicji będący pod zwierzchnictwem nietypowego pułkownika Wiktora Jellenia, człowieka nadużywającego alkoholu, a przede wszystkim barowego filozofa o niespecjalnie logicznym myśleniu. Mniej więcej w tym samym czasie na brzegu jeziora Kierskiego odkryto rozczłonkowane ciało człowieka, którego oderwana głowa od poszarpanego korpusu kołysze się w rytm nadchodzących fal. Na pierwszy rzut oka zwłoki wyglądają jakby rozszarpało i pogryzło je jakieś wielkie zwierzę, ale ten trop wydaje się zbyt wyimaginowany. Z jednej strony niby typowe morderstwo, a z drugiej brutalna jakby mało racjonalna zbrodnia. Kapitan Jan Jedyna próbuje oba zdarzenia połączyć ze sobą i wtedy okazuje się że ślad wiedzie w przeszłość, gdzie czekają na odkrycie kolejne równie szalone zbrodnie. Tymczasem przy grobowcu na przedwojennym cmentarzu zostają znalezione rozerwane na strzępy ciała. Milicjanci na miejscu nie odnajdują żadnych śladów. Śledztwo i wynikłe zdarzenia są według pułkownika irracjonalne i pozbawione jakiejkolwiek logiki, jednak Jan Jedyna nie ma zamiaru się poddać i wtedy trafia na akta sprawy sprzed lat.
Po śmierci rodziców i babci Teodozja wyjeżdża ze swego miasteczka do Warszawy. I choć marzy o studiach, na razie musi podjąć pracę zarobkową jako salowa w szpitalu. Wynajmuje pokój w starej kamienicy na Pradze. Szybko zaprzyjaźnia się z lokatorami domu. Kiedy jeden z sąsiadów wyskakuje z 30 piętra Pałacu Kultury, Teodozja nie uwierzy w samobójstwo. Powodem jest list do ofiary, który przypadkowo trafia w jej ręce. Wynika z niego, że sąsiad był szantażowany i grożono mu śmiercią, jeśli nie będzie trzymał języka za zębami. Dziewczyna ukrywa ten fakt przed prowadzącym śledztwo porucznikiem milicji i postanawia sama znaleźć mordercę. Ślady, na które trafia, prowadzą w przeszłość, do miasteczka Samsonów i do Siedlec. Wkrótce zaczyna ją tropić nieznany mężczyzna. A kiedy ginie kolejny człowiek, Teodozja jest już pewna, że ma być następną ofiarą. Zaczyna się dramatyczny wyścig. Czy morderca zrealizuje plan i zdąży ją zlikwidować? Jaką rolę odegrają tu dwaj ekscentryczni filmowcy oraz stary zegarmistrz? I dlaczego tajemnica sprzed lat jest dla kogoś tak niebezpieczna?
Poezje prozą to zbiór opowiadań napisanych przez Iwana Turgieniewa pod koniec życia. Poruszają one kwestie moralne, filozoficzne, egzystencjalne, jak i społeczne. Pełno w nich atmosfery snu (niektóre są spisanymi snami według deklaracji autora), tajemniczości, niekiedy grozy, ale także i prawdy. Część bazuje na prawdziwych wydarzeniach z życia autora. Turgieniew wspomina m.in. o nieuchronności losu, przeznaczenia, jak i dość przewrotnie o psychice ludzkiej (świetnie opowiadanie Człowiek zadowolony). W części opowiadań pojawia się krajobraz Rosji z 2 połowy XIX w. Dzięki swojej ponadczasowości Poezje prozą są jak najbardziej aktualne także i dziś. Iwan Turgieniew (1818-1883) należy do najbardziej znanych klasyków literatury rosyjskiej. Zaliczany do przedstawicieli rosyjskiego realizmu krytycznego, porównywany często z francuskimi klasykami: Flaubertem i Zolą. Pisał dużo: powieści obyczajowe, dramaty, nowele, opowiadania oraz cykl Poezje prozą, mający formę zbioru krótkich opowiadań. Turgieniew był ważną postacią rosyjskiej inteligencji swoich czasów. Doceniano go m.in. za poruszanie aktualnych tematów (m.in. uwłaszczenia), a także za nastrojowe opisy rosyjskiego krajobrazu.
Ostatni zbiór wierszy Bolesława Leśmiana, wydany w 1936 r. Zawiera wiele znanych utworów, jak Mimochodem, Bałwan ze śniegu, Śnigrobek, Znikomek. Część z nich stała się tekstami dla muzyków w czasach współczesnych. Nasze wydanie ma taki sam układ, jak oryginalne wydanie, jak także pozostała przedwojenna ortografia i interpunkcja. Poprawiliśmy jedynie literówki w druku I wydania.
Marzenie i pysk to zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego wydanych w 1930 roku. Niektóre z nich pisane były na początku jego kariery literackiej, towarzyszą im utwory pisane współcześnie. Felietony w tym zbiorze dotyczą różnych kwestii, przede wszystkich społecznych i obyczajowych (m.in. relacje z Kościołem, problem seksualności czy traktowania kobiet). W tym zbiorze odnajdziemy to, z czego znany jest dzisiaj Tadeusz Boy-Żeleński.
Powieść w formie pamiętnika opisująca pierwszą ziemską wyprawę na Księżyc, mającą na celu sprawdzenie, czy panują tam warunki umożliwiające jego kolonizację. Przedzieranie się przez księżycowe szczyty i przepaście powoduje śmierć części załogi. Ocalali rozbitkowie zakładają kolonię na drugiej półkuli Księżyca, dając początek społeczeństwu odciętemu od źródeł kultury, dysponującemu niezrozumiałymi szczątkami przedmiotów i ustnymi przekazem o ziemskim pochodzeniu. Powieść Na srebrnym globie. Rękopis z Księżyca wydana została po raz pierwszy przez Towarzystwo Wydawnicze S. Sadowski we Lwowie w 1903 roku. Jest jedną z pierwszych polskich powieści fantastyczno-naukowych i zarazem pierwszą częścią tzw. trylogii księżycowej, do której należą też powieści Zwycięzca z 1910 roku oraz Stara Ziemia z 1911 roku.
W Szczecinie milicja dostaje informacje o zaginięciu niejakiego Feliksa Kojro, inżyniera z tutejszych zakładów. Jechał z kasą zakładową oraz prezentami do żony, ale na noc nie dotarł. Jednocześnie we Wrocławiu zatrzymane zostają cztery osoby: Truda, „Święta”, Kurt Gabel i Gracjan Rościk. Przy czym Gabel ma dokumenty inżyniera Kojro. Kapitan Gleb przerywa urlop i przyjeżdża do Wrocławia. Gabel jest pierwszym podejrzanym w sprawie domniemanego morderstwa Kojro, jednak niczego nie można z niego wyciągnąć. Prowadząc tę sprawę kapitan Gleb coraz bardziej wchodzi w bagno powojennego Wrocławia. Tytułowe „Maszkary” to lumpy, menele, prostytutki i zwykli bandyci operujący na dworcach, pośród kaplic grobowych opuszczonego cmentarza Krzyki, czy ruin zamku książąt pomorskich.
Każdy zna (lub tak mu się najczęściej wydaje) Stare Miasto i Trakt Królewski – ale co z resztą dzielnicy Śródmieście? Co z ulicami na zapleczu głównych arterii? Przecież właśnie tutaj bardzo często zachowało się wiele tej unikalnej przedwojennej tkanki miejskiej, to właśnie na Śródmieściu znajdziemy przepiękne kamienice z końca XIX wieku, bądź początku wieku XX, to tutaj nowoczesność ściera się z zabytkiem, to tutaj przewinęła się cała plejada znanych osób, którzy odcisnęli swój ślad pomiędzy murami. Co więc znajdziemy w tym tomie? Spacery, które prowadzą po mniej utartych ścieżkach centralnej dzielnicy Warszawy, które biegną często przez podwórka, a nawet wnętrza budynków. Zaglądamy na tyły kamienic, aby pokłonić się magicznym kapliczkom, zadzieramy wysoko głowy, aby ogarnąć wzrokiem niezwykle bogate dekoracje fasad, przemykamy przez klatki schodowe, gdzie drzemią plastyczne dzieła, szukamy resztek przedwojennego świata, który bezpowrotnie minął, a o którym warto pamiętać. To seria wypraw do jednego z najbardziej tajemniczych zakątków stolicy, będącego zarazem na wyciągnięcie ręki. Zapraszam!
Podróżnik w Czasie po kilku latach ciężkiej pracy konstruuje tytułowy Wehikuł Czasu i wyrusza w podróż w przyszłość. Zatrzymuje się w roku 802 701, gdzie poznaje dwa gatunki, na jakie podzieliła się ludzkość: Elojów i Morloków. Jedni łagodni, żywiący się owocami, drudzy brutalni, mieszkający w podziemiach i wychodzący na powierzchnię po zmroku. Podróżnik odkrywa sekrety obu ras i rozpoczyna walkę o przetrwanie... „Wehikuł czasu” to debiutancka powieść Herberta George’a Wellsa. Niepokojąca wizja przyszłości, upadek cywilizacji i degeneracja rasy ludzkiej – oto książka, która weszła do klasyki gatunku science-fiction.
De profundis to książka leżąca na pograniczu spowiedzi złamanego człowieka i eseju poświęconego istocie sztuki. W listach do przyjaciela Wilde rozpatruje swoje dotychczasowe życie, w bezkompromisowy sposób pisze o kulturze i sztuce XIX wieku, a także opisuje angielskie więzienie – wyjątkowo poruszające i zawierające wiele ciekawych spostrzeżeń są listy dotyczące reform więziennictwa. Dla każdego, kogo interesuje ten wielki twórca, jest to pozycja obowiązkowa.
Zbiór krótkich nowel Jacka Londona to przepiękne, pełne fascynacji kobietami opowieści o wspaniałych przedstawicielkach płci na pewno pięknej i na pewno nie słabej. Przebija z kart tych opowiadań tęsknota autora za miłością, jego zauroczenie niezwykłymi charakterami mieszkanek Północy, które zmagać się tam musiały nie tylko z trudnymi charakterami mężczyzn – i białych, i czerwonoskórych, ale i ekstremalnymi warunkami przyrody. Przyrody pięknej, jednak stawiającej człowiekowi bardzo trudne warunki, ale jednocześnie przyciągającej i zniewalającej swoim urokiem, tak jak potrafią to czynić kobiety. Widać w sposobie, w jaki London opowiada o Jukatanie – czy szerzej: o Alasce – jego oczarowanie tą krainą. I spotkanie na kartach tej książki piękna kobiet z pięknem Północy sprawia, że Czytelnik daje się porwać narracji pisarza.
Zadłużony Bedford i genialny wynalazca Cavor, dzięki maszynie zbudowanej z materiału odpornego na działanie sił grawitacji, udają się z wyprawą na Księżyc. Spotykają tam wysoko rozwiniętą cywilizację owadopodobnych stworzeń - selenitów - zamieszkujących pod powierzchnią, która kryje wielkie złoża złota. Powieść Pierwsi ludzie na Księżycu została opublikowana w 1901 roku, w Polsce po raz pierwszy ukazała się w 1902 w odcinkach w tygodniku ilustrowanym dla dzieci i młodzieży Wieczory Rodzinne, a w wydaniu książkowym w 1905 roku.
Debiutancki tom poezji Bolesława Leśmiana, który ukazał się w 1912 r. w serii "Pod znakiem poetów". Do najcenniejszych zawartych w nim utworów należą Zielona godzina oraz Nieznana podróż Sindbada-żeglarza. Cały tom ma charakter neoromantyczny. Nasze wydanie ma oryginalny układ, taki sam, jak tomik z 1912 r. oraz oryginalną ortografię i interpunkcję.
Warszawa, Katowice, dwudziestolecie międzywojenne. Jerzy Swen otrzymuje wiadomość o otrzymaniu wielkiego spadku po zmarłym kuzynie, Ignacym Compre. W tym celu musi się udać do Katowic. Prędko okazuje się, że jest więcej pretendentów do spadku i każdy ma trudności z dotarciem do katowickiego notariusza. W międzyczasie testament znika. Rozpoczyna się gra ze śmiercią. Czy jej pomysłodawcą jest syn zmarłego, który otrzymał w spadku tylko 1/5 majątku? Wszystkie poszlaki na to wskazują. W sprawę zostaje przypadkowo zaangażowany prywatny detektyw doktor Boman, przyjaciel naczelnika Warszawskiego Urzędu Śledczego. Czy uda mu się ochronić spadkobierców i odzyskać skradziony testament?
Podczas rodzinnej wycieczki na plażę rodzina ratuje młodą kobietę topiącą się w morzu. Dopiero na brzegu spostrzegają, że jest to syrena i szybko zabierają ją do domu. Piękna istota dzięki posiadanej wiedzy o świecie, zdobytej z książek zatopionych w głębinach, pod pseudonimem Doris Thalassia Waters szybko awansuje do wyższych sfer. Czy syrena dostosuje się do norm społecznych panujących ponad powierzchnią wody? Jakie są jej prawdziwe intencje? Czy jej nowi towarzysze uwierzą w „lepsze sny”? Nowela ukazywała się od lipca do grudnia 1901 r. w „Pearson's Magazine”, jako całość została opublikowana w 1902 r.
Edgar Allan Poe był enigmatyczną postacią, której życie stało się równie intrygujące jak jego fikcyjne dzieła. Opowieści nadzwyczajne to zbiór opowiadań w tłumaczeniu Bolesława Leśmiana. Zawierają one wszystkie typowe motywy i cechy pisarstwa Poego: grozę, demonizm, nastrojową niezwykłość, tajemniczość, niepokój, fatalizm, sięganie do niezwykłych stanów świadomości. Autor jest mistrzem metafory i makabreski, w doskonały sposób łącząc ze sobą elementy horroru i piękna. Jedno z najbardziej znanych dzieł literatury światowej. Tłumaczenie Bolesław Leśmian
1 2
z 2
skocz do z 2